Δυο ψυχές; Ε, ας βάλουμε τη μια κάτω από την άλλη

Τα γεγονότα, που συνεχίζουν να τρέχουν με ρυθμούς πιο γρήγορους από αυτούς ενός blog, είναι λίγο πολύ γνωστά: η κυβέρνηση Prodi παρέδωσε την εντολή της στον Πρόεδρο της Ιταλικής Δημοκρατίας χάρη σε δυο αριστεριστές γερουσιαστές (και τις πονηριές του Andreotti) που θεώρησαν σκόπιμο να καταψηφίσουν την εξωτερική πολιτική για το Αφγανιστάν (και το καθεστώς μιας βάσης στην Ιταλία) που εισηγήθηκε ο D Alema -και έτσι "να οδηγήσουν σε μια καταστροφή. Χάνουμε τη Roma στο Champions League", κατά πως είπε ο ίδιος ο υπουργός Εξωτερικών της Ιταλίας (δες σχετικά στη Repubblica) προσπαθώντας να διασκεδάσει τις εντυπώσεις με το πιο πιοκρόχολο μαύρο χιούμορ που διέθετε...

Τα γεγονότα θα τρέξουν και άλλο, ο σύντροφος -ως "δεξιός" της Αριστεράς, που μας λέγανε και μας λένε ακόμα- Napolitano προχωράει στις διερευνητικές επαφές, όλα δείχνουν πως η εντολή θα ξαναδοθεί στον Prodi, γίνονται κινήσεις για να ενταχθούν στην πλειοψηφία και κάποιοι μεμονωμένοι βουλευτές της κεντροδεξιάς -γεγονός που αποδέχονται και οι "κόκκινοι" της κεντροαριστεράς- οπότε σε λίγες ώρες, άντε μέρες, θα ξέρουμε αν η Ιταλία θα ξαναπέσει στα χέρια του Berlusconi και του Fini (ο πρώτος μου φαίνεται πιο μετα-φασίστας από τον δεύτερο) ή αν θα συνεχιστεί η πορεία της κεντροαριστεράς.

Αυτό που συνέβη, πέραν της ειδησεογραφίας, αναδεικνύει ανάγλυφα -και γι αυτό μας αφορά- το πρόβλημα των δυο (και βάλε...) ψυχών της ιταλικής και ευρωπαϊκής αριστεράς που γίνεται εκρηκτικότερο όταν αναλαμβάνει να αντιμετωπίσει θέματα εξωτερικής πολιτικής και μάλιστα από θέση εξουσίας. Και, βέβαια, αφορά κατ εξοχήν την ελληνική αριστερά, αφού όλοι αλληθωρίζουμε προς τις ποικιλώνυμες ομάδες της ιταλικής αριστεράς: τι κάνανε οι Democratici diSinistra (Δημοκράτες της Αριστεράς) αναρωτιούνται οι μεν, ιδού τι στάση επέδειξε η Rifondazione (Επανίδρυση) οι δεύτεροι, για να δούμε τι λέει το κόμμα των ιταλών κομμουνιστών (Partito dei Communisti Italiani), σου λένε οι τρίτοι -και όποιος αναγνώρισε τον εαυτό τους στις εν λόγω κατηγορίες, ορθά τον αναγνώρισε... Λοιπόν, όλοι αυτοί μαζί, επέκριναν τον αριστερισμό που έριξε την κυβέρνηση: με τον γηραιό Cossuta πρώτο -"κάνεις πράγματα απ αυτά για τα οποία ντρέπεται κανείς εφ όρου ζωής", φώναξε σε έναν από τους δυο που αρνήθηκαν την ψήφο τους- ενώ έντονες υπήρξαν οι αντιδράσεις της αριστερής πτέρυγας, στη βάση, έτσι όπως καταγράφηκαν ακόμη και στα διαδικτυακά φόρουμ: "συγχαρητήρια, είσαι σκληρός και καθαρός, ή όλα ή τίποτε; Τίποτε", "ντροπή"...

Και όλα αυτά, γιατί; Επειδή υπήρχαν διαφωνίες για το ρόλο των ιταλικών στρατευμάτων στο Αφγανιστάν -που κινδυνεύει να ξαναπέσει στα χέρια των ταλιμπάν και έχει γεμίσει (και γεμίζει τον κόσμο) όπιο... Στους καθαρούς, όμως, δεν αρέσουν οι πρωτοβουλίες που ο (κεντρο)αριστερός υπουργός Εξωτερικών, ο D Alema, εισηγείται να ληφθούν στο πλαίσιο του ΟΗΕ, για την ειρήνη... Και αναρωτιέσαι, για άλλη μια φορά: εντάξει, σωστά να αρνηθούμε το ρόλο των ΗΠΑ και τη μονοκρατορία. Όταν όμως παρεμβαίνει ο ΟΗΕ; Δηλαδή, πώς αλλιώς θα αντιμετωπιστούν οι ανοιχτές εστίες; Διότι, καλές οι μακροπρόθεσμες πολιτικές, καλό και σωστό να αλλάξουμε την παγκόσμια κατανομή του πλούτου, να φέρουμε δικαιοσύνη στον κόσμο, ως τότε, όμως; Και πώς θα αντιμετωπιστούν οι ομόλογοι των Μπους που θέλουν να τα εμποδίσουν , από την δική τους πλευρά, όλα αυτά και που, ως τότε, όλα θα τα σφάζουν και θα τα μαχαιρώνουν;

Εκτός και αν κάποιος θέλει να πει -και τότε, ας το πει καθαρά- ότι πρέπει να μείνουμε αγκυλωμένοι στο έθνος κράτος και στο άβατο που αυτό σηματοδοτεί... Εκτός και αν κάποιος θέλει να πει -και τότε ας το πει καθαρά, γιατί αυτό θα σημαίνει- πως ό,τι και αν συμβαίνει μέσα στα σύνορα ενός κράτους -γενοκτονίες, μαζική παραβίαση δικαιωμάτων, καλλιέργειες ουσιών- υπάρχει άσυλο -άλλο άσυλο και αυτό...- και κανείς, καμία πολυεθνική δύναμη, με κανένα πλαίσιο και κανένα κανόνα, δεν θα μπορεί να επέμβει; Και γιατί, άραγε, να μπορεί κανείς να επέμβει σε ένα σπίτι όπου ξέρει, ακούει, ότι κακοποιείται η σύζυγος ή τα παιδιά; -γιατί, ας μην το παραβλέπουμε, αυτό είναι το επόμενο βήμα αυτής της λογικής. Μια άρνηση συνεχής αντί να ψάξουμε να βρούμε πως η κοινωνία, η διεθνής κοινότητα θα μπορεί να παρεμβαίνει για να διασφαλίσει δικαιώματα και πώς θα εξασφαλίσουμε ότι δεν θα "βαφτίζει το κρέας ψάρι" για να επεμβαίνει εκεί που επιδιώκει χωρίς πραγματικό λόγο, κατά παράβαση της συλλογικής βούλησης. Δύσκολα πράγματα; Μα, γι αυτό κάνει κανείς πολιτική, τα εύκολα τα αφήνουμε στο ποδόσφαιρο...

Η ιταλική περιπέτεια, μας δείχνει και τη συνέπεια (και αιτία, συνάμα) της αντίληψης του "τραβάω την ουρά μου απ έξω". Συνέπειες και αιτίες τις οποίες διαπραγματεύεται εξαιρετικά με το άρθρο του στη Repubblica ο Ezio Mauro ("Η κενή ψήφος εμπιστοσύνης της ριζοσπαστικής αριστεράς"): το πώς οι δυο ψυχές της αριστεράς οδηγούν σε υποκριτικές συμπεριφορές, το πώς οι ηγέτες της αριστεράς είναι δέσμιοι μιας κουλτούρας με την οποία προτιμούν να διαπαιδαγωγούν τον κόσμο της αριστεράς αντί να συζητήσουν πως θα αλλάξουν τον κόσμο -αυτό τον κόσμο και τον κόσμο γενικότερα. "Θα ήταν λάθος", γράφει ο Mauro, "να εστιάσουμε όλη μας την προσοχή στη στάση των δυο γερουσιαστών του οχι" -ο ένας παραιτήθηκε (μετά ...) και ο άλλος δήλωσε πως θα δώσει ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, στα γενικά, όμως, για να την καταψηφίζει στα ειδικά...

Διότι, γράφει ο Mauro (και επαναλαμβάνω, γιατί αν κάποιος το έχει πει καλύτερα από σένα δεν υπάρχει λόγος να μην προσυπογράψεις, απλώς), "διότι θα πρέπει να δούμε ότι πίσω από τους δυο γερουσιαστές του όχι υπάρχει ένας κόσμος, μια οργάνωση και μια κουλτούρα πολύ ευρύτερες", αυτές με τις οποίες πορεύτηκαν και οι ηγεσίες της Επανίδρυσης ή των Ιταλών κομμουνιστών που τώρα διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους και στηρίζουν τον Prodi. "Λες και η κοινοβουλευτική ψήφος μπορεί να είναι διακριτή από μια κουλτούρα, μια συμπεριφορά διαδεδομένη και ενστικτώδη, από την άποψη για την αριστερή μεταρρύθμιση, από το ανάθεμα στις δυτικές συμμαχίες. Και, κυρίως, από τον αντιαμερικανισμό που μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου στην Ιταλία είναι η τελευταία επιζώσα ιδεολογία, σχεδόν μια αιώνια ταυτότητα...".

Σε αυτό το πλαίσιο, ο Mauro γράφει και κάτι άλλο που μοιάζει γραμμένο και για τα καθ ημάς -με "ελαφρώς" αντεστραμμένους τους συσχετισμούς αν βλέπει κανείς την αριστερά να σταματά στην Κουμουνδούρου... Με ανάλογους συσχετισμούς αν τη δει να φτάνει έξω από τη Χ.Τρικούπη με την οποία, άλλωστε, συνομιλεί ο D Alema...

Κατ αρχήν, θυμίζει πως οι ακραίοι -που στην Ιταλία και κοινοβουλευτική δύναμη δική τους έχουν (και όχι με δεκανίκια "σύριζα" δανεικά) και στην κυβέρνηση μετέχουν- είναι αυτοί που δαιμονοποίησαν το Berlusconi και τώρα ετοιμάζονται να του ξαναπαραδώσουν την κυβέρνηση -και τότε να δεις, πού θα πάει ο ΟΗΕ και για πότε θα ξαναπάρει το πάνω χέρι ο Μπους...- θεωρώντας πως η πολιτική γίνεται στο πεζοδρόμιο πριν και πάνω απ όλα...

"Το δράμα της αριστεράς βρίσκεται, τελικά, σε αυτό το παράδοξο", γράφει ο Mauro και εξηγεί: "Στις σημερινές συνθήκες, χωρίς τους ριζοσπάστες δεν κερδίζεις αλλά, με τους ριζοσπάστες δεν κυβερνάς" γράφει και θέτει το πραγματικό ζήτημα: δεν αρκεί να φτιάξεις, όπως ετοιμάζονται στην Ιταλία, το ισχυρό μεταρρυθμιστικό κόμμα της αριστεράς, οφείλεις να συμμαχείς με τους ριζοσπάστες "στοιχηματίζοντας για την πολιτιστική ηγεμονία και εξαναγκάζοντας τους ηγέτες τους να βγουν από τις διφορούμενες στάσεις γιατί στην Ιταλία δεν μπορεί νάσαι ταυτόχρονα και για πάντα και στο πεζοδρόμιο και στο υπουργείο". "Χρειάζεται μια καθαρή ιδέα για την Ιταλία και την αριστερά"...