Λύνονται! Τίθενται;
Ρωμανός Οικονομίδης, Μεταρρύθμιση, Δημοσιευμένο: 2018-05-16
Η χειρόγραφη ανακοίνωση “NO SPEAK ENGLISH” έξω από το εκδοτήριο του μετρό για το δρομολόγιο Σύνταγμα – Αεροδρόμιο, δηλαδή της πιο τουριστικής διαδρομής.
Η μεταστροφή στο δρόμο προς το έδρανο της βουλευτού κα. Μάρκου, η οποία εισήγηθηκε στην ολομέλεια το ΟΧΙ ως προς την αναδοχή από ομόφυλα ζευγάρια εκ μέρους της ΝΔ, αλλά στη συνέχεια ψήφισε ΝΑΙ.
Η φωτογραφία του συνδικαλιστή με το κομπολόι, από το πρόσφατο συλλαλητήριο της ΓΕΝΟΠ – ΔΕΗ όπου χρησιμοποιεί το μνημείο του Άγνωστου στρατιώτη ως πεζούλι.
Είναι τα πιο χαρακτηριστικά και πρόσφατα σύμβολα της σημερινής Ελλάδας. Αυτά όμως είναι μονάχα το χαλί, το οποίο από τα πολλά που έχει μαζέψει από κάτω παραέχει γίνει δύσβατο.Τί κρύβεται κάτω από το χαλί;
Η τελευταία έρευνα της διαΝΕΟσις είναι άκρως κατατοπιστική καθώς καταπιάνεται με τις διαγενεακές σχέσεις και την ανεργία των νέων. Τα σημαντικότερα ευρήματα:
Οι μισοί νέοι ηλικίας 18-35 ετών δηλώνουν ως εισοδηματική πηγή την οικονομική στήριξη γονέων ή συγγενών.
Στην αντίστοιχη ερώτηση οι γονείς δήλωσαν: 31,8% σύνταξη(!), 29% μισθωτή εργασία, 27,6% υποστήριξη από σύζυγο/σύντροφο και μόλις το 8,4% αυτοαπασχολούμενη εργασία.
Ένα ακόμα στοιχείο από παλαιότερη έρευνα του Δικτύου Διαγενεακής Δικαιοσύνης έδειξε ότι η αναλογία δαπανών στην Ελλάδα ανέρχεται σε 1ευρώ για νέους προς 7 ευρώ για άλλους (1/7). Στον αντίποδα ο αντίστοιχος δέικτης σε Γερμανία και Σουηδία είναι 1/3,5.
Είναι οφθαλμοφανές ότι η χώρα σήμερα αποτελεί ένα απέραντο «γηροκομείο» και «βρεφοκομείο» όπου κοινωνική πολιτική ασκείται αποκλειστικά μέσω των συντάξεων.
Ακόμα, η καθημερινή οικονομική δραστηριότητα ειδικά στην επαρχία αφορά κυρίως τις καφετέριες και τα τυχερά παιχνίδια.
Από την άλλη οτιδήποτε θα μπορούσε να έχει σημαντική συμβολή στην ανάπτυξη προέρχεται ή παραχωρείται στους έξω.
Οι μισοί πολίτες εργάζονται για τους άλλους μισούς και πέφτουμε από τα σύννεφα όταν ακούμε ότι επίκειται νέα μείωση συντάξεων από το 2019!
Κι όμως σήμερα δε συζητάμε αυτά ̇ τα κάτω από το χαλί.
Ο πολιτικός δημόσιος λόγος μετατρέπεται σε μαντείο και βγάζει χρησμούς για την αφορμή και τον ακριβή μήνα των εκλογών.
Η παραδοσιακή κομματοκρατία στρουθοκαμηλίζει μπροστά στην πραγματικότητα που έρχεται και η οποία μαρτυρά το εξής: Το τέλος των μνημονίων κατά την κυβερνητική ρητορεία δε σημαίνει λεφτά χωρίς μέτρα, αλλά ενδέχεται να μετατραπεί σε μέτρα χωρίς λεφτά.
Ας κάνουμε παράταυτα την παραδοχή ότι τα κομματικά επιτελεία καταστρώνουν σχέδια και είναι έτοιμα για την επόμενη μέρα, απλώς δεν τα επικοινωνούν γιατί ο κόσμος κουράστηκε από δαύτα και «δε διαβάζει προγράμματα»…
Έλα που όμως ούτε ιδεολογική μάχη σοβαρή γίνεται. Ένας από κάθε κόμμα κατεβαίνει στην αρένα της σύγκρουσης των ιδεών και αυτός είναι που δέχεται συνήθως τα περισσότερα πυρά έξωθεν και έσωθεν. Ελάχιστοι είναι πρόθυμοι για εκστρατείες αφύπνισης.
Βέβαια σε όλα αυτά έχει διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, διότι πέρα από τον διχασμό έφερε την κυνική διαχείριση της εξουσίας και την έκανε πολιτική του.
Τα μέτρα που ψηφίζονται άρον-άρον νύχτα από βουλευτές που δεν τα πιστεύον, οι υπουργικές αποφάσεις που υπογράφονται με δάκρυα στα μάτια και όλη αυτή η αναντοιστοιχία μπορεί τραγελαφικά να απέκτησε διεθνώς τον όρο «κωλοτούμπα», αλλά προοιωνίζεται κάτι σοβαρότερο:
Ο ΣΥΡΙΖΑ πλέον δε δύναται να αντιμετωπιστεί ως ιδεολογικός αντίπαλος. Έχει ακυρώσει όλες τις διαφορές σε επίπεδο θέσεων και προγράμματος. Δεν υπάρχουν οι στοιχειώδεις προϋποθέσεις για σοβαρή πολιτική αντιπαράθεση. Ο ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζεται μόνο ως εκλογικός αντίπαλος.
Στο πεδίο αυτό κυριαρχεί η επικοινωνιακή εκμετάλλευση, η αξιολόγηση του πολιτικού κόστους και κατά συνέπεια ο λαϊκισμός. Κι έτσι όλα τα παραπάνω στοιχεία μένουν κάτω από το χαλί που γίνεται ολοένα και πιο ανώμαλο.
Η αγωνία όμως κυρίως για τους νέους κινδυνεύει να μετατραπεί σε ενοχή. Ζούμε μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης ή πρόκειται αυτή να γίνει κανόνας; Θα φανεί…
Σίγουρα για να αποφύγουμε τη «μόνιμη κατάσταση έκτακτης ανάγκης» χρειάζονται κάποια καύσιμα. Οι τεχνικές δεξιότητες είναι απαραίτητες για την προσαρμογή στις νέες συνθήκες και η νέα γενιά δείχνει να τις αφομοιώνει με άνεση. Χρειάζεται όμως και η ιδεολογία.
Και τώρα που οι παραδοσιακές ιδεολογίες γίνονται ξύλινες και τα τοτέμ τους καταρρέουν, ο σημερινός νέος της γενιάς των χιλιετηρίδων, αφού πρώτα υπηρετήσει το καθήκον του απέναντι στον εαυτό του, κάποια στιγμή θα αναζητήσει κάτι μεγαλύτερο από αυτόν να υπηρετήσει.
Δεν μπορεί να γίνουμε όλοι σαν τον αναρχικό τραπεζίτη του Πεσσόα. Τα μάτια του μυαλού όχι μόνο θα ανοίξουν αλλά και χωρίς να χάσει ο καθένας την ψυχή του.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι η ιδεολογικοποίηση αυτής γενιάς δε θα γίνει με εργαλείο το κράτος, διότι αυτό πλέον είναι πολύ μεγάλο για τα μικρά-καθημερινά και πολύ μικρό για τα μεγάλα-διεθνή ζητήματα. Η ιδεολογία που θα ηγεμονεύσει στο μέλλον θα γεννηθεί στους νέους χώρους εργασίας και μην περιμένετε να προαναγγελθεί από την τηλεόραση.
Όμως τίποτα δε χαρίζεται και παρθενογένεση δεν υπάρχει. Άρα, το πρώτο βήμα για την μετατροπή της πτώσης σε εφαλτήριο είναι η ενεργοποίηση εκείνων των πολιτών που θα θέσουν στο δημόσιο διάλογο τα «καυτά» ζητήματα της εποχής.
Διότι, δυστυχώς, σε εποχές «ευημερίας» ουδείς είναι πρόθυμος να προκαλέσει αναστάτωση για να λύσει προβλήματα. Τα προβλήματα ναι μεν τίθενται αλλά δεν μπορούν να λυθούν (π.χ. ασφαλιστικό Γιαννίτση). Αντίθετα, στην κρίση τα προβλήματα μπορούν να λυθούν αλλά δεν τίθενται!
Αναζητείται η σπίθα και οι πρόθυμοι να καούν.
Η μεταστροφή στο δρόμο προς το έδρανο της βουλευτού κα. Μάρκου, η οποία εισήγηθηκε στην ολομέλεια το ΟΧΙ ως προς την αναδοχή από ομόφυλα ζευγάρια εκ μέρους της ΝΔ, αλλά στη συνέχεια ψήφισε ΝΑΙ.
Η φωτογραφία του συνδικαλιστή με το κομπολόι, από το πρόσφατο συλλαλητήριο της ΓΕΝΟΠ – ΔΕΗ όπου χρησιμοποιεί το μνημείο του Άγνωστου στρατιώτη ως πεζούλι.
Είναι τα πιο χαρακτηριστικά και πρόσφατα σύμβολα της σημερινής Ελλάδας. Αυτά όμως είναι μονάχα το χαλί, το οποίο από τα πολλά που έχει μαζέψει από κάτω παραέχει γίνει δύσβατο.Τί κρύβεται κάτω από το χαλί;
Η τελευταία έρευνα της διαΝΕΟσις είναι άκρως κατατοπιστική καθώς καταπιάνεται με τις διαγενεακές σχέσεις και την ανεργία των νέων. Τα σημαντικότερα ευρήματα:
Οι μισοί νέοι ηλικίας 18-35 ετών δηλώνουν ως εισοδηματική πηγή την οικονομική στήριξη γονέων ή συγγενών.
Στην αντίστοιχη ερώτηση οι γονείς δήλωσαν: 31,8% σύνταξη(!), 29% μισθωτή εργασία, 27,6% υποστήριξη από σύζυγο/σύντροφο και μόλις το 8,4% αυτοαπασχολούμενη εργασία.
Ένα ακόμα στοιχείο από παλαιότερη έρευνα του Δικτύου Διαγενεακής Δικαιοσύνης έδειξε ότι η αναλογία δαπανών στην Ελλάδα ανέρχεται σε 1ευρώ για νέους προς 7 ευρώ για άλλους (1/7). Στον αντίποδα ο αντίστοιχος δέικτης σε Γερμανία και Σουηδία είναι 1/3,5.
Είναι οφθαλμοφανές ότι η χώρα σήμερα αποτελεί ένα απέραντο «γηροκομείο» και «βρεφοκομείο» όπου κοινωνική πολιτική ασκείται αποκλειστικά μέσω των συντάξεων.
Ακόμα, η καθημερινή οικονομική δραστηριότητα ειδικά στην επαρχία αφορά κυρίως τις καφετέριες και τα τυχερά παιχνίδια.
Από την άλλη οτιδήποτε θα μπορούσε να έχει σημαντική συμβολή στην ανάπτυξη προέρχεται ή παραχωρείται στους έξω.
Οι μισοί πολίτες εργάζονται για τους άλλους μισούς και πέφτουμε από τα σύννεφα όταν ακούμε ότι επίκειται νέα μείωση συντάξεων από το 2019!
Κι όμως σήμερα δε συζητάμε αυτά ̇ τα κάτω από το χαλί.
Ο πολιτικός δημόσιος λόγος μετατρέπεται σε μαντείο και βγάζει χρησμούς για την αφορμή και τον ακριβή μήνα των εκλογών.
Η παραδοσιακή κομματοκρατία στρουθοκαμηλίζει μπροστά στην πραγματικότητα που έρχεται και η οποία μαρτυρά το εξής: Το τέλος των μνημονίων κατά την κυβερνητική ρητορεία δε σημαίνει λεφτά χωρίς μέτρα, αλλά ενδέχεται να μετατραπεί σε μέτρα χωρίς λεφτά.
Ας κάνουμε παράταυτα την παραδοχή ότι τα κομματικά επιτελεία καταστρώνουν σχέδια και είναι έτοιμα για την επόμενη μέρα, απλώς δεν τα επικοινωνούν γιατί ο κόσμος κουράστηκε από δαύτα και «δε διαβάζει προγράμματα»…
Έλα που όμως ούτε ιδεολογική μάχη σοβαρή γίνεται. Ένας από κάθε κόμμα κατεβαίνει στην αρένα της σύγκρουσης των ιδεών και αυτός είναι που δέχεται συνήθως τα περισσότερα πυρά έξωθεν και έσωθεν. Ελάχιστοι είναι πρόθυμοι για εκστρατείες αφύπνισης.
Βέβαια σε όλα αυτά έχει διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, διότι πέρα από τον διχασμό έφερε την κυνική διαχείριση της εξουσίας και την έκανε πολιτική του.
Τα μέτρα που ψηφίζονται άρον-άρον νύχτα από βουλευτές που δεν τα πιστεύον, οι υπουργικές αποφάσεις που υπογράφονται με δάκρυα στα μάτια και όλη αυτή η αναντοιστοιχία μπορεί τραγελαφικά να απέκτησε διεθνώς τον όρο «κωλοτούμπα», αλλά προοιωνίζεται κάτι σοβαρότερο:
Ο ΣΥΡΙΖΑ πλέον δε δύναται να αντιμετωπιστεί ως ιδεολογικός αντίπαλος. Έχει ακυρώσει όλες τις διαφορές σε επίπεδο θέσεων και προγράμματος. Δεν υπάρχουν οι στοιχειώδεις προϋποθέσεις για σοβαρή πολιτική αντιπαράθεση. Ο ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζεται μόνο ως εκλογικός αντίπαλος.
Στο πεδίο αυτό κυριαρχεί η επικοινωνιακή εκμετάλλευση, η αξιολόγηση του πολιτικού κόστους και κατά συνέπεια ο λαϊκισμός. Κι έτσι όλα τα παραπάνω στοιχεία μένουν κάτω από το χαλί που γίνεται ολοένα και πιο ανώμαλο.
Η αγωνία όμως κυρίως για τους νέους κινδυνεύει να μετατραπεί σε ενοχή. Ζούμε μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης ή πρόκειται αυτή να γίνει κανόνας; Θα φανεί…
Σίγουρα για να αποφύγουμε τη «μόνιμη κατάσταση έκτακτης ανάγκης» χρειάζονται κάποια καύσιμα. Οι τεχνικές δεξιότητες είναι απαραίτητες για την προσαρμογή στις νέες συνθήκες και η νέα γενιά δείχνει να τις αφομοιώνει με άνεση. Χρειάζεται όμως και η ιδεολογία.
Και τώρα που οι παραδοσιακές ιδεολογίες γίνονται ξύλινες και τα τοτέμ τους καταρρέουν, ο σημερινός νέος της γενιάς των χιλιετηρίδων, αφού πρώτα υπηρετήσει το καθήκον του απέναντι στον εαυτό του, κάποια στιγμή θα αναζητήσει κάτι μεγαλύτερο από αυτόν να υπηρετήσει.
Δεν μπορεί να γίνουμε όλοι σαν τον αναρχικό τραπεζίτη του Πεσσόα. Τα μάτια του μυαλού όχι μόνο θα ανοίξουν αλλά και χωρίς να χάσει ο καθένας την ψυχή του.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι η ιδεολογικοποίηση αυτής γενιάς δε θα γίνει με εργαλείο το κράτος, διότι αυτό πλέον είναι πολύ μεγάλο για τα μικρά-καθημερινά και πολύ μικρό για τα μεγάλα-διεθνή ζητήματα. Η ιδεολογία που θα ηγεμονεύσει στο μέλλον θα γεννηθεί στους νέους χώρους εργασίας και μην περιμένετε να προαναγγελθεί από την τηλεόραση.
Όμως τίποτα δε χαρίζεται και παρθενογένεση δεν υπάρχει. Άρα, το πρώτο βήμα για την μετατροπή της πτώσης σε εφαλτήριο είναι η ενεργοποίηση εκείνων των πολιτών που θα θέσουν στο δημόσιο διάλογο τα «καυτά» ζητήματα της εποχής.
Διότι, δυστυχώς, σε εποχές «ευημερίας» ουδείς είναι πρόθυμος να προκαλέσει αναστάτωση για να λύσει προβλήματα. Τα προβλήματα ναι μεν τίθενται αλλά δεν μπορούν να λυθούν (π.χ. ασφαλιστικό Γιαννίτση). Αντίθετα, στην κρίση τα προβλήματα μπορούν να λυθούν αλλά δεν τίθενται!
Αναζητείται η σπίθα και οι πρόθυμοι να καούν.
