Το γράμμα του πυροσβέστη
Διονύσης Γουσέτης, Αυγή, Δημοσιευμένο: 2007-09-01
Γράφτηκε στις 21 Αυγούστου από δασοπυροσβέστη που διακομίστηκε στο νοσοκομείο με αναπνευστικά προβλήματα. Παρακαλώ συγχωρέστε κάποια σημεία αν δεν τα βρείτε politically correct. Η αλήθεια του χαστουκίζει την ψεύτικη τηλεοπτική εικόνα της εθνικής ομοψυχίας. Σε μένα έφτασε από μια φίλη ηλεκτρονικά.
***
«Σημειώνεται ότι δεν υπήρξαν σοβαροί τραυματισμοί λόγω της πυρκαγιάς, πλην
ενός πυροσβέστη ο οποίος μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο «Σισμανόγλειο» με
αναπνευστικά προβλήματα». Είναι πολύ παράξενο να διαβάζεις τη ζωή σου μέσα από την αποστειρωμένη λογική της δημοσιογραφίας..
Θα ήθελα να ξεχάσω…
τα 3-4 πρόβατα που δεν προλάβαμε να βγάλουμε από το μαντρί και τα ακούγαμε
να σκούζουν καθώς μας πλησίαζε η φωτιά. Και εκείνο το σκυλάκι που παρέμεινε
σιωπηλό και δεμένο μέχρι τη στιγμή που πανικόβλητο κατάλαβε ότι δεν υπάρχει
σωτηρία… τα αφεντικά του λείπαν διακοπές και κανείς δεν μας ειδοποίησε για
αυτό… Θα ήθελα να ξεχάσω τα πουλιά που δεν προλάβανε να φύγουν από τα πεύκα
καθώς γινόντουσαν παρανάλωμα του πυρός… τα είδα στον αέρα να φτερουγίζουν
για λίγο και ύστερα να πέφτουν σαν φθινοπωρινά φύλλα.. Θα ήθελα να ξεχάσω τα
τρομαγμένα πρόσωπα των συναδέλφων μου όταν είδαμε τις 50μετρες φλόγες να μας
ζώνουν από παντού. Θα ήθελα να ξεχάσω τις αγωνιώδεις εκκλήσεις των ιδιοκτητών
όλων των σπιτιών τριγύρω μας όταν άρχισαν να γλύφουν τα σπίτια τους οι
φλόγες. Θα ήθελα να ξεχάσω όλους αυτούς που ήρθαν με τα τζιπάκια τους, κάνοντας
χειρόφρενα και πατώντας γκάζι μόνο και μόνο για να απολαύσουν το θέαμα,
χωρίς να μας βοηθάνε όταν τα ρουθούνια μας τρέχαν κατράμι και μασούσαμε
στάχτη. Θα ήθελα να τους ξεχάσω όταν προσπαθούσαμε να φύγουμε κόβοντας
μάνικες και δεν μπορούσαμε επειδή είχαν δημιουργήσει κυκλοφοριακό κομφούζιο
μπροστά μας. Θα ήθελα επίσης να ξεχάσω όλους αυτούς που πίναν καφέ και μας
ειρωνεύονταν την ώρα που δίναμε -και ίσα που κρατούσαμε- την ψυχή μας. Θα ήθελα να ξεχάσω αυτούς που τραβούσαν πανικόβλητοι τις εγκαταστάσεις μας και μας
άφηναν εκτεθειμένους στις φλόγες. Θα ήθελα να ξεχάσω τις πανικόβλητες φωνές
συναδέλφων στον ασύρματο όταν τους κύκλωνε η φωτιά. Θα ήθελα να ξεχάσω αυτή
τη λαίλαπα που δεν υπήρχε τρόπος να τη φρενάρεις, που λαίμαργα κατάπιε τις
όμορφες περιοχές, εκείνες που κάποτε χαρήκαμε ως παιδιά και που τα παιδιά μας δεν θα μάθουν ότι υπήρχαν.
Μα δεν θα ξεχάσω...
εκείνους τους χειριστές των ελικοπτέρων που τελευταία στιγμή μας δημιούργησαν δίοδο διαφυγής μέσα από τους θεόρατους τοίχους φωτιάς που μας περιτριγύρισαν. Μα δεν θα ξεχάσω τους συνάδελφους από την Αταλάντη που ήρθαν να μας βοηθήσουν σε μια ξένη για αυτούς περιοχή Μα δεν θα ξεχάσω όλες τις έως τώρα
κυβερνήσεις που επιτρέπουν σε οικοπεδοφάγους να χτίζουν, που αντιμετωπίζουν με αναλγησία τους εμπρησμούς και κοροϊδεύουν τους Εθελοντές. Μα δεν θα ξεχάσω το κράτος που ούτε γάντια δεν μας έδωσε, πόσο μάλλον ένα ευχαριστώ, για να μην θίξει την επιτηδευμένη ανικανότητα του μπροστά στα συμφέροντα. Μα δεν θα ξεχάσω ότι καταφέραμε 4 παιδιά με 1 όχημα να σταματήσουμε ένα μέτωπο 500 μέτρων, να σώσουμε 5 σπίτια και μερικά πρόβατα.. Θα βοηθήσει να μπορέσω να κοιμηθώ όταν θα γυρίζουν οι εικόνες φρίκης στο μυαλό μου. Μα δεν θα ξεχάσω την όμορφη τραυματιοφορέα που μου συμπαραστάθηκε όταν δεν είχα αναπνοή, τους έμπειρους γιατρούς που πέσαν πάνω μου και μου ξαναδώσαν μέλλον, καθώς και το νοσηλευτικό προσωπικό που ξεχείλιζε από ανθρωπιά και καλοσύνη. Σας ευχαριστώ.
Και δεν θα ξεχάσω να λέγομαι ακόμα άνθρωπος και να χρωστάω στη φύση ένα μεγάλο συγνώμη για όλες τις καταστροφές που της έχει προξενήσει το είδος μου. Η απορία μου είναι οι βίλες που θα χτίσετε θα έχουν νόημα εάν δεν υπάρχει πια πράσινο γύρω σας; Όταν ο αέρας θα μυρίζει στάχτη και θα σας καίει τους πνεύμονες,
πώς διάολο θα αναπνέετε εσείς κει πάνω και εμείς εδώ κάτω; Πώς περιμένω από
ένα κράτος με στημένες εκλογές και προκάτ κόμματα να δημιουργήσει ένα
καλύτερο μέλλον από τις στάχτες που έχουν γεμίσει τα πνευμόνια μου...
Λίγη στάχτη στα μαλλιά...
Δολοφόνοι...
***
Σημείωση της στήλης: Κι εγώ δε θα ξεχάσω την είδηση που μετέδωσε sotto voce ο τηλεανταποκριτής: οι ξενοδόχοι στον Πύργο και στη Ζαχάρω, όπου κατέφυγαν πυροπαθείς, βρήκαν ευκαιρία για γρήγορο και εύκολο πλουτισμό: χρέωναν τα δωμάτια 100~150 Ευρώ την ημέρα. Ακριβότερα από τη Νέα Υόρκη. Χρειάστηκε να τα δεσμεύσει όλα η Τοπική Αυτοδιοίκηση για να βρουν οι άνθρωποι καταφύγιο. Τέτοια η αλληλεγγύη μας.
e-mail: diongous@central.ntua.gr
***
«Σημειώνεται ότι δεν υπήρξαν σοβαροί τραυματισμοί λόγω της πυρκαγιάς, πλην
ενός πυροσβέστη ο οποίος μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο «Σισμανόγλειο» με
αναπνευστικά προβλήματα». Είναι πολύ παράξενο να διαβάζεις τη ζωή σου μέσα από την αποστειρωμένη λογική της δημοσιογραφίας..
Θα ήθελα να ξεχάσω…
τα 3-4 πρόβατα που δεν προλάβαμε να βγάλουμε από το μαντρί και τα ακούγαμε
να σκούζουν καθώς μας πλησίαζε η φωτιά. Και εκείνο το σκυλάκι που παρέμεινε
σιωπηλό και δεμένο μέχρι τη στιγμή που πανικόβλητο κατάλαβε ότι δεν υπάρχει
σωτηρία… τα αφεντικά του λείπαν διακοπές και κανείς δεν μας ειδοποίησε για
αυτό… Θα ήθελα να ξεχάσω τα πουλιά που δεν προλάβανε να φύγουν από τα πεύκα
καθώς γινόντουσαν παρανάλωμα του πυρός… τα είδα στον αέρα να φτερουγίζουν
για λίγο και ύστερα να πέφτουν σαν φθινοπωρινά φύλλα.. Θα ήθελα να ξεχάσω τα
τρομαγμένα πρόσωπα των συναδέλφων μου όταν είδαμε τις 50μετρες φλόγες να μας
ζώνουν από παντού. Θα ήθελα να ξεχάσω τις αγωνιώδεις εκκλήσεις των ιδιοκτητών
όλων των σπιτιών τριγύρω μας όταν άρχισαν να γλύφουν τα σπίτια τους οι
φλόγες. Θα ήθελα να ξεχάσω όλους αυτούς που ήρθαν με τα τζιπάκια τους, κάνοντας
χειρόφρενα και πατώντας γκάζι μόνο και μόνο για να απολαύσουν το θέαμα,
χωρίς να μας βοηθάνε όταν τα ρουθούνια μας τρέχαν κατράμι και μασούσαμε
στάχτη. Θα ήθελα να τους ξεχάσω όταν προσπαθούσαμε να φύγουμε κόβοντας
μάνικες και δεν μπορούσαμε επειδή είχαν δημιουργήσει κυκλοφοριακό κομφούζιο
μπροστά μας. Θα ήθελα επίσης να ξεχάσω όλους αυτούς που πίναν καφέ και μας
ειρωνεύονταν την ώρα που δίναμε -και ίσα που κρατούσαμε- την ψυχή μας. Θα ήθελα να ξεχάσω αυτούς που τραβούσαν πανικόβλητοι τις εγκαταστάσεις μας και μας
άφηναν εκτεθειμένους στις φλόγες. Θα ήθελα να ξεχάσω τις πανικόβλητες φωνές
συναδέλφων στον ασύρματο όταν τους κύκλωνε η φωτιά. Θα ήθελα να ξεχάσω αυτή
τη λαίλαπα που δεν υπήρχε τρόπος να τη φρενάρεις, που λαίμαργα κατάπιε τις
όμορφες περιοχές, εκείνες που κάποτε χαρήκαμε ως παιδιά και που τα παιδιά μας δεν θα μάθουν ότι υπήρχαν.
Μα δεν θα ξεχάσω...
εκείνους τους χειριστές των ελικοπτέρων που τελευταία στιγμή μας δημιούργησαν δίοδο διαφυγής μέσα από τους θεόρατους τοίχους φωτιάς που μας περιτριγύρισαν. Μα δεν θα ξεχάσω τους συνάδελφους από την Αταλάντη που ήρθαν να μας βοηθήσουν σε μια ξένη για αυτούς περιοχή Μα δεν θα ξεχάσω όλες τις έως τώρα
κυβερνήσεις που επιτρέπουν σε οικοπεδοφάγους να χτίζουν, που αντιμετωπίζουν με αναλγησία τους εμπρησμούς και κοροϊδεύουν τους Εθελοντές. Μα δεν θα ξεχάσω το κράτος που ούτε γάντια δεν μας έδωσε, πόσο μάλλον ένα ευχαριστώ, για να μην θίξει την επιτηδευμένη ανικανότητα του μπροστά στα συμφέροντα. Μα δεν θα ξεχάσω ότι καταφέραμε 4 παιδιά με 1 όχημα να σταματήσουμε ένα μέτωπο 500 μέτρων, να σώσουμε 5 σπίτια και μερικά πρόβατα.. Θα βοηθήσει να μπορέσω να κοιμηθώ όταν θα γυρίζουν οι εικόνες φρίκης στο μυαλό μου. Μα δεν θα ξεχάσω την όμορφη τραυματιοφορέα που μου συμπαραστάθηκε όταν δεν είχα αναπνοή, τους έμπειρους γιατρούς που πέσαν πάνω μου και μου ξαναδώσαν μέλλον, καθώς και το νοσηλευτικό προσωπικό που ξεχείλιζε από ανθρωπιά και καλοσύνη. Σας ευχαριστώ.
Και δεν θα ξεχάσω να λέγομαι ακόμα άνθρωπος και να χρωστάω στη φύση ένα μεγάλο συγνώμη για όλες τις καταστροφές που της έχει προξενήσει το είδος μου. Η απορία μου είναι οι βίλες που θα χτίσετε θα έχουν νόημα εάν δεν υπάρχει πια πράσινο γύρω σας; Όταν ο αέρας θα μυρίζει στάχτη και θα σας καίει τους πνεύμονες,
πώς διάολο θα αναπνέετε εσείς κει πάνω και εμείς εδώ κάτω; Πώς περιμένω από
ένα κράτος με στημένες εκλογές και προκάτ κόμματα να δημιουργήσει ένα
καλύτερο μέλλον από τις στάχτες που έχουν γεμίσει τα πνευμόνια μου...
Λίγη στάχτη στα μαλλιά...
Δολοφόνοι...
***
Σημείωση της στήλης: Κι εγώ δε θα ξεχάσω την είδηση που μετέδωσε sotto voce ο τηλεανταποκριτής: οι ξενοδόχοι στον Πύργο και στη Ζαχάρω, όπου κατέφυγαν πυροπαθείς, βρήκαν ευκαιρία για γρήγορο και εύκολο πλουτισμό: χρέωναν τα δωμάτια 100~150 Ευρώ την ημέρα. Ακριβότερα από τη Νέα Υόρκη. Χρειάστηκε να τα δεσμεύσει όλα η Τοπική Αυτοδιοίκηση για να βρουν οι άνθρωποι καταφύγιο. Τέτοια η αλληλεγγύη μας.
e-mail: diongous@central.ntua.gr
