Η θεωρία του μονόδρομου δεν είναι πειστική. Ο κ. Παπανδρέου δεν έπεισε καν τους σοσιαλδημοκράτες συναδέλφους του στη Γερμανία. Όταν μια οικογένεια έχει πρόβλημα οικονομικό και είναι σε αδιέξοδο, και απειλείται με χρεοκοπία, δεν υπάρχει ένας μόνο δρόμος για να αυξήσεις τα έσοδα. Μπορεί ,πχ, να βρει ο πατέρας ή η μάνα δεύτερη δουλειά ή να στείλουν το μικρό τους παιδί να ζητιανεύει στα φανάρια. Μπορούν να κόψουν το τσιγάρο και το κομμωτήριο, ή να κόψουν από το σχολείο και το κολατσιό του παιδιού. Δυστυχώς, η κυβέρνηση επέλεξε το δεύτερο δρόμο με την ουσιαστική σύμπλευση της εκ δεξιών αντιπολίτευσης.

...Το πρόβλημα της χώρας μας είναι θεσμικό, αλλά κυρίως είναι πολιτικό. Και η αντιμετώπιση του ζητήματος πρέπει να γίνεται και στα δύο αυτά επίπεδα. Και στο επίπεδο της πολιτικής και στο επίπεδο των θεσμών.
Ακούμε όλοι μας έναν ορυμαγδό αφορισμών εναντίον των Βουλευτών. Ας θέσουμε, όμως, το ερώτημα και να το θέσουμε εδώ για να το πληροφορηθούν και οι συμπολίτες μας: Τι είναι ο Βουλευτής; Ποιες αρμοδιότητες έχει ο Βουλευτής; Ποιες αρμοδιότητες έχει αυτή η Βουλή, όταν οι Βουλευτές που τη συγκροτούν έχουν μόνο παρακολουθηματική σχέση προς την εκάστοτε Κυβέρνηση;
Ο Βουλευτής είναι παρατηρητής. Ο Βουλευτής δεν μετέχει ουσιαστικά στο παραγόμενο πολιτικό αποτέλεσμα. Και αυτό, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, έχει σχέση με το συγκεντρωτισμό του πολιτικού συστήματος.