Ο κύβος ερρίφθη. Η απόφαση να χρηματοδοτηθεί η Ελλάδα με δάνεια από τις χώρες της Ευρωζώνης και από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο φαίνεται πλέον οριστική στο ανώτατο πολιτικό επίπεδο. Δεν αποκλείεται κάτι να στραβώσει στις διαδικασίες, κοινοβουλευτικές και άλλες, των επομένων ημερών. Τα πρώτα δέκα δις όμως αναμένεται να εκταμιευθούν πριν από τις 19 Μαΐου, η άμεση κήρυξη της χώρας σε χρεοκοπία θα έχει αποσοβηθεί.

Δεν θα πάει στη Βουλή η σύμβαση δανεισμού της ελληνικής κυβέρνησης; Είναι δυνατόν να υπογραφεί τόσο σημαντική συμφωνία για τη ζωή των πολιτών και το μέλλον τους χωρίς την έγκριση της εθνικής αντιπροσωπείας; Έτσι φαίνεται να επιδιώκει η κυβέρνηση. Με διάφορα επιχειρήματα για την τυπική εξουσιοδότηση υπογραφής δανεισμού, επιχειρεί η κυβέρνηση της διαφάνειας να παρακάμψει την κοινοβουλευτική πολιτική διαδικασία. Η παράκαμψη της Βουλής θα είναι ένας αντιδημοκρατικός ελιγμός με στόχο να παρακαμφθούν οι αντιδράσεις. Να διευκολυνθούν όσοι βουλευτές προτιμούν τις υπεκφυγές.

Είναι άκρως παρακινδυνευμένη οποιαδήποτε πρόβλεψη για τις επιπτώσεις στο πολιτικό σύστημα από τις εξελίξεις στην οικονομία και την εμπλοκή του ΔΝΤ. Όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά, από την έκρηξη του «συστήματος», λόγω σοβαρών κοινωνικών εντάσεων, μέχρι την παράδοξη, από μια πρώτη προσέγγιση, διαιώνιση, με οριακές διαφοροποιήσεις, του γνωστού συσχετισμού μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων, έστω αποδυναμωμένων.

Συνηθίζουμε να λέμε όταν πεθαίνει κάποιος διακεκριμένος άνθρωπος ότι είναι αναντικατάστατος. Εκφράζουμε έτσι τη λύπη μας και υπογραμμίζουμε το κενό που άφησε η απώλειά του. Ύστερα γυρίζουμε σελίδα και καλύπτουμε όπως-όπως το κενό. Όμως για τους ανθρώπους σαν τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη τα πράγματα είναι διαφορετικά. Εδώ ο χρόνος που μεσολαβεί μεγεθύνει την απώλεια και δίνει καινούργιες διαστάσεις στο κενό. Γιατί ο Μιχάλης υπήρξε πράγματι αναντικατάστατος. Ήρθε ως ανανεωτής και άνοιξε νέα κεφάλαια στην ατζέντα μιας ιστορικής παράταξης που έδειχνε ήδη σημάδια κόπωσης: της αριστεράς.

Όταν έσκασαν οι φούσκες του “καπιταλισμού καζίνο” και της απληστίας, απλώθηκε πανικός και μετά ήρθε η ύφεση. Μας διαβεβαίωνε τότε ο κ. Αλογοσκούφης, πως η κρίση αφορά μόνον ή κυρίως το πιστωτικό σύστημα -και το δικό μας είναι θωρακισμένο, επειδή δεν έχει εκτεθεί στα τοξικά προϊόντα.

«Δεν μπορούμε να δεχθούμε τη νομοτέλεια του δημόσιου χρέους ενός κράτους της ευρωζώνης ούτε την αποχώρηση ενός μέλους από τη ζώνη αυτή. Γι΄ αυτό ας κρατήσουμε μαζί με τα δυο χέρια το πηδάλιο της σωστικής λέμβου». Την παρατήρηση αυτή, η οποία απευθυνόταν προς τη Γερμανία της Ανγκελα Μέρκελ, έκανε στο περιοδικό «Le Ρoint» ο Βαλερί Ζισκάρ ντ΄ Εστέν.