Η χειρονομία της Τουρκίας είναι ειλικρινής διότι είναι προς το συμφέρον της να τα βρει με την Ελλάδα, τονίζει ο Ερντάλ Γιουβέν, αρχισυντάκτης της τουρκικής εφημερίδας "Ραντικάλ". Ο κ. Γιουβέν θεωρεί ότι και οι δύο χώρες έχουν εξ ίσου αναγκη απο την εξοικονόμηση πόρων και επιπροσθέτως πως στη γείτονα μια τέτοια εξομάλυνση θα βοηθήσει τη δημοκρατία μέσω της μείωσης του ρόλου του στρατού.

Τα πανεπιστήμια βρίσκονται εδώ και πολύ καιρό σε μετέωρο βηματισμό. Δεν είναι ούτε "κοινωνικές επιχειρήσεις" ούτε "αδελφότητες", αφού το προνομιακό status quo, η πολιτισμική αξία και το κοινωνικό γόητρό τους έχουν εκχωρηθεί σε μονοπωλιακά συμφέροντα.

Η σαφής διάκριση μεταξύ πανεπιστημίων και εμπορικών οργανισμών έχει παρέλθει. Τα προϊόντα της οικονομίας της γνώσης συνιστούν τον κοινό παρονομαστή. Η μεταφύτευση των οργανωτικών δομών των επιχειρήσεων στη λειτουργία των εκπαιδευτικών θεσμών προχωράει.

Αποφάσεις χωρίς ιστορικό προηγούμενο πήραν συλλογικά οι κυβερνήσεις της Ε.Ε. και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα για να στηρίξουν χρεωμένες χώρες μέλη στην επίθεση που δέχονται από τις αγορές. Δεν αρκούν όμως. Για να αντέξει η Ευρωζώνη στην κρίση απαιτούνται γενναία βήματα προς την πολιτική ολοκλήρωση. Αλλά με τις αντιπαραθέσεις που επικρατούν στο εσωτερικό της φαίνεται αβέβαιο αν θα κινητοποιηθεί η αναγκαία κοινή βούληση.

Ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία. Οι πρωθυπουργοί της Ελλάδας και της Τουρκίας μετέτρεψαν μια κοινή συνέντευξη Τύπου σε ... δημόσια διαβούλευση - απαντώντας σε ελάχιστες ερωτήσεις ανέπτυξαν αναλυτικά, διεξοδικά και ειλικρινά τις απόψεις τους, με καλή διάθεση, αλλά χωρίς εκπτώσεις. Η επίσκεψη του Ταγίπ Ερντογάν στην Αθήνα θα μπορούσε να θεωρηθεί ως σημείο-καμπή στην πορεία εξομάλυνσης των ελληνοτουρκικών σχέσεων, αν δεν υπήρχε η επιφύλαξη που γεννά η προσωπικότητα του Τούρκου πρωθυπουργού

Αν και τα «κόκκινα χρόνια» πέρασαν, ο Αλαίν Μπαντιού, στο πολύ γνωστό βιβλίο του Η κομμουνιστική υπόθεση, επιχειρεί να καταδείξει τους λόγους για τους οποίους η ιδέα του κομμουνισμού παραμένει επίκαιρη αλλά και αλώβητη, χωρίς σημάδια από την ιστορική περιπέτεια του 20ού αιώνα. Η προφητική πρότασή του για την επερχόμενη «έλευση» του κομμουνισμού βρήκε ήδη πρόσφορο έδαφος: από τα διεθνή συνέδρια πολιτικής φιλοσοφίας μέχρι το πρόσφατο συνέδριο της Nεολαίας του ΣΥΝ (ομιλία Αλέξη Τσίπρα), ο Μπαντιού έκοψε ένα «εισιτήριο διαρκείας» μέσα στη σύγχρονη αριστερή σκέψη, χωρίς τον απαραίτητο έλεγχο των νοητικών εργαλείων και του θεωρητικού προγράμματος εντός του οποίου αναπτύσσεται το κεντρικό επιχείρημά του.

Τα αίτια του δημοσιονομικού προβλήματος προκύπτουν από μερικά βασικά δεδομένα που φωτίζουν, ίσως με απόλυτη διαύγεια, το πρόβλημα.

Πρώτον, το χρέος είναι δημιούργημα της δεκαετίας του 1980. Το 1980 το χρέος ήταν μόλις 20% του ΑΕΠ, το 1990 ήταν 80% και το 1993 ήταν 120%. Έκτοτε περιστρέφεται γύρω στο 100-120% του ΑΕΠ.

Θα θεωρήσω δεδομένο (αν και φοβάμαι ότι για την πλειονότητα της κοινής γνώμης δεν είναι) ότι η μεταρρύθμιση των συντάξεων είναι αναγκαία. Το ισχύον ασφαλιστικό είναι ίσως το πιο παθογόνο «υποσύστημα» του κοινωνικού μοντέλου της Μεταπολίτευσης: ένα σύστημα που ευνοεί λίγους πολύ, πολλούς άλλους λιγότερο, και κληροδοτεί δυσθεώρητα ελλείμματα στη γενιά των παιδιών μας – στο όνομα πάντοτε της αλληλεγγύης των γενεών!

Τελικώς τα θαύματα στην πολιτική ζωή του τόπου δεν κρατούν πολύ. Ούτε τόσο, όσο τα θέλει η χριστιανική αφήγηση.

Πριν από μερικούς μήνες από τούτη εδώ τη στήλη σημειώναμε ότι η κυβέρνηση έχει ένα μεγάλο πλεονέκτημα και πρέπει να το αξιοποιήσει. Αναφερόμασταν στη διάθεση της επίσημης Νέας Δημοκρατίας και του αρχηγού της Αντώνη Σαμαρά να στηρίξουν ορισμένες πολιτικές.

Ο δημοσιονομικός εκτροχιασμός, η ταπεινωτική κηδεμονία και το άγριο νεοφιλελεύθερο πακέτο του ΔΝΤ επιταχύνουν την κατάρρευση ενός αποτυχημένου και ένοχου πολιτικού συστήματος.

Οι εντεινόμενες ανισότητες, η γραφειοκρατία και η διαφθορά σκοτώνουν την αναγκαία παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Τα συνθήματα για «ισχυρή Ελλάδα» και «θωρακισμένη οικονομία» συντρίβονται με πάταγο. Εκατομμύρια Ελληνες, οι φτωχότεροι και οι πιο έντιμοι φορολογικά, καλούνται να πληρώσουν μόνο αυτοί το λογαριασμό για ένα πάρτι δεκαετιών της πολιτικής και οικονομικής ελίτ, στο οποίο ήταν ακάλεστοι.

Ο ΣΥΝ είναι το σπίτι μας, είναι το κόμμα που επιλέξαμε πριν από χρόνια, αλλά στη βάση συγκεκριμένων πολιτικών χαρακτηριστικών, στη βάση συγκεκριμένης φυσιογνωμίας που πρέπει να έχει ως κόμμα της σύγχρονης δημοκρατικής ανανεωτικής αριστεράς. Στον βαθμό που τα χαρακτηριστικά του ΣΥΝ -αριστερός ευρωπαϊσμός, εμμονή στον δημοκρατικό δρόμο για τον σοσιαλισμό, αριστερός ριζοσπαστικός μεταρρυθμισμός- αλλοιώνονται, τότε πράγματι κινδυνεύει να υπάρξει διάσπαση της πολιτικής ενότητας, της συλλογικότητας και της λειτουργίας του κόμματος.