Από τον Δεκέμβριο1968 που έγινε η διάσπαση του ΚΚΕ έχει περάσει πολύ νερό «κάτω από το γεφύρι της Ιστορίας». Ο αποκλεισμός του Φώτη Κουβέλη από το συνέδριο του κόμματος μοιάζει σαν συμβολικό τέλος μιας πορείας 40 χρόνων με στόχο να ανοίξει ο δρόμος για μια νέα Αριστερά, ευρωπαϊκή, ανεξάρτητη από την ασφυκτική σοβιετική κηδεμονία και ικανή να ανταποκριθεί στα προβλήματα της εποχής.
Πάνε περίπου είκοσι χρόνια τώρα που κάθε τόσο κάποιος (και ο υπογράφων κάποτε) αναγγέλλει το «τέλος της μεταπολίτευσης». Κάθε νέα αναγγελία του «τέλους» αποδεικνύει ότι η προηγούμενη απλώς διαψεύστηκε. Και αυτή η χιλιοτραγουδισμένη μεταπολίτευση αποδεικνύεται εφτάψυχη.
Η δημοτικότητα των περισσότερων πολιτικών κομμάτων στην Ευρώπη μειώνεται διαρκώς. Φταίει βέβαια και η οικονομική κρίση, οι λόγοι όμως είναι γενικότεροι και βαθύτεροι. Για να μη χάσουν λοιπόν τη δουλειά τους, οι πολιτικοί βρήκαν τη λύση: περισσότερη συμμετοχή των πολιτών στα κοινά, μεγαλύτερη παρέμβαση στη λήψη αποφάσεων.
