«Είμαι κατά της ισλαμικής καλύπτρας - είτε κρύβει εντελώς το πρόσωπο των γυναικών είτε εν μέρει είτε λιγότερο. Θα ήθελα η ισλαμική καλύπτρα να απαγορευθεί, παντού στον δημόσιο χώρο, σε όλη την Ευρωπαϊκή Ενωση».

Τη δήλωση αυτή έκανε προ ημερών η ευρωβουλευτής Σιλβάνα Κοχ-Μέριν, η οποία είναι επικεφαλής των Γερμανών Φιλελευθέρων (FDP) και επίσης μία από τις αντιπροέδρους του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Δήλωση σαφής, σαφέστατη.

Η ΟΜΟΒΡΟΝΤΙΑ ενάντια στο σπάταλο και διεφθαρµένο κράτος τείνει να δηµιουργήσει την εντύπωση ότι όλα είναι «καλά και άγια» στην ιδιωτική σφαίρα της οικονοµίας, ότι η τελευταία είναι απαλλαγµένη από τις αµαρτίες που µαστίζουν τη δηµόσια σφαίρα. Πρόκειται για επικίνδυνη αυταπάτη.

Με την συμπλήρωση ενός χρόνου από τον θάνατο του Μιχάλη Παπαγιαννάκη... μας δίνεται η ευκαιρία λοιπόν να σκεφθούμε μερικές επίκαιρες υποθήκες του Μιχάλη Παπαγιαννάκη σήμερα που η Αριστερά στην Ελλάδα έχει φθάσει στο ζενίθ της καταστροφικής ανευθυνότητας μπροστά στην ζοφερή κρίση που βιώνει η χώρα μας.

Εχουν άραγε αναρωτηθεί όλες αυτές οι χιλιάδες οργισμένων πολιτών που φώναζαν και χθες εν χορώ «να καεί το μπουρδέλο η Βουλή» τι θα συνέβαινε αν η επιθυμία τους γινόταν πραγματικότητα;

Γιατί όσο δικαιολογημένη κι αν είναι η οργή για τις αυτονόητες και δεδομένες ευθύνες του πολιτικού συστήματος για τη σημερινή κρίση άλλο τόσο αυτονόητο έπρεπε να είναι ότι με το να το καταδικάσουμε στην πυρά, όχι μόνο δεν κερδίζουμε τίποτε, όχι μόνο δεν πρόκειται να ξεπεράσουμε την κρίση αλλά αντιθέτως οδηγούμαστε σ’ ένα ακόμα μεγαλύτερο αδιέξοδο...