Μπορεί η Ελλάδα, που αντιμετωπίζει βαθιά ριζωμένα διαρθρωτικά προβλήματα, να αντιπροσωπεύει μόλις ένα 2,6% του ΑΕΠ της Ευρωζώνης, η δε Ιρλανδία, με κάποιες άστοχες, όπως αποδείχθηκε, επενδυτικές επιλογές ύστερα από τη ραγδαία ανάπτυξη δύο δεκαετιών σχεδόν, ούτε καν το 2%. Αλλά η πιστωτική κρίση δεν περιορίζεται σε ένα 5%. Διαδοχικά απειλώντας και άλλες ευρωπαϊκές οικονομίες, κλονίζει την ίδια την υπόσταση της Νομισματικής Ένωσης. Από τη σύνοδο κορυφής αυτήν την εβδομάδα δεν αναμένονται ωστόσο αποφάσεις ικανές να ανακόψουν την επιδείνωση.

Οι προβλεπόμενες από το νομοσχέδιο μεταρρυθμίσεις της εργατικής νομοθεσίας αποτελούν μια συνέχεια, στη χειρότερη μορφή, στις διαδοχικές ανατροπές που από τη δεκαετία του 1990 γνωρίζει η χώρα μας και που στην Ευρώπη είχαν ξεκινήσει νωρίτερα.

Όταν αυξάνει η πίεση από τις δεσμεύσεις προς την τρόικα, η Ευρωπαϊκή Ένωση εκτός από καλά λόγια δεν αποφασίζει να μας δώσει κάποια διευκόλυνση, όταν και αυτή η παράταση της αποπληρωμής του δανείου αργεί δύο είναι οι δρόμοι που ανοίγονται στο εσωτερικό της χώρας: η κλιμάκωση της έντασης και των κοινωνικών συγκρούσεων ή υιοθέτηση πολιτικής διαλόγου και αναζήτησης κοινών τόπων, ιδιαίτερα ανάμεσα στις διηρεμένες σήμερα κατηγορίες εργαζομένων. Βεβαίως τα πράγματα στην Ελλάδα ποτέ δεν είναι καθαρά. Συνηθίζεται να κάνεις το ένα και να παριστάνεις το άλλο - μια “λειτουργική” πολιτική όταν διαχειρίζεσαι σχετικά ομαλή περίοδο. Όμως είναι ανεπαρκέστατη ή και καταστροφική στις κρίσιμες φάσεις όπως η σημερινή.

Tελικά η τερατώδης και ακριβή για τους Αμερικανούς φορολογούμενους μηχανή των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών πήρε μπρος. Κινήθηκε άτσαλα και χοντροκομμένα κατά του Τζούλιαν Ασάντζ ιδρυτή της οργάνωσης WikiLeaks, που ντρόπιασε το αμερικανικό διπλωματικό κατεστημένο, δημοσιοποιώντας τις γελοιότητες που ανταλλάσσουν δίκην εμπιστευτικών τηλεγραφημάτων.