Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ χαιρετίζει τη μαζική συγκέντρωση και πορεία των εργαζομένων, που πραγματοποιήθηκε χθες Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου. Η πορεία αυτή αποτελεί μια έμπρακτη απόδειξη της αντίστασης της κοινωνίας σε μέτρα και πολιτικές που καταστρέφουν την κοινωνική συνοχή και υπονομεύουν τα εργασιακά δικαιώματα. Οι προσπάθειες που έγιναν να αμαυρωθεί η χθεσινή πορεία από πράξεις ακραίας βίας, είτε προέρχονταν από κουκουλοφόρους είτε από τον αστυνομικό αυταρχισμό –ένστολων αλλά ακόμα και αστυνομικών με πολιτική περιβολή – δεν κατάφεραν να επισκιάσουν το μέγεθος, τον παλμό και τη διεκδίκηση της διαδήλωσης

....Ζούμε την θέσπιση ενός τερατώδους θεσμικού πλαισίου, με δέσμες καταστροφικών μέτρων, που έχουν σαν αποτέλεσμα τη διάλυση και την αποσάρθρωση του κοινωνικού ιστού.
Η αγανάκτηση και η οργή των πολιτών είναι απολύτως δικαιολογημένη. Δεν νομιμοποιεί όμως με κανένα τρόπο τέτοιες ενέργειες, που στρέφονται εναντίον της δημοκρατίας και του κοινοβουλευτικού βίου μας. Η απολύτως δικαιολογημένη αγανάκτηση και οργή δεν νομιμοποιεί τρόπους έκφρασης απολύτως αδικαιολόγητους, υπονομευτικούς του αγώνα των εργαζομένων, προβοκατόρικους, ακυρωτικούς και τελικά ύποπτους.

Η πρόσφατη εκλογική αναμέτρηση δεν πιστοποίησε κάποια ανατροπή του κεντρικού πολιτικού συσχετισμού δυνάμεων. Παρ’ όλα αυτά, γεγονός υπήρξε η ευρεία κοινωνική αποδυνάμωση της εκλογικής υποστήριξης του κυβερνώντος κόμματος. Ανεξαρτήτως πάντως αυτού, η σαφής εκλογική και πολιτική υπεροχή του ΠΑΣΟΚ έναντι της ΝΔ επιβεβαιώνεται και μετεκλογικά από όλες τις σχετικές έρευνες κοινής γνώμης.

Στην Ελλάδα η μόνη βιομηχανία που ανθεί είναι αυτή της μεταφοράς ευθυνών. Για κάθε πρόβλημα ποτέ δεν συζητείται μια λύση· πάντα αναζητείται ένας υπεύθυνος. Σπανίζει η αυτοκριτική και περισσεύει η κριτική. Κυρίως προς αόρατες δομές. Παλιότερα για όλα έφταιγαν οι «ξένες δυνάμεις» που μετά μετονομάστηκαν σε «ιμπεριαλισμό» και στις νεότερες εποχές πάντα έφταιγε το «σύστημα» που μετά συγκεκριμενοποιήθηκε στο «πολιτικό σύστημα».

Αλλη µια γενική απεργία σήµερα: ενάντια στο πολυνοµοσχέδιο που αλλάζειτο καθεστώς των συλλογικών συµβάσεων και επιβάλλει περικοπές στις ΔΕΚΟ, ενάντια στον προϋπολογισµό, το Μνηµόνιο, την κυβερνητική πολιτική γενικότερα. Διαµαρτύρονται χιλιάδες εργαζόµενοι βλέποντας το εισόδηµά τους να µειώνεται, την απασχόλησή τους να απειλείται. Οµως η επαναλαµβανόµενη διαµαρτυρία δεν φτάνει. Ούτε έχει πιθανότητες να επαληθευτεί η ρητορική της ΓΣΕΕ, ότι «οι εργαζόµενοι µε ενωτικούς αγώνες και δράση θα ακυρώσουν στην πράξητις αντεργατικέςρυθµίσεις».

Η πολιτική ένταση, η συνδικαλιστική κινητοποίηση και η κοινωνική αγωνία δεν εκπλήσσoyn κανένα πια. Τα κυβερνητικά μέτρα με τον αυταρχισμό του κατεπείγοντος, που ακυρώνουν ρητές δεσμεύσεις του παρελθόντος, δεν αφήνουν περιθώρια για ουσιαστικές συναινετικές διαδικασίες. Σ’ αυτό το πλαίσιο οι κοινωνικές δυνάμεις της εργασίας εμφανίζονται αδύναμες να αναλάβουν πρωτοβουλίες, είναι όλοι “κολλημένοι” στον τοίχο σε αναγκαστικούς ρόλους - άλλοι αντιδρώντας, ενώ άλλοι κοιτούν να αδράξουν την ευκαιρία.