Δεν χρειάζεται να ανατρέξουμε στον βυζαντινό καισαροπαπισμό, στο ισλαμικό χαλιφάτο, στο παπικό κράτος, στους ευρωπαϊκούς θρησκευτικούς πολέμους ή στους ευαγγελικούς πάστορες των ΗΠΑ για να επιχειρηματολογήσουμε υπέρ του προφανούς: οι θρησκείες (οι Εκκλησίες στην περίπτωση του χριστιανισμού) ήσαν ανέκαθεν και είναι ακόμα συνδεμένες με το πολιτικό φαινόμενο.

Καθημερινά οι εξελίξεις στις αγορές προϊδεάζουν για άλλη μια χρονιά κρίσης της Ευρωζώνης το 2011. Ο μόνιμος Μηχανισμός που αποφάσισαν να θεσπίσουν στην τελευταία φετινή τους σύνοδο οι Ευρωπαίοι ηγέτες έως ένα βαθμό καθησυχάζει ότι κάποιας μορφής αλληλεγγύη θα λειτουργεί απέναντι σε χώρες που φθάνουν σε αδυναμία να δανειστούν από τις αγορές για να καλύψουν δημόσια ελλείμματα. Δεν αρκεί όμως για να αρθούν οι εντεινόμενες ανισορροπίες και να μπει η Ευρώπη σε πορεία συνοχής και ανάπτυξης.

Έχουν αναρωτηθεί οι αποφασίζοντες τις μειώσεις μισθών εργαζομένων αν έχουν επιτελέσει το δικό τους καθήκον για τη μείωση της σπατάλης; Έχουμε αναρωτηθεί εμείς αν έχουν κάνει το καθήκον τους εκείνοι που αποφασίζουν; Η εικόνα είναι σαφής. Τα ποικίλα έξοδα επιδείξεως και “καλύτερης” εξυπηρέτησης δεν έχουν μειωθεί παρά πολύ στον δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα με διάφορα προσχήματα. Σε κάθε περίπτωση δεν έχουν μειωθεί κατ’ αναλογία με τη μείωση των εισοδημάτων από μισθούς. Το “σύστημα” συνεχίζει να υπερδαπανά δημόσιο χρήμα, αλλά πιο κρυφά, πιο μακρυά από τα μάτια των πολιτών.

Οσοι έχουν επαφή με την κοινωνία, όσοι είναι σε θέση να συνομιλούν με τις πολλές εκφράσεις της, γνωρίζουν τα αισθήματα φόβου, ανασφάλειας και οργής που διακατέχουν τους πολίτες από τον Μάιο του 2010, οπότε και άρχισαν, μετά τα δραστικά μέτρα, να συνειδητοποιούνται η ένταση και το βάθος της κρίσης ή καλύτερα το μέγεθος της οικονομικής καταστροφής που είχε συντελεσθεί στη χώρα τα προηγούμενα χρόνια.

Η απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος να απευθυνθεί στον «λαό» για την κρίση καθώς και ο τρόπος με τον οποίο την πραγματοποίησε έρχονται να προστεθούν σε μια σειρά πολιτικών παρεμβάσεων της Εκκλησίας που τείνουν να γίνουν συστημικό φαινόμενο της πολιτικής ζωής της χώρας. Με διάφορα προσχήματα που προσαρμόζονται στον πνευματικό ρόλο της Εκκλησίας έτσι όπως οι ίδιοι οι ιεράρχες τον αντιλαμβάνονται, η Ιερά Σύνοδος παραβιάζει συστηματικά τη σιωπή που αρμόζει στη διακηρυγμένη αποστολή της.

Tην Δευτέρα ( 20/12/10) σε πολιτική συγκέντρωση της ΔΗΜ.ΑΡ. στο θέατρο ΓΚΛΟΡΙΑ, ο Πρόεδρός της, ο Φώτης Κουβέλης, κατέθεσε μια δέσμη άμεσων και μακροπρόθεσμων προτάσεων αναφερόμενος αφενός στο επίπεδο των μέτρων για την αναπτυξιακή επανεκκίνηση της ελληνικής οικονομίας και αφετέρου σε όσα επιβάλλεται να αλλάξουν στο ευρωπαϊκό και διεθνές πλαίσιο.

Πέραν του γεγονότος, δηλαδή μιας επιτυχημένης πολιτικής συγκέντρωσης με θέμα τις οικονομικές προτάσεις ενός κόμματος της Αριστεράς, εν μέσω μάλιστα ακινησίας των Μαζικών Μέσων Μεταφοράς, έγκυροι/ες συντάκτες και αναλυτές στάθηκαν στο γεγονός ότι παρουσιάστηκαν θέσεις και προτάσεις που αποπνέουν μια ευθύνη για την κοινωνία και τη χώρα.