Για μια ακόμη φορά η απεργία – πορεία που ωργάνωσαν οι εντελώς αδύναμες και αναξιόπιστες ηγεσίες της Γ.Σ.Ε.Ε και της ΑΔΕΔΥ μετατράπηκε σε γιορτή βίας των διαφόρων ομάδων κουκουλοφόρων.

Επιθέσεις σε δημόσια κτίρια και ιδιωτικά καταστήματα, βόμβες μολότωφ, καμμένα αυτοκίνητα, φλεγόμενοι σωροί σκουπιδιών, έλλειψη επιχειρησιακού σχεδίου της αστυνομίας, βροχή δακρυγόνων, μετέτρεψαν το κέντρο της Αθήνας σε κόλαση.

Ο νόμος του Λυντς ουδέν καλό προοιωνίζεται. Το ζήτημα δεν είναι απλά η καταδίκη φαινομένων λυντσαρίσματος σαν αυτό με θύμα τον βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας Κωστή Χατζηδάκη στην Αθήνα, το οποίο κυκλοφορούσε από προχθές στο facebook επειδή -αν είναι δυνατόν- οι δημοσιογραφικές ενώσεις έχουν καταλήξει στο ασφαλές συμπέρασμα ότι οι γενικές απεργίες πρέπει να θάβονται επικοινωνιακά για λόγους ταξικούς . Ούτε ο αυτονόητος εντοπισμός των ενόχων.

Κρίσιμη για το μέλλον της Ευρώπης θα μπορούσε να αναδειχθεί η σύνοδος κορυφής των 27 που ξεκίνησε το απόγευμα χθες και αναμένεται να ολοκληρωθεί σήμερα. Άμεσα απαιτούνται αποφάσεις ικανές να ανακόψουν την επιδείνωση των όρων για τη χρηματοδότηση της μιας μετά την άλλη από τις ασθενέστερες οικονομίες της Ευρωζώνης, που κλονίζει το ίδιο το κοινό νόμισμα. Σχετικές προτάσεις έχουν κατατεθεί. Αλλά καθοριστική είναι η στάση της Γερμανίας, η κυβέρνηση της οποίας μέχρι την τελευταία στιγμή απέκρουε τόσο την έκδοση ευρωοομολόγων, όσο και την αύξηση των πόρων του Ευρωπαϊκού Ταμείου για τη Χρηματοοικονομική Σταθερότητα.

Ας πάρουµε το παράδειγµα µιας ΔΕΚΟ, από αυτές στις οποίες τώρα γίνονται περικοπές. Μιας υποθετικής ΔΕΚΟ. Ας την ονοµάσουµε ΕΛΟΠΕΥΠΥ -Ελληνικός Οργανισµός Προώθησης Ευγενών Υποθέσεων (αλλά και) Πελατειακών Υποχρεώσεων.

Ιδρύθηκε τη δεκαετία του ‘80 για να επιτελέσει µιαν ωφέλιµη οικονοµική ή κοινωνική αποστολή. Η ίδρυσή της χρηµατοδοτήθηκε από κάποιο ευρωπαϊκό πρόγραµµα. Ολα άρχισαν σχεδόν ειδυλλιακά (αν παραβλέψουµε τα πρώτα µπιλιέτα µε ονόµατα υποψηφίων για πρόσληψη από το γραφείο του εποπτεύοντος υπουργού). Μέχρι τις επόµενες εκλογές.

Ο ταξικός συμβιβασμός που οικοδομήθηκε στην Ευρώπη αμέσως μετά τον πόλεμο και δούλεψε μέχρι το 1975 -περίοδος που ονομάστηκε «ένδοξη τριακονταετία»- στηρίχτηκε στη θεσμοθέτηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων, στην εφαρμογή κεϊνσιανών μακροοικονομικών πολιτικών και στην εκτεταμένη λειτουργία συστημάτων κοινωνικής πρόνοιας.

...Κάθε δεύτερη ημέρα οι εργάτες καθαριότητας του Δήμου της Αθήνας ή οι εργάτες του ΧΥΤΑ απεργούν εναλλάξ (υποσχόμενοι και συνέχεια) για να καταλάβουμε προφανώς δύο πράγματα: ότι ο Κακλαμάνης και οι δικοί του μάς τιμωρούν γιατί δεν τους ψηφίσαμε· και την ανάγκη να τελειώνουμε το συστηματικά παραβατικό λόμπι της «καθαριότητας» που ιδρύθηκε από «δικά τους παιδιά» (αφισοκολλητές) επί Εβερτ και συνεχίζει απτόητο το έργο του. Γιατί το αφήνουν;