Ποια κληρονομιά θα αφήσει η λιτότητα στην Ευρωζώνη; Δύο διάσημοι οικονομολόγοι που ασχολούνται ειδικά με την κρίση της Ευρωζώνης, ο Βέλγος καθηγητής στην Οικονομική Σχολή του Λονδίνου (LSE), κ. Paul De Grauwe, και η Κινέζα καθηγήτρια στο Κολλέγιο του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, κ. Yuemei Ji, σε κοινή εργασία τους, μελετούν τα δεδομένα και καταλήγουν στην εξής απάντηση: Κληρονομιά της λιτότητας θα είναι τα μη βιώσιμα χρέη, που θα θέτουν σε δοκιμασία τις αντοχές των πολιτικών θεσμών των υπερχρεωμένων.

Το κύριο πρόβλημα της Κεντροαριστεράς είναι ότι «έχασε» την πολύμορφη κοινωνική βάση της και την «ταυτότητά της». Αρα οφείλει να ξανα-επινοήσει τον εαυτό της (ιδεολογικά και πολιτικά) και να ξαναβρεί τον κόσμο της χωρίς να υποκύπτει σε ετεροπροσδιορισμούς ή κομματικούς τακτικισμούς... Αυτό σημαίνει να συγκρουστεί με τα στοιχεία εκείνα που ανήκουν στο «εθνικολαϊκιστικό παρελθόν της», χωρίς όμως να απολέσει τη λαϊκότητα και την κοινωνικότητα, που είναι ο πυρήνας του αξιακού συστήματός της.

...Οι παρεμβάσεις κοινωνικών δυνάμεων για την ανασυγκρότηση του χώρου του δημοκρατικού σοσιαλισμού ας μην εξαντλούνται στην έκκληση προς τις πολιτικές ηγεσίες. Ας επιχειρηθεί να αποκτήσει η προσπάθεια χαρακτηριστικά που δεν έχουν οι κομματικές επετηρίδες και οι κατά παραγγελία συλλογικότητες. Αυτό μπορεί να δημιουργήσει δυναμισμό μεγαλύτερο από παλαιότερες κινήσεις καθώς είναι δεδομένη η ανάγκη των πολιτών για έναν αξιόπιστο σύνδεσμο ανάμεσα στην αξιοσύνη και στην αξιοπιστία, ανάμεσα στην ανιδιοτέλεια των προσώπων και στην αποτελεσματικότητα των ασκούμενων πολιτικών.

Πρόσκληση σε στελέχη της Κεντροαριστεράς για να συμμετέχουν στο εγχείρημα συγκρότησης του τρίτου πόλου στο πλαίσιο της πρότασης που έχει καταθέσει η ΔΗΜΑΡ, απευθύνει ο εκπρόσωπος Τύπου του κόμματος Αν. Παπαδόπουλος. Για τον ΣΥΡΙΖΑ αναφέρει ότι αυτοαποκλείεται από την προοπτική της Κεντροαριστεράς και χαρακτηρίζει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης κομμάτι της Αριστεράς του παρελθόντος, που διατηρεί σε πολύ μεγάλο βαθμό ξεπερασμένες ιδεολογικές αγκυλώσεις.

Τις προϋποθέσεις υπό τις οποίες η ΔΗΜΑΡ θα μπορούσε να συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ σε κυβερνητικό επίπεδο προσδιορίζει ο γραμματέας της Κ.Ε ΔΗΜΑΡ Σπύρος Λυκούδης. Προτάσσει τη διαμόρφωση μιας προγραμματικής συμφωνίας με χρονοδιαγράμματα και στόχους και την εγκατάλειψη από τον ΣΥΡΙΖΑ προσανατολισμών και πολιτικών πρακτικών ξένων προς τη σκέψη της ΔΗΜΑΡ. Δεν το θεωρεί εφικτό για την ώρα, αλλά και δεν το αποκλείει -κάτι ενδιαφέρον δεδομένου ότι ο Σπ. Λυκούδης δεν ανήκει στους αριστερόστροφους του κόμματός του.

Θνησιγενή και αδιάφορη για την κοινωνία χαρακτηρίζει τη σύμπραξη της ΔΗΜΑΡ με το ΠΑΣΟΚ στη βάση του κειμένου των «58» για την Κεντροαριστερά ο Φώτης Κουβέλης επιμένοντας ότι δεν υπάρχει καν πολιτικό πλαίσιο που να επιτρέπει τη συζήτηση για εκλογική συνεργασία.

Ο πρόεδρος της Δημοκρατικής Αριστεράς με τη συνέντευξή του στα «ΝΕΑ» απορρίπτει τις ενστάσεις στελεχών της ΔΗΜΑΡ για τις επιλογές του κόμματός του αλλά και για την αντιφατική όπως τη χαρακτηρίζουν σύμπλευση της Αγίου Κωνσταντίνου με το κόμμα του Ανδρέα Λοβέρδου. Οπως αναφέρει, η συμπόρευση με τη Συμφωνία για μία Νέα Ελλάδα είναι εξελισσόμενη υπόθεση.

ΠΙΣΤΗ στην παράδοση των αμφιθυμιών, που ούτως ή άλλως τη χαρακτηρίζουν, η οικογένεια της Κεντροαριστεράς υποδέχθηκε την περίφημη πλέον διακήρυξη των 58 με αλαλαγμούς ανακούφισης, ελεγχόμενο σκεπτικισμό, γκρίνιες, ακόμα και εμφύλιες αντιπαραθέσεις. Υπό αυτή την έννοια, ο πρώτος στόχος επετεύχθη: η πρωτοβουλία δεν πνίγηκε στη σιωπή, το μήνυμα εστάλη, η συζήτηση για την ανασυγκρότηση του χώρου που εκτείνεται από τη ΝΔ μέχρι τον ΣΥΡΙΖΑ άνοιξε πλέον με νέους όρους.

Μέσα στον ορυμαγδό των ημερών, η πληροφορία πέρασε, εντελώς αναπόφευκτα, απαρατήρητη από τα ελληνικά ΜΜΕ: στα τέλη Σεπτεμβρίου ολοκλήρωσε την υπερδεκαετή θητεία του ως Ευρωπαίος Διαμεσολαβητής ο καθηγητής Νικηφόρος Διαμαντούρος. Από την 1η Οκτωβρίου τη θέση αυτή ανέλαβε η Εμιλι Ο’Ρίλι, ιρλανδή Συνήγορος του Πολίτη, η οποία εξελέγη Ευρωπαία Διαμεσολαβήτρια τον περασμένο Ιούλιο από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Στο δρόμο για τις ευρωπαϊκές εκλογές του 2014, σε πολλές χώρες της Ε. Ε. κυριαρχεί, για πρώτη φορά, έντονη ανησυχία από τη διαφαινόμενη διαμόρφωση ενός ισχυρού αντιευρωπαϊκού ρεύματος, το οποίο προβλέπεται να έχει και σημαντική αποτύπωση στη νέα σύνθεση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Οι πολιτικές δυνάμεις του «αντί-», οι δυνάμεις εκείνες που αμφισβητούν ή και αντιπαλεύουν την κοινή ευρωπαϊκή πορεία, καταγράφουν αυξημένα ποσοστά στις δημοσκοπήσεις, ενώ ταυτόχρονα αποτελούν ένα ετερόκλητο, μη συνασπισμένο και με διαφορετικές πολιτικές αφετηρίες σύνολο.

Ο χώρος της Κεντροαριστεράς έχει εξαιρετική σημασία στην πατρίδα μας, γιατί σε αυτές τις δύσκολες εποχές είναι ο μόνος χώρος που μπορεί να εγγυηθεί τη δημοκρατική ομαλότητα, την απόρριψη των ακροτήτων, και να υποστηρίξει μεταρρυθμίσεις με κοινωνικές ευαισθησίες. Αν η συζήτηση με την Κεντροαριστερά είναι όμως ένα ακόμα επεισόδιο ατελείωτων διαβουλεύσεων με τους γνωστούς υποκειμενισμούς των πολιτικών παραγόντων, προφανώς αυτή η υπόθεση δεν ενδιαφέρει την κοινωνία.

Βδομάδες τώρα η συζήτηση για την ελληνική οικονομία επικεντρώνεται - κακώς - στο «δημοσιονομικό κενό» και επίσης στο «χρηματοδοτικό κενό» που θα ανακύψουν το 2014 και τα αμέσως επόμενα χρόνια. Επικεντρώνεται δηλαδή στο ερώτημα πώς θα καλύπτονται από το δεύτερο εξάμηνο του 2014 και μετά οι ανάγκες εξυπηρέτησης του χρέους: για να πληρώνονται οι τρέχοντες τόκοι του στον βαθμό που θα υπερβαίνουν το πρωτογενές πλεόνασμα (δημοσιονομικό κενό) και για να εξοφλούνται όσα κρατικά ομόλογα λήγουν μέσω ισόποσου νέου δανεισμού (χρηματοδοτικό κενό).

Προσπαθούν πολλοί τους τελευταίους μήνες να μας πείσουν πως ένα ενιαίο κόμμα της «κεντροαριστεράς» θα είναι ο μεγάλος τρίτος πόλος ανάμεσα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ που θα μπορεί να παίξει έναν πιο σημαίνοντα ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις και στη διακυβέρνηση της χώρας.
Η πρόσφατη κίνηση με τις πενήντα τόσες υπογραφές φιλοδοξεί να γίνει η απαρχή για τη δημιουργία αυτού του νέου φορέα. Με δεδομένη την απροθυμία της ΔΗΜΑΡ να ενταχθεί στην κίνηση , η μόνη πιθανή, αν όχι προδιαγεγραμμένη, εξέλιξη, είναι η προσχώρηση του ΠΑΣΟΚ σε αυτή, που θα ισοδυναμεί ως τελικό αποτέλεσμα με την (επαν)ένταξη των πενήντα τόσων και όσων άλλων ακολουθήσουν, στο ΠΑΣΟΚ.