Με τον νέο νόµο για τα ΑΕΙ, πολλοί από τους πανεπιστηµιακούς που ζητούσαµε µεταρρυθµίσεις στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύµατα διαφωνήσαµε και εκφράσαµε δηµόσια και µε επιχειρήµατα τη διαφωνία µας. Αλλοι από εµάς για το πνεύµα και το γράµµα, άλλοι µόνο για πολλά από τα αλλοπρόσαλλα γράµµατά του. ∆ιαφωνήσαµε επίσης ριζικά µε τους χειρισµούς της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Παιδείας και υποστηρίξαµε έναν διαφορετικό µεταρρυθµιστικό ρυθµό και τόνο που δηµιουργεί συναινέσεις µέσα στην πανεπιστηµιακή κοινότητα και της δίνει τη δυνατότητα να πάρει µέρος στις µεγάλες αλλαγές που απαιτούν οι επιστηµονικές εξελίξεις αλλά και οι καιροί για τα πανεπιστήµια.

Το είδαμε κι αυτό σε δημοσκόπηση: το κυβερνών κόμμα από τη σαρωτική νίκη το 2009 στην πέμπτη θέση της πρόθεσης ψήφου σήμερα!

Και θα δούμε κι άλλα πρωτόγνωρα για τους Νεοέλληνες, άλλωστε πρωτόγνωρη είναι και η γενικότερη κατάσταση στη χώρα μας.

Ο κ.Παπαδήμος ανέλαβε με την κυβέρνησή του να προωθήσει ουσιαστικά την πολιτική της προηγούμενης κυβέρνησης και ειδικότερα την εκταμίευση της έκτης δόσης και την υπογραφή της δανειακής σύμβασης. Καλείται δε να εφαρμόσει και νέα μέτρα. Οι εισηγήσεις της «τρόϊκας» για απολύσεις, κατάργηση του κατώτατου μισθού, περαιτέρω μειώσεις μισθών και συντάξεων θα είναι επιλογές που διαλύουν την κοινωνία, επιτείνουν την ύφεση και δεν διαμορφώνουν προοπτική εξόδου από την κρίση. Το έδαφος είναι υπονομευμένο και από τον τρόπο που ΠΑ.ΣΟ.Κ., Ν.Δ. και ΛΑ.Ο.Σ. κατέληξαν στο πρόσωπο του πρωθυπουργού και από τη σύνθεση της κυβέρνησης και από τον τρόπο που λειτουργούν τα κόμματα που συγκρότησαν την κυβέρνηση.

Είναι αλήθεια και δεν θα πρωτοτυπήσω γράφοντας ότι η χώρα βρίσκεται στην πιο κρίσιμη καμπή της ιστορίας της.
Η οικονομία της δοκιμάζεται επικίνδυνα, οι προοπτικές ανάτασης είναι πολύ μικρές. To πολιτικό σύστημα κλονίζεται, η ανυποληψία των πολιτικών συμπαρασύρει και την Πολιτική, ακραίες και επικίνδυνες φωνές αποκτούν εξουσία και εκπροσωπούν θεσμούς. Ο κρατικός μηχανισμός αναξιόπιστος και αναποτελεσματικός, δεν μπορεί να προσφέρει και να εγγυηθεί την ύπαρξη και τη συνέχεια του. Η δικαιοσύνη έχει βαλτώσει, υπολειτουργεί, δεν εμπνέει « αίσθημα δικαίου». Οι θεσμοί και οι αξίες έχουν χάσει το νόημα τους.

Η έλλειψη στρατηγικού βάθους της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής

Ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής είναι ότι σχεδόν ποτέ δεν κατάφερε να αποκτήσει στρατηγικό εύρος και βάθος. Εξίσου σημαντικό είναι και το ότι σχεδόν πάντα είχε και έχει παθητικό χαρακτήρα, προσπαθεί δηλαδή να αντιμετωπίσει προβλήματα και ζητήματα (Κυπριακό, Σκόπια, κλπ) και όχι να επιτύχει σχεδιασμένα μεσομακροπρόθεσμους στόχους.

Η επιμονή, για παράδειγμα, του Κων/νου Καραμανλή για την ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ και τα ανοίγματα του Ανδρέα Παπανδρέου προς τις χώρες του Κινήματος των Αδεσμεύτων, αποτελούσαν περισσότερο προσωπικές επιλογές και κινήσεις των συγκεκριμένων ηγετών και λιγότερο μια επεξεργασμένη και προγραμματισμένη εξωτερική πολιτική.

Ένα «κάποιο τέλος» για Ευρώπη και Ελλάδα; Μπορεί. Οι αποφάσεις της περασμένης εβδομάδας στην Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ) μπορούν, κατά έναν ιδιαίτερο τρόπο, να σηματοδοτήσουν το τέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπως τη γνωρίζουμε, αλλά και το τέλος μιας ελληνικής ιστορικής διαδρομής όπως την είχαμε διαμορφώσει μέσα από τις πράξεις και τις παραλείψεις μας.

Το ερώτημα που απασχολεί τους πάντες πλέον είναι το πότε θα γίνουν οι εκλογές. Είναι ένα εύλογο ερώτημα. Οι εκλογές είναι απαραίτητες γιατί το έλλειμμα νομιμοποίησης δεν έχει ξεπεραστεί, παρά τον σχηματισμό πολυκομματικής κυβέρνησης. Θα πρέπει σύντομα να δοθεί στον ελληνικό λαό η δυνατότητα να ερωτηθεί για το μέλλον του.

Δεν διαφαίνεται σήμερα προγραμματική σύγκλιση με κάποιο από τα προοδευτικά κόμματα, τονίζει το μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΔΗΜΑΡ Θοδωρής Μαργαρίτης. Παρατηρώντας τα εκλογικά ποσοστά του κόμματος να σημειώνουν ιδιαίτερη άνοδο στις δημοσκοπήσεις, κάνει λόγο για Αριστερούς οι οποίοι αναζητούν ρεαλιστικές λύσεις και για Κεντροαριστερούς οι οποίοι απογοητεύονται από τη νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη του ΠΑΣΟΚ. Αναφέρεται στις διεργασίες οι οποίες σημειώνονται στην Κεντροαριστερά και υπογραμμίζει ότι παραμένουν επίκαιροι οι λόγοι που οδήγησαν το 2010 στη ρήξη με ΣΥΝ και ΣΥΡΙΖΑ. Σχολιάζοντας τις εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ, κάνει λόγο για προσωπικές στρατηγικές που οδηγούν σε αλληλοεξουδετέρωση.

Σήμερα θα σας κουράσω λίγο με τα δικά μου. Όμως επιβάλλεται λόγω της αποχώρησης μου από το ΠΑΣΟΚ. Υπόσχομαι την επόμενη φορά να επανέλθω στην τρέχουσα θεματολογία. Όσοι έχετε διαβάσει το βιβλίο μου «Προχωρώντας και Αναθεωρώντας» (εκδόσεις Πόλις) δεν έχετε λόγο να διαβάσετε το κείμενο αυτό. Στο βιβλίο προβάλλει καθαρά η κινούσα δύναμη για τις επιλογές μου και τις ουκ ολίγες μετακινήσεις μου. Επειδή όμως το βιβλίο μου δεν έγινε και best seller πολλοί από τους αναγνώστες του protagon δεν γνωρίζουν και κάποιοι μπορεί να ενδιαφέρονται. Επειδή δε εμένα με ενδιαφέρει να αιτιολογώ πάντα τις επιλογές μου θεωρώ υποχρέωση μου να το κάνω σε αυτόν τον φιλόξενο και οικείο χώρο.

Ευρώ… ένα δυνατό, ένα σκληρό νόμισμα. Πόσο σκληρό όμως, αλήθεια είναι; Πολύ σκληρό απέναντι στις αγορές, ή μήπως πολύ σκληρό απέναντι στους λαούς που το στηρίζουν;
Έχει γίνει πολύς λόγος για τη χώρα μας και για τη μεθοδολογία που χρησιμοποιήθηκε για να μπει στη ζώνη του ευρώ. Η συντριπτική πλειοψηφία τραπεζιτών και ηγετών της Ευρώπης είναι υποστηρικτές και διακινητές της άποψης του πόσο εσφαλμένη και καταστροφική για την ΟΝΕ ήταν η είσοδός μας στο ευρώ. Η ηγετική ευρωπαϊκή αντίληψη σήμερα για την Ελλάδα, είναι πως αποτελούμε οικονομικό καρκίνωμα και μάλιστα επιθετικής μορφής.

Προβάδισμα της ΝΔ καταγράφει δημοσκόπηση της εταιρείας Alco για το Kontra Channel, που διενεργήθηκε από τις 6 έως τις 12 Δεκεμβρίου. Συγκεριμένα, στην πρόθεση ψήφου το ΠΑΣΟΚ συγκεντρώνει 12,9%, η ΝΔ 21,4%, το ΚΚΕ 9,3%, ο ΛΑΟΣ 5%, ο ΣΥΡΙΖΑ 6%, η Δημοκρατική Συμμαχία 2,5%, η Δημοκρατική Αριστερά 6,9%, οι Οικολόγοι-Πράσινοι 3,2% και το Αρμα Πολιτών 0,4%. Αλλο απαντά το 4,2%, Λευκό/ακυρο το 9,1%, δεν ξέρω/δεν απαντώ το 3,3%, ενώ η αποχή ανέρχεται στο 16%.

Η κατάληξη της Συνόδου Κορυφής σε ένα δημοσιονομικό σύμφωνο ιδιαιτέρως περιοριστικό, με ασφυκτικούς κανόνες και ποινές, και σε μια ελλιπέστατη προικοδότηση των μηχανισμών στήριξης των χωρών- μελών από την επίθεση των αγορών, είναι πολύ κατώτερη των κρίσιμων στιγμών και δεν υπηρετεί το μέλλον της ΕΕ και κυρίως των λαών της.
Οι αποφάσεις της Συνόδου είναι αποκλειστικά επικεντρωμένες στη δημοσιονομική πειθαρχία και στη λιτότητα. Απουσιάζει η οικονομική αλληλεγγύη.
Δεν περιέχουν καμιά πρόνοια για ευρύτερη οικονομική διακυβέρνηση, που δεν μπορεί να εξαντλείται μόνο στα δημοσιονομικά, και δεν υπάρχει ουδεμία νύξη για μέτρα συγκεκριμένα για την απολύτως αναγκαία ανάπτυξη και πολιτικές για την αποτροπή της ύφεσης, που εμφανίζεται απειλητική για το σύνολο της Ευρώπης.