...ο κρίσιμος παρονομαστής παραμένει η πραγματική οικονομία, η επιστροφή στην ανάκαμψη – ή μια περαιτέρω συρρίκνωση. Γι’ αυτό ακόμη και μια κακή συμφωνία για το ασφαλιστικό, που κλείνει εγκαίρως την αξιολόγηση, είναι καλύτερη από καμία συμφωνία, που θα έριχνε τη χώρα σε ένα νέο εφιαλτικό σπιράλ.

Γ​​ια το μεταναστευτικό δεν υπάρχουν έτοιμες λύσεις. Μπορούμε όμως και πρέπει να ξεκινήσουμε να εφαρμόζουμε πολιτικές. Να αναλάβουμε, στην πράξη, το μέρος της ευθύνης που μας αναλογεί και να προσφέρουμε το αντίστοιχο έργο. Εχω παρουσιάσει από το καλοκαίρι σε άρθρο («Χωματερή ή ακρίτες») πρωτοβουλίες που χρειάζεται να αναληφθούν στην εξωτερική πολιτική και επιχειρησιακό σχέδιο που χρειάζεται να εκτελεσθεί στην Ελλάδα.

Α​​υτό που ζει σήμερα η Ευρώπη μοιάζει με τις μεγάλες κρίσεις της Ιστορίας, που συμβαίνουν κάθε 50-60 χρόνια. Δεν είναι, δηλαδή, απλή υπόθεση. Οποιος έχει διαβάσει Ιστορία μπορεί να ακούσει τη βοή τεκτονικών αλλαγών και μετακινήσεων που έρχονται.

...Το πρόβλημα για τη χώρα είναι ότι επειδή οι ιδεαλιστές δεν ξέρουν ακόμη πού πατούν και πού πηγαίνουν, κανοναρχούν τα λαμόγια σε βάρος της οικονομίας, των δημοκρατικών θεσμών και –ακόμη, ακόμη– της ίδια της Αριστεράς. Αλλά με αυτούς επέλεξαν να κυβερνήσουν, διότι οι άλλοι ήταν... μνημονιακοί. Αφήστε δε που υπήρχε η υποψία ότι μπορεί να έχουν μολυνθεί. Από νεοφιλελευθερισμό, φυσικά. Τι άλλο;

Η ​​Ελλάδα, επτά χρόνια μετά τον εκτροχιασμό των δίδυμων ελλειμμάτων το 2009, που την οδήγησε στον αναγκαστικό δανεισμό από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης, κατάφερε να αντιμετωπίσει το πρόβλημα του δημοσιονομικού ελλείμματος και αυτού των εξωτερικών συναλλαγών.

Η ολοκλήρωση της αξιολόγησης είναι προϋπόθεση για την έναρξη της συζήτησης και την ελάφρυνση του χρέους, δύο προϋποθέσεις αναγκαίες (αν και όχι, από μόνες, ικανές) για να σταθεροποιηθεί το έδαφος της οικονομίας και να προσβλέψουμε σε ανάκαμψη και μεγέθυνση. Η αξιολόγηση εξελίσσεται, όμως, άσχημα. Η ρύθμιση των «κόκκινων» δανείων είναι κυριολεκτικά στο μηδέν, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή (καταφέραμε να) συντάσσεται με το ΔΝΤ στο θέμα των δημοσιονομικών κενών, τα φορολογικά μέτρα είναι στον αέρα. Στο επίκεντρο το ασφαλιστικό, που απορρίπτεται, καθώς οι αλλαγές δεν αποφέρουν (τα υπεσχημένα) 1,8 δισ. ευρώ. Ο κόμπος είναι εδώ, η θηλιά σφίγγει, το σχέδιο Σόιμπλε επανέρχεται στο τραπέζι.

Αυτό που χρειάζεται σήμερα στη χώρα δεν είναι ένας «χύμα» ενδιάμεσος χώρος μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ αλλά μια γνήσια ευρωπαϊκή, μεταρρυθμιστική και δημοκρατική Αριστερά, αντίστοιχη της Δεξιάς που επιχειρεί να δημιουργήσει, με άλλους φυσικά ιδεολογικούς όρους, ο Κ. Μητσοτάκης. Αυτή η Αριστερά, με σημαία της τον δημοκρατικό σοσιαλισμό και την ευρωπαϊκή ενοποίηση και με αιχμή την προστασία του κοινωνικού κράτους (χωρίς τις παρεκτροπές του συντεχνιασμού) αλλά και των ατομικών δικαιωμάτων (απέναντι σε αναδυθείσες πανίσχυρες ιδιωτικές εξουσίες), θα απευθυνθεί με ειλικρίνεια και αυτοκριτική διάθεση στην κοινωνία, και ιδίως στη νέα γενιά, συνδυάζοντας έναν γνήσιο και ολόπλευρα αντικαθεστωτικό ριζοσπαστισμό, που είναι αναγκαίος για ρηξικέλευθες τομές και ρήξεις, με τη σύνεση, τη μετριοπάθεια, τον πραγματισμό και τον σεβασμό των θεσμών, που είναι απαρέγκλιτες προϋποθέσεις για μια ορθολογική, πολιτικά πρόσφορη και γνήσια δημοκρατική διακυβέρνηση του τόπου.

Ας κάνουμε μια υπόθεση εργασίας, εξωφρενική μεν για τα ελληνικά δεδομένα αλλά πάντα θεμιτή. Ας υποθέσουμε ότι την ώρα που ο δημοσιογράφος του ραδιοφωνικού σταθμού Αθήνα 9,84 Δημήτρης Πέρρος δεχόταν προχθές δολοφονική επίθεση κοντά στην Ομόνοια, οι αστυνομικοί που βρίσκονταν 70 μέτρα μακριά δεν αδιαφορούσαν επιδεικτικά, αλλά επενέβαιναν.

Μερικές φορές ένας καλλιτέχνης υπερασπίζεται το έργο του τόσο άσχημα ώστε το καταδικάζει. Αυτό έκανε η σκηνοθέτιδα της παράστασης «Η ισορροπία του Nash», που με τις εξηγήσεις της επέτρεψε ν’ αμφισβητηθούν τόσο η ειλικρίνεια των προθέσεών της όσο και ο καλλιτεχνικός χαρακτήρας της δουλειάς της. Αλλά η ουσία δεν είναι αυτή.

Αυταπάτες δεν μπορεί να υπήρχαν. Η εφαρμογή του προγράμματος που συμφωνήθηκε το καλοκαίρι θα ήταν, έτσι κι αλλιώς, μια εξαιρετικά δύσκολη πολιτική εξίσωση με πολλούς παράγοντες αβεβαιότητας, παγίδες και κινδύνους. Γι’ αυτό άλλωστε και σχεδιάστηκε το πρόγραμμα να είναι τόσο «εμπροσθοβαρές». Για να καθησυχάσει τους καχύποπτους δανειστές. Αλλά και για να εξυπηρετήσει τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα.

Είπατε ότι έγιναν εξαντλητικοί διάλογοι με αγρότες. Αν έγιναν, σημαίνει ότι κάποιος έχει πρόβλημα. Αν θεωρείτε ότι έχουν πρόβλημα οι αγρότες και δεν καταλαβαίνουν, να το πείτε. Αλλιώς, υπάρχει το πρόβλημα στην πλευρά του Υπουργείου.

Φέρατε το παράδειγμα της Γαλλίας και είπατε πώς συζητούν και πώς συνομιλούν στην Γαλλία. Γιατί δεν φέρνετε το παράδειγμα της Γαλλίας και στο τι συμβαίνει σε όλα αυτά τα ζητήματα, όμως, τα οποία συζητούμε σε σχέση με το αγροτικό πετρέλαιο, σε σχέση με τη φορολόγηση; Εμείς τα έχουμε τα στοιχεία. Να δούμε σε σχέση με τους αγρότες τι συμβαίνει σε αυτά τα θέματα στη Γαλλία και τι συμβαίνει στη χώρα μας;

Διανύουμε μόλις την πρώτη περίοδο του Προσφυγικού. Αυτήν που επιτρέπει τον γνήσιο ανθρωπισμό που όλο και σπανιότερα θα αντικρίζουμε στις κατοπινές περιόδους -όπως εξάλλου υποδηλώνουν τα αντίστοιχα ιστορικά συμβάντα διεθνώς, όσο και στην Ελλάδα του 1922, παρόλο που οι τότε πρόσφυγες ήταν Ελληνες.
Κυρίως όμως, η πρώτη αυτή περίοδος σωρεύει κινδύνους για το μέλλον της χώρας λόγω επιπόλαιων ή άκριτων πολιτικών αποφάσεων που δεν εντάσσονται σε ένα στρατηγικό σχέδιο αντιμετώπισης του επιδεινούμενου φαινομένου.