Πολύνεκρες τρομοκρατικές επιθέσεις στο εβραϊκό μουσείο των Βρυξελλών τον περασμένο Μάιο, στα γραφεία της σατιρικής εφημερίδας Charlie Hebdo στο Παρίσι τον περασμένο μήνα, σε εκδήλωση για την ελευθερία της έκφρασης με τον σκιτσογράφο της Jylands Posten στην Κοπεγχάγη την περασμένη εβδομάδα.

Τις τελευταίες ημέρες, βλέπω την ανησυχία στα πρόσωπα πολλών οπαδών του ΣΥΡΙΖΑ και πραγματικά τους κατανοώ. Η χώρα οδηγήθηκε, χωρίς λόγο, σε πρόωρες εκλογές επειδή η τότε αξιωματική αντιπολίτευση δήλωνε έτοιμη για την πραγματοποίηση του άλματος στον ουρανό.

Προσγείωση στη μνημονική πραγματικότητα ή οριστική στροφή προς τους κανόνες της κοινοτικής Ευρώπης; Όπως και αν το δει κανείς, η ενδιάμεση συμφωνία της περασμένης Παρασκευής ισοδυναμεί με πράξη αυτό-διορισμού του Αλέξη Τσίπρα στο αξίωμα του πραγματικού Πρωθυπουργού μιας πραγματικής χώρας. Ως εκείνη τη στιγμή ήταν επικεφαλής μιας άλλης κυβέρνησης, σε άλλη χώρα, μέλος μιας άλλης Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η μετονομασία της Τρόικας σε Θεσμούς, του Μνημονίου σε Συμφωνία και των Δανειστών σε Εταίρους, όπως και όταν βαφτίζεις το κρέας ψάρι, δεν αλλάζεις την προηγούμενη κατάσταση.

Δεν αλλάζεις, βέβαια, και την ψήφο του Ελληνικού Λαού, στις εκλογές της 25 Ιανουαρίου 2015.

Ψήφισε αυτό που υποσχέθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ: καταργούμε το καθεστώς της λιτότητας, που δεν αποτελεί μόνο στρατηγική της ολιγαρχίας της Γερμανίας και των άλλων δανειστριών χωρών της ΕΕ, αλλά και της ελληνικής ολιγαρχίας.

Τις τελευταίες εβδομάδες δύο από τα θέματα που κυριαρχούν στα διεθνή μέσα ενημέρωσης είναι οι διαπραγματεύσεις για το ελληνικό χρέος μετά τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και το σκάνδαλο της HSBC, της δεύτερης μεγαλύτερης τράπεζας στον κόσμο.

Για όσους η ενασχόληση με τα ημέτερα δεν τους επέτρεψε να ενημερωθούν για την HSBC, συνοψίζω τι συνέβη: η εν λόγω τράπεζα διατηρούσε στην Ελβετία ένα υποκατάστημα, στο οποίο τοποθετούσαν τα (πολλά) λεφτά τους διάφοροι μεγαλόσχημοι, από αστέρες του σινεμά μέχρι έμποροι όπλων και ακόμα χειρότεροι.

Το αποτέλεσμα του Eurogroup αποτελεί αναμενόμενη τεράστια ήττα του πολιτικού βερμπαλισμού της ελληνικής κυβέρνησης που έχει και συνέχεια.

Η κυβέρνηση εγκατέλειψε την όποια αμφισβήτηση του χρέους και την παραμικρή υπεκφυγή επί των ευθυνών αποπληρωμής του. Συμφώνησε στην 4μηνη παράταση του μνημονίου αποδεχόμενη την αξιολόγηση. Επικαιροποίησε την εξάρτηση των εκταμιεύσεων της οικονομικής βοήθειας από την αξιολόγηση επί της πορείας εφαρμογής των υποχρεώσεων που απορρέουν από αυτό.

Αν ο Σύριζα μετά τις εκλογές του 2012 είχε επεξεργαστεί ένα πραγματικό πρόγραμμα αλλαγών στη χώρα χωρίς να επενδύει διαρκώς στην εθνικοανεξαρτησιακή ρητορεία και στα εγκεφαλικά ”προτάγματα” των radical διανοουμένων, δεν θα βρισκόταν σε κατάσταση σοκ.

Στην ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει αποδειχτεί ότι οι «καλύτερες» συμφωνίες ή μάλλον αυτές που έχουν κάποια ελπίδα να περάσουν από το χαρτί του ανακοινωθέντος στην πραγματική ζωή είναι εκείνες που αφήνουν όλες τις πλευρές ελαφρώς …δυσαρεστημένες. Και αυτό συνέβη με βεβαιότητα την Παρασκευή το βράδι στις Βρυξέλλες. Δεν χρειάζεται να είσαι οικονομολόγος για να καταλάβεις ότι η ελληνική πλευρά θα ήθελε αρκετά πράγματα παραπάνω.

Στους κερδισμένους και χαμένους της διαπραγμάτευσης στο Eurogroup αναφέρεται με δημοσίευμά του το αμερικανικό πρακτορείο Bloomberg. Οπως επισημαίνεται χαρακτηριστικά οι υπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης είναι ο «μεγάλος νικητής» της διαπραγμάτευσης στο Eurogroup, εξέλιξη που μάλλον ήταν αναμενόμενη, αν αναλογιστεί κανείς ότι η Ελλάδα κλήθηκε να αναμετρηθεί με 18 «αντιπάλους».

Από όλα όσα ακούμε για το τι συζητήθηκε μεταξύ Ελλήνων και Ευρωπαίων αξιωματούχων, έχω μείνει σε ένα σχόλιο που από τις διαρροές φαίνεται ότι επαναλαμβάνεται από όλους τους εταίρους με πολλαπλούς χαρακτηρισμούς και σε διαφορετικές αποχρώσεις κομψότητας. Ακούγεται ότι απευθύνονται στην ελληνική κυβέρνηση με λέξεις όπως: «άσχετοι», «ερασιτέχνες», «ανίδεοι».

Τον άκουγα που έλεγε ότι δεν θέλει τα 7,2 δισ., γιατί είναι «μετάθεση» του προβλήματος, και έλεγα ότι θα τα έχει κάνει τα κουμάντα του. Κάτι παραπάνω θα ξέρει. Οταν όμως επέστρεψε ο Λαφαζάνης από το Αζερμπαϊτζάν με άδεια χέρια, μεταξύ μας καλύτερα τα πήγε ο Σωτήρης Χατζάκης, την έστησε τουλάχιστον την ελληνοαζέρικη παράσταση, να την αμέσως η U-turn, μην τη πω με τη γνωστή κακόηχη ελληνική λέξη.

Πάνε 55 χρόνια από τότε που ο Ντάνιελ Μπελ έγραφε το «Τέλος της ιδεολογίας». Εκεί ισχυριζόταν ότι οι ιδεολογίες δεν έχουν πλέον να παίξουν κανένα ρόλο στη συγκρότηση του μεταπολεμικού κόσμου. Οι όποιες αντιθέσεις συμφερόντων και αξιών θα μπορούσαν να επιλυθούν στο πλαίσιο της πλουραλιστικής συναίνεσης και της τήρησης των «κανόνων του παιχνιδιού».

Σχεδόν 30 χρόνια μετά ο Φράνσις Φουκουγιάμα πρόβλεψε το τέλος της Ιστορίας και τον θρίαμβο του φιλελευθερισμού. Σήμερα από πολλούς τίθεται το ερώτημα αν έχουμε ήδη εισέλθει στην εποχή του τέλους της ίδιας της φιλελεύθερης δημοκρατίας.