Εν αρχή, η άγνοια κινδύνου παράγει αδράνεια, η οποία περιπλέκει, οξύνει και πολλαπλασιάζει τα προβλήματα. Επειτα από ένα σημείο, όταν πια ο κίνδυνος έχει διογκωθεί δραματικά, γίνεται αντιληπτός. Συμβαίνει, τότε, η αντίληψη του κινδύνου να παράγει τρόμο ικανό να παραλύσει τη βούληση για δράση μετά λόγου. Πολλοί εκτιμούν ότι η χώρα φτάνει σε αυτό το σημείο-παγίδα: Να βρεθούμε σαν τους εγκλωβισμένους σε μία αίθουσα πλημμυρισμένη από βενζίνη, όπου έντρομοι όλοι αναρωτιούνται όχι αν, αλλά πότε θα βρεθεί ο ανόητος που θα ανάψει τσιγάρο και θα πετάξει το σπίρτο στο δάπεδο...

Ολοκληρώθηκαν την Κυριακή 20 Μαρτίου οι διήμερες εργασίες της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης της Δημοκρατικής Αριστεράς, με την ομόφωνη ψήφιση των θέσεων του κόμματος.

Τη συνδιάσκεψη παρακολούθησαν οι πρώην βουλευτές της ΔΗΜΑΡ Νίκος Τσούκαλης, Θωμάς Ψύρρας, Γιώργος Κυρίτσης και ο Γιάννης Πανούσης. Οι βουλευτές της Δημοκρατικής Συμπαράταξης Δημήτρης Κρεμαστινός και Γιάννης Μανιάτης. Από το ΠΑΣΟΚ οι Στέφανος Ξεκαλάκης, Χρήστος Πρωτόπαππας, Βασίλης Έξαρχος, Παύλος Χρηστίδης, Νίκος Σαλλαγιάννης, Μανόλης Όθωνας και Θάνος Μωραΐτης. Από τις Κινήσεις Πολιτών για τη Σοσιαλδημοκρατία ο Γιάννης Τούντας και ο Παύλος Αθανασόπουλος. Από το ΚΙΔΗΣΟ ο Φίλιππος Σαχινίδης και ο Χάρης Καστανίδης.

Τα βασικά σημεία της απόφασης του κόμματος

Mε την ομιλία του προέδρου του κόμματος Θανάση Θεοχαρόπουλου και τους χαιρετισμούς της πρόεδρου του ΠΑΣΟΚ Φώφης Γεννηματά καθώς και του εκπροσώπου των Κινήσεων Πολιτών για την Σοσιαλδημοκρατία Νίκου Διακουλάκη άνοιξαν οι εργασίες της Πανελλλαδικής Συνδιάσκεψης της ΔΗΜΑΡ, οι εργασίες της οποίας ολοκληρώνονται την Κυριακή.

Ο Χαιρετισμός της Φώφης Γεννηματά

Ο Χαιρετισμός του Νίκου Διακουλάκη

Ο Γιάννης Μουζάλας μοιάζει τόσο εξωτικός στο περιβάλλον του Υπουργικού Συμβουλίου, ώστε θα μπορούσε να κηρυχθεί προστατευόμενο είδος της πολιτικής πανίδας: ένας υπουργός με γνώσεις και εμπειρία στο αντικείμενό του. Αφοσιωμένος στη δουλειά που ανέλαβε. Και, προπάντων, με έναν δημόσιο λόγο εντελώς μη συμβατικό, που αποφεύγει να μετέρχεται τα συνήθη κλισέ της μεγαλόστομης μπαρούφας, που έχουμε πια συνδέσει αξεδιάλυτα με την πολιτική ως επάγγελμα.

Η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κ. Φώφη Γεννηματά απηύθυνε χθες πρόσκληση προς τον Σταύρο Θεοδωράκη και τον Γιώργο Παπανδρέου. Εναπόκειται στους προέδρους του Ποταμιού και του ΚΙΔΗΣΟ να απαντήσουν στην πρόσκληση αυτή, όπως εκείνοι θεωρούν πολιτικά ορθότερο. Το γεγονός πάντως ότι συνεχίζεται, έστω και επί της διαδικασίας, ο διάλογος για τη σύγκλιση των δυνάμεων του προοδευτικού χώρου δεν μπορεί παρά να είναι ένα θετικό σημάδι

Την ώρα που γράφονται οι γραμμές αυτές, δεν έχει γίνει γνωστό αν ο πρωθυπουργός έκανε αποδεκτή την παραίτηση του κ. Μουζάλα, επειδή εν τη ρύμη του λόγου αποκάλεσε τη FYROM Μακεδονία. Ο ορυμαγδός αντιδράσεων που ξέσπασε επιβεβαιώνει ότι ένα από τα κυρίαρχα στοιχεία της πολιτικής ζωής του τόπου είναι αυτό της υποκρισίας.

Η Ειδομένη είναι μια ιστορία μεγάλης εθνικής ντροπής. Η συγκυρία, ωστόσο, αναδεικνύει δύο μείζονα θέματα, τα οποία αίρονται πάνω ακόμα και από αυτή την ανθρωπιστική τραγωδία που συμβαίνει εκεί: ποιοι είναι αυτοί οι «αλληλέγγυοι» και ποιος είναι, εν τέλει, ο ρόλος του κράτους;

Στην Αγρια Δύση σκότωναν τα άλογα όταν γερνούσαν. Στο σημερινό θλιβερό κόσμο της ελληνικής καθεστωτικής Συριζαίϊκης αντίληψης, καθετί φρέσκο που βελτιώνει την αποδοτικότητα της Δημόσιας Διοίκησης, προσελκύει επενδυτές και αυξάνει την απόδοση του ιδιωτικού τομέα, αντιμετωπίζεται ως εχθρός που πρέπει να εξαφανιστεί μόλις (ή ακόμα καλύτερα πριν ακόμα) γεννηθεί.

Και ξαφνικά, εκεί που ζούσαμε ευτυχισμένοι και χωρίς προβλήματα, μας προέκυψε «μακεδονικό» και τάραξε την γαλήνη όλης της χώρας. Μια υπόθεση που ενώ μας ταλαιπωρεί εδώ και 25 χρόνια και κοντεύαμε να την ξεχάσουμε, τα καταφέραμε έτσι ώστε να μην εκπληρωθεί το ρηθέν του γηραιού Μητσοτάκη.

Μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου 2015 και την διακυβέρνηση της χώρας από τους ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, γίνετε ξεκάθαρο πλέον σε όσους κινούνται στις παρυφές του μεσαίου χώρου, η αναγκαιότητα δημιουργίας ενός ευρύτερου συνασπισμού πολιτικών δυνάμεων, κινήσεων πολιτών και προσωπικοτήτων από τον χώρο της κεντροαριστεράς, της σοσιαλδημοκρατίας και του μεταρρυθμιστικού κέντρου με στόχο την ενιαία έκφραση και παρέμβαση στις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα.

Η σοσιαλδημοκρατία δεν απορρίπτει τον πολιτικό φιλελευθερισμό. Αντίθετα ενεργοποιεί τις βασικές του αρχές: την ιδέα της ελευθερίας και της ισότητας για όλους. Δεν έρχεται σε ρήξη με τα ιδεώδη της νεότερης δημοκρατίας αλλά αποτελεί την πραγμάτωση αυτών των ιδεωδών.
Η σοσιαλδημοκρατία θεωρεί ότι ο ανταγωνισμός είναι «εγγενές γνώρισμα των ανθρώπινων σχέσεων» κι επομένως η απάλειψη του ανταγωνισμού είναι αδύνατη. Γι’ αυτό και όχι μόνο αναγνωρίζει την αξία του αλλά επιδιώκει και την ανάδείξή του.
Η σοσιαλδημοκρατία αναγνωρίζει τη σημασία του πολιτικού ανταγωνισμού και επιδιώκει τη μετατροπή του σε «λελογισμένο» ανταγωνισμό που οριοθετείται από τις έννοιες της ελευθερίας και της ισότητας. Όταν ο ανταγωνισμός απωθείται, η πολιτική μετατρέπεται σε διαδικασία επικύρωσης των θελήσεων της αγοράς και η δημοκρατία τίθεται σε κίνδυνο.

Στην εποχή της κρίσης, της σήψης, της παρακμής και της αποϊδεολογικοποιημένης, οπαδικής, πολιτικής παραφροσύνης, ο καθένας δηλώνει πως είναι, ό,τι θέλει. Μάλλον, ό,τι θα ήθελε να είναι. Ενίοτε, για να δικαιολογήσει την αποτυχία των επιλογών του, ή να αποφύγει τις ερινύες, που στοιχειώνουν την ψήφο του στις εκλογές. Έτσι, επιχειρείται να χαρακτηρισθεί ως ο κύριος φορέας έκφρασης της Σοσιαλδημοκρατίας το υβριδικό πολιτικό νεφέλωμα του ΣΥΡΙΖΑ. Ύβρις! Πολιτική, ιδεολογική, ιστορική.
Η αντιμετώπιση του ιδιότυπου φαινομένου ΣΥΡΙΖΑ προϋποθέτει τον προσδιορισμό των ιδεολογικών, πολιτικών και κοινωνικών χαρακτηριστικών του. Δύσκολη η προσπάθεια ένταξης στον ιδεολογικό χάρτη του πολιτικά καινοφανούς και ιδεολογικά ανάδελφου μορφώματος. Ο πλησιέστερος προς την πραγματικότητα όρος, που θα μπορούσε να αποδώσει το φαινόμενο, είναι «παρακμιακός μεταμαρξισμός».