Χαμηλά ποσοστά για τα δύο μεγάλα κόμματα και απογοήτευση για την ικανότητα του πολιτικού συστήματος να βγάλει τη χώρα από τη οικονομική κρίση αποτυπώνει δημοσκόπηση της εταιρείας Alco για λογαριασμό της εφημερίδας Πρώτο Θέμα(23/04/11). Οι ερωτηθέντες αποδοκιμάζουν στην πλειοψηφία τους τόσο τις αποκρατικοποιήσεις όσο και τα μέτρα για τον «οδικό χάρτη» 2012-2015.

Στην πρόθεση ψήφου, το κυβερνών κόμμα φέρεται να συγκεντρώνει 21,5% της προτίμησης των ψηφοφόρων, ενώ το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης 19,4%. Και τα δύο κόμματα, δηλαδή, συγκεντρώνουν ποσοστό που ελάχιστα υπερβαίνει το 40%. Πρώτο κόμμα παραμένει η λεγόμενη «αδιευκρίνιστη ψήφος» (αποχή, άκυρο, λευκό) που ξεπερνά το 35%. Στην πρόθεση ψήφου, τρίτο κόμμα αναδεικνύεται το ΚΚΕ (8,5%), και ακολουθούν το ΛΑΟΣ (5,7%), ο ΣΥΡΙΖΑ (3,2%), η Δημοκρατική Αριστερά (2,3%), οι Οικολόγοι Πράσινοι (2%) και η Δημοκρατική Συμμαχία (1,7%). Τα υπόλοιπα κόμματα συγκεντρώνουν ποσοστό 4,1%.

Με την αναγωγή επί των «εγκύρων» ψήφων το ΠΑΣΟΚ 28,1%, η ΝΔ 26,1%, το ΚΚΕ 11.4%, ο ΛΑΟΣ 7,7%, ο ΣΥΡΙΖΑ 4,3% και η ΔΗΜΑΡ 3,1%

Πολλοί Ελληνες που ταξιδεύουν αυτές τις µέρες στην Κωνσταντινούπολη νιώθουν όπως ένιωσε ο Θόδωρος Πάγκαλος και όπωςτο είπε στην πολύκροτη εν Πόλει οµιλία του. Νιώθουν, δηλαδή, πως αφήνουν πίσω τους µια χώρα που βουλιάζει στην απαισιοδοξία και φθάνουν σε µια χώρα που αποπνέει αισιοδοξία και αυτοπεποίθηση – υπερβολική αυτοπεποίθηση κατά τη γνώµη µου, αλλά αυτό είναι µια άλλη συζήτηση...

Αυτές τις μέρες ζούμε και πάλι το αρχέγονο δράμα του πάθους και της ανάστασης.

Ένα δράμα που συμπυκνώνει πολιτικές, κοινωνικές, υπαρξιακές, οντολογικές και μεταφυσικές πραγματικότητες.

Ένα τελετουργικό που παραπέμπει σε μια αισιόδοξα τραγική αντίληψη της ζωής και της πραγματικότητας.

Εν’ όψει της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης και των προσεχών φοιτητικών εκλογών θα ήθελα να εκφράσω κάποιες από τις σκέψεις μου όσον αφορά στον φοιτητικό συνδικαλισμό. Η αλήθεια είναι ότι η άποψη μου για τον συνδικαλισμό όπως τον γνωρίζουμε σήμερα είναι αρνητική. Και δυστυχώς ο συνδικαλισμός στα πανεπιστήμια δρα ως εκκολαπτήριο του μετέπειτα εργατικού συνδικαλισμού αλλά και του παθογενούς κομματικού συστήματος.
Πιο συγκεκριμένα , η νοοτροπία που αναπτύσσεται τόσο σε αυτούς που ασχολούνται ως φοιτητές αλλά και σε αυτούς που δεν ασχολούνται είναι εν πολλοίς καθρέπτης της ελληνικής κοινωνίας:

Η ανακοίνωση της δομής του νέου λυκείου έφερε αμηχανία στην κοινή γνώμη της χώρας. Το νέο λύκειο είναι κατ’ όνομα μόνο νέο, αφού αποτελεί σύνθεση από παλιότερα μοντέλα (κλασσικό -πρακτικό, δέσμες, κατευθύνσεις), χωρίς καινοτομίες και χωρίς δυνατότητα να απαντήσει στα αιτήματα των καιρών. Επομένως είναι αδύνατο ακόμη και να πλησιάσει τους στόχους τους οποίους θέτει. Είναι απορίας άξιο πως πολυάριθμες επιτροπές ειδικών, που δούλεψαν για μεγάλο χρονικό διάστημα κατόρθωσαν, γιατί περί κατορθώματος πρόκειται, να φτιάξουν κάτι τόσο ρηχό και άτολμο.

Το ποδήλατο μπαίνει πια δυναμικά στη ζωή των πόλεων. Των ελληνικών πόλεων γιατί αλλού αυτοί ισχύει είτε από δεκαετίες (Ολλανδία για παράδειγμα) είτε από καιρό (Παρίσι). Από κάθε άποψη αυτό είναι καλό.

«Θέλουμε να εκφράσουμε τους πολίτες που δεν μετατρέπουν σε πολιτική τις φαντασιώσεις τους, αλλά την αισιοδοξία της βούλησής τους και την πίστη τους στον ορθό πολιτικό λόγο» λέει σε συνέντευξή του στο «BHMAonline» ο κ. Σπ. Λυκούδης, ο οποίος εξελέγη πρόσφατα γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής της Δημοκρατικής Αριστεράς (ΔΗΜΑΡ). Ο πρώτος γραμματέας της ΔΗΜΑΡ απορρίπτει το «δεν πληρώνω - δεν πληρώνω» για το δημόσιο χρέος, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι «το χρέος της χώρας δεν είναι διόδια».

Είναι βέβαιο ότι ζούμε και βιώνουμε μια πολλαπλή κρίση. Πολιτική, ιδεολογική, κοινωνική, διανθρώπινη. Σ’ αυτό το πλέγμα προστέθηκε η οικονομική κρίση, που δημιουργεί τεράστια προβλήματα ατομικής επιβίωσης και εθνικής στρατηγικής υπέρβασης των «χρόνιων παθήσεων» του greek dream.
ΜΕΣΑ σ’ αυτό το σαστισμένο τοπίο τα όσα γίνονται σου θυμίζουν τις παλιές συνταγές αποτυχίας του συστήματος. Το ΠΑΣΟΚ προσποιείται ότι δεν έχασε τη σοσιαλιστική ψυχή του, η Ν.Δ. και ο ΛΑΟΣ διεκδικούν τη φιλελεύθερη αυθεντικότητα και η ά-μοιρη Αριστερά, όπως κάνει πάντα στις δύσκολες εποχές, αλληλοσπαράσ-σεται (καταγγέλλοντας ταυτόχρονα το δικομματισμό που η ίδια θρέφει με τα ιστορικά και καθημερινά λάθη της).