Ενα από τα σημεία τριβής ανάμεσα στην κυβέρνηση και την αντιπολίτευση έχει να κάνει με το ποιος φταίει για το κακό που μας βρήκε. Φταίει το ΔΝΤ με τις νεοφιλελεύθερες συνταγές του ή οι γνωστές ελληνικές παθογένειες που ανάγκασαν όχι μόνο την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και τις προηγούμενες να μην εφαρμόσουν τις περιβόητες διαρθρωτικές αλλαγές;

Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν διαθέτω τις απαιτούμενες οικονομολογικές γνώσεις για να έχω μια τεκμηριωμένη άποψη επί του θέματος. Θα μπορούσαμε όμως να δούμε αυτή την αντιδικία σαν ένα ρητορικό τέχνασμα. Κι όταν λέω «ρητορικό» δεν εννοώ τη γλωσσική ευφράδεια αλλά την κατασκευή ενός σχήματος, το οποίο καθοδηγεί τις αντιδράσεις μας και μας ωθεί να δούμε ή να μη δούμε κάποια πράγματα. Και το κάνει χωρίς να δηλώνεται, έμμεσα, και ίσως γι’ αυτό πολύ αποτελεσματικά.

Στο νέο υπερταμείο θα υπαχθούν και οι ΔΕΚΟ και περίπου 70.000 ακίνητα του Δημοσίου, θα διοικείται από 5μελές συμβούλιο (τρία της Ελλάδας, δύο των θεσμών), θα αποφασίζει με πλειοψηφία 4 επί των 5, θα έχει διάρκεια ζωής 99 χρόνια. Γιατί (στα αλήθεια!..) κάποιοι ενοχλούνται; Διότι δημιουργούνται προϋποθέσεις για επαγγελματική διαχείριση των ΔΕΚΟ, ώστε να μην μπορεί η κάθε κυβέρνηση να διορίζει τα δικά της παιδιά, να μοιράζει τις δουλειές σε «πελάτες» της, να τους παραχωρεί τα κτίρια έναντι συμβολικού τιμήματος κ.λπ. Να μην μπορεί, με δυο λόγια, να μεταχειρίζεται τη δημόσια περιουσία ως λάφυρο. Το πολιτικό προσωπικό χάνει το «βάζο με το μέλι» – γι’ αυτό ένα μέρος του οδύρεται.

Η ηρωική σας διαπραγμάτευση το μόνο που κατάφερε είναι να οδηγήσει την χώρα σε νέο επώδυνο μνημόνιο και να επαναδιατυπωθεί στην συμφωνία του καλοκαιριού ότι για το δημόσιο χρέος θα ακολουθηθεί η απόφαση του Νοεμβρίου του 2012. Και τώρα με το πρόσφατο Eurogroup πηγαίνετε ακόμη πιο πίσω και από την απόφαση του Αυγούστου που αναφερόταν στην απόφαση του Νοεμβρίου του 2012. Θα πρόκειται για απόλυτη ήττα αν δεν πετύχετε να προασπίσετε τουλάχιστον την απόφαση του Νοεμβρίου του 2012 με την άμεση εφαρμογή της για το θέμα του δημοσίου χρέους.

Συνεχίζουμε έβδομο χρόνο μνημονίων και ένατο χρόνο ύφεσης και από όσα πληροφορούμαστε έχουμε μπροστά μας άλλα τρία τουλάχιστο χρόνια στο ίδιο καθεστώς. Πολλά έγιναν αυτό το διάστημα, κάπως μαζεύτηκε η κατάσταση που είχε λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις αλλά σίγουρα δεν έγιναν όλα όσα έπρεπε, με τους ρυθμούς και την ένταση που έπρεπε. Αποφεύχθηκαν κυρίως οι μεταρρυθμίσεις και επιλέχθηκαν δημοσιονομικά μέτρα – περικοπές και αύξηση φορολογίας. Δεν αλλάξαμε αυτά που έπρεπε και πρέπει να αλλάξουμε με αποτέλεσμα να επιμηκυνθεί η κρίση, να βαθύνει και να θέσει εν αμφιβόλω τις προοπτικές εξόδου και ανάκαμψης.

Όταν αναλύαμε το έγκλημα της απάτης στη σχολή, μου έκανε εντύπωση που ο καθηγητής του ποινικού δικαίου επέμενε πως η αστρολογία δεν εμπίπτει στο πλαίσιό του. Τι κι αν πρόκειται για εργαλείο εμπορικής εκμετάλλευσης της ανθρώπινης ηλιθιότητας, η αστρολογία ως έννοια και δραστηριότητα ενέχει τόση κοινωνική απαξία, είναι τόσο έκδηλα ανυπόστατη που είναι αυτονόητο ότι ψεύδεται.

Πρέπει να αποφασίσουν όλες οι δυνάμεις, τα κόμματα και οι κινήσεις που συμμετέχουν σε αυτόν τον διάλογο τι θέλουν. Συνεπώς πρέπει να αποφασίσει και το Ποτάμι τι θέλει πολιτικά όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Σήμερα στην ουσία έχει τρεις επιλογές, να συμβάλει σε μία ευρεία συμμαχία της σοσιαλδημοκρατίας, της ανανεωτικής αριστεράς και του μεταρρυθμιστικού κέντρου, να μείνει εκλογικά αυτόνομο ή να συμμετέχει σε μία συμμαχία με την ΝΔ, την Δράση και άλλες δυνάμεις της δεξιάς. Δεν μπορεί όμως αυτές οι επιλογές να μένουν ανοιχτές για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, αυτό θα βλάψει κυρίως το ίδιο το Ποτάμι.

Από το 2006, όταν πρωτοσυνάντησα τον Αλέξη Τσίπρα, κατάλαβα ότι ήταν ικανός για όλα. Αλλά πίστευα ότι σε δύο αρχές θα μείνει αμετακίνητος. Δεν θα φορούσε ποτέ γραβάτα, την οποία θεωρούσε σύμβολο συστημικού καθωσπρεπισμού. Και ως πιστός στο μαρξιστικό τσιτάτο «η θρησκεία είναι όπιο του λαού», θα εχθρευόταν τη δεισιδαιμονία της ελληνο-ορθοδοξίας - ιδεολογήματος που πολεμήθηκε από τους διανοουμένους της Αριστεράς.

Τόσο καιρό δεν γίνονταν κατανοητό γιατί αργεί τόσο πολύ αυτή η σύσταση του Περίφημου «Υπερταμείου ιδιωτικοποιήσεων». Νομίζαμε απλώς ότι θα είναι μια υπερδομή που θα συμπεριλάμβανε το ΤΑΙΠΕΔ την ΕΤΑΔ και το ΤΧΣ!

Με το πολυνομοσχέδιο όμως, που κατατέθηκε χθες, και αφορά το ΤΕΤΑΡΤΟ ΜΕΡΟΣ, δηλ. την ΙΔΡΥΣΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΩΝ ΚΑΙ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ ΑΕ….το καταλάβαμε!

Αυτή η εταιρεία δεν θα ανήκει στο δημόσιο ή ευρύτερο δημόσιο φορέα, και της εκχωρείται πλέον κάθε δημόσιο περιουσιακό στοιχείο (ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, ΟΣΕ κλπ. κλπ), καθώς και οι συμβάσεις παραχώρησης(δρόμοι, αεροδρόμια) μέσα από τη σύσταση θυγατρικής της, με την επωνυμία ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΣΥΜΜΕΤΟΧΩΝ(ΕΔΗΣ)!.

Πολλά έχουν γραφτεί για τις τελευταίες αποφάσεις του Eurogroup αναφορικά με το (επικείμενο) κλείσιμο της αξιολόγησης και τη διευθέτηση του χρέους (χρειάζεται όμως να κατανοήσουμε ότι οι ρυθμίσεις για το χρέος συνιστούν ένα άγαρμπο σύνολο αμφίσημων και πολλαπλής ερμηνείας πλαίσιο, ένα κλασικό fudge της ευρωπαϊκής διαδικασίας λήψης αποφάσεων, μέσα στο οποίο ο καθένας διαβάζει ό,τι θέλει).

«Μια φωτογραφία όλες οι λέξεις». Το έλεγε παλαιό στέλεχος το ΠΑΣΟΚ, επεξηγώντας ότι τίποτε δεν αποτυπώνει ακριβέστερα την πολιτική συγκυρία όσο μια φωτογραφία σε μια περιθωριακή εκδήλωση της «Δράσης», μιας ατυχούς πολιτικής κίνησης: η Άννα Διαμαντοπούλου ανάμεσα στον αξιοπρεπή πρόεδρο στη ΝΔ Κυριάκο Μητσοτάκη και τον βετεράνο της Δεξιάς Στέφανο Μάνο και παραδίπλα ο αμήχανος και πολυμήχανος Σταύρος Θεοδωράκη και ο φιλόδοξος Χάρης Θεοχάρης.

...Όσοι εξακολουθούμε να εμπνεόμαστε από τις διαχρονικές αξίες του προοδευτικού κινήματος, την ελευθερία, τη δημοκρατία, την ισότητα, την αλληλεγγύη, την κοινωνική δικαιοσύνη, από τα ιδεώδη και τις καλύτερες παραδόσεις του σοσιαλιστικού κινήματος, της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας και Της ανανεωτικής αριστεράς.

Όσοι και όσες νιώθουμε συνεχιστές και κληρονόμοι των μακροχρόνιων αγώνων για τον συνταγματικό πατριωτισμό, τη φιλελεύθερη δημοκρατία, τον προοδευτικό εκσυγχρονισμό, την κοινωνική αλλαγή , την ανοιχτή και ανεκτική, τη δίκαιη και αλληλέγγυα κοινωνία και οραματιζόμαστε για τον κόσμο μια νέα εποχή αναγέννησης και ανθρωπισμού.

Η θέση της γνώσης στη σύγχρονη εποχή μεταβάλλεται, παύει να είναι αποκλειστικά ένα εργαλείο των αρχών και δοκιμάζει την ανοχή της κοινωνίας στο διαφορετικό και στο ανεξάντλητο. Η υπέρβαση λοιπόν του μοντέλου μετάδοσης της γνώσης, όπως το γνωρίζαμε, αναδεικνύει την αναγκαιότητα να διαμορφωθούν τα κατάλληλα εκπαιδευτικά περιβάλλοντα που θα ανταποκρίνονται στα νέα δεδομένα, ενώ ταυτόχρονα η ραγδαία εξέλιξη της τεχνολογίας και η εμπλοκή της σε όλες της πτυχές της καθημερινής ζωής των σύγχρονων ανθρώπων, από την εργασία και γενικότερα την οικονομία, έως την επικοινωνία και την ψυχαγωγία, πέρα από το γεγονός ότι συμβάλει στη διαμόρφωση νέων ατομικών και συλλογικών ταυτοτήτων, θέτει ζητήματα πρόσβασης στην πληροφορία αλλά και ζητήματα διαχείρισης του τεράστιου όγκου πληροφοριών, με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα καινούργιο πεδίο ανισοτήτων και αποκλεισμών.