Είναι γνωστοί, είναι αρκετοί, είναι απόλυτα προβλέψιμοι. Είναι η χωροφυλακή του αντιμνημονιακού μετώπου. Δημοσιογράφοι οι περισσότεροι, έχουν απονείμει στον εαυτό τους τον τίτλο του τιμητή συναδέλφων τους. Δημοσιογράφων, γελοιογράφων, αναλυτών αλλά και συγγραφέων. Τελευταία επέκτειναν τη δραστηριότητά τους και στον καλλιτεχνικό χώρο και έβαλαν στο στόχαστρό τους και τον Νίκο Πορτοκάλογλου.

Εν κατακλείδι, μπορεί η Παναρίτη -που αποτελεί μια εξόφθαλμη περίπτωση- να έχει όλες τις ικανότητες για τη θέση στην οποία τοποθετήθηκε, όμως είμαι σίγουρος πως υπήρχαν ανάλογων προσόντων άνθρωποι που όμως δεν είχαν τη δική της ικανότητα. Αυτή που προαναφέραμε, να ταιριάζει με τόσες πολλές και διαφορετικές πολιτικές επιλογές…

Επί μήνες τώρα, η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός προσπαθούν κάθε φορά να δίδουν την εντύπωση ότι είμαστε κοντά σε συμφωνία, ενώ από την άλλη πλευρά ως αντιστάθμισμα, οι της αριστερής πλατφόρμας ζητούν, κάποιοι από αυτούς να μην προκύψει συμφωνία που θα ακυρώνει το κυβερνητικό πρόγραμμα του Σύριζα και κάποιοι άλλοι (οι πιο σκληροπυρηνικοί) να μην υπάρξει οποιαδήποτε συμφωνία, να πάψει η χώρα να πληρώνει τις δόσεις των δανείων της και να επιστρέψει σε εθνικό νόμισμα.

Oταν γράφονταν αυτές οι γραμμές, οι δύο πλευρές, κυβέρνηση και πιστωτές, δεν διαφωνούσαν μόνο για το ύψος του δημοσιονομικού κενού, τους συντελεστές του ΦΠΑ, την ασφαλιστική μεταρρύθμιση ή άλλα θέματα της διαπραγμάτευσης. Διαφωνούσαν, κυρίως, αν η υπογραφή συμφωνίας...είναι κοντά ή μακριά! Αν η συμφωνία είναι σε απόσταση αναπνοής, όπως έλεγε το Μαξίμου. Ή αν απέχουμε πολύ, αν μένει πολλή δουλειά για να επιτευχθεί συμφωνία, όπως εν χορώ απαντούσαν όλοι οι εκπρόσωποι θεσμών και ευρωπαϊκών κρατών, χαρακτηρίζοντας αβάσιμη την αισιοδοξία της Αθήνας.

Στον παρόντα πολιτικό χρόνο διαφαίνεται πλέον καθαρά πως ό,τι θεωρούμε σταθερά ταλαντώνεται και μετατοπίζεται, δημιουργώντας νέες ρωγμές, περιθωριοποιήσεις, αναδιατάξεις. Οι διαρκείς εκκεντρώσεις και μετατοπίσεις του Κεφαλαίου, οι αντιφάσεις της σχέσης κοινωνία – ανάπτυξη, οι παγκόσμιες διασυνδέσεις κάθε τοπικότητας, η άτυπη πολυπολικότητα στις διεθνείς σχέσεις, διαμορφώνουν ένα πλαίσιο ασταθές που επικαιροποιεί το ζήτημα της πολιτικής ως διαμορφωτικής δύναμης εκείνου που αποκαλούμε πραγματικότητα.

...Ο κύκλος των προαναφερόμενων αστικών αξιών είναι αδιαπραγμάτευτος για την ελληνική κοινωνία. Η ελευθερία της επιλογής είναι κτήμα της πια, δεν μπορεί να καταπιεσθεί, ούτε να ελεγχθεί. Αν επιχειρηθεί θα αποτελέσει βάση εξελίξεων που δεν μπορούν να φαντασθούν όσοι ορίζονται από το προπαγανδιστικό πλεχανοφικόν ψεύδος.

Στις 5 με 7 Ιουνίου πραγματοποιείται το Συνέδριο του ΠαΣοΚ. Πολλές αναλύσεις, με το «κύρος» μάλιστα είτε της φιλελεύθερης ιδεολογίας είτε της μαρξιστικής ανάλυσης, επιχειρούν να προσάψουν στο ΠαΣοΚ όλα τα κακά της μοίρας αυτού του τόπου. Είναι τόσο ρηχές που κανονικά κανένας δεν θα έπρεπε να ασχολείται με αυτές. Δυστυχώς όμως δημιουργούν πολιτικό κλίμα, το οποίο δυσχεραίνει τη δημιουργία ενός ισχυρού σοσιαλδημοκρατικού συνασπισμού εξουσίας, που θα αντιμάχεται τον αριστερό εθνολαϊκισμό, τον νεοφιλελευθερισμό και τον ακροδεξιό εθνικισμό.

Η Ευρωπαϊκή Ενωση βρίσκεται την περίοδο αυτή μεταξύ της Σκύλλας (της εξόδου της Βρετανίας από την ΕΕ) και της Χάρυβδης (της εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη). Ποιο είναι το χειρότερο από τα δύο κανένας δεν γνωρίζει με στοιχειώδη βεβαιότητα

Tο έργο που βλέπουμε ανακυκλώνει τον εαυτό του στο τέλμα και στη θλίψη. Δεν είναι παράδοξο, λοιπόν, πως η κοινή γνώμη, μετά την εκτίναξη του συναισθήματος του φόβου, μη αντέχοντας πλέον την αγωνία για το αύριο, έχει περιέλθει σε φάση παθητικότητας.

Παρακολουθώντας τη μελαγχολική κοινοβουλευτική διαδικασία, κατά την οποία οι επικεφαλής και τα μέλη του ΔΣ τής υπό ανασύσταση ΕΡΤ καλούνταν να παρουσιάσουν τα πιστοποιητικά των αγωνιστικών τους φρονημάτων, ανέτρεξα 70 χρόνια πίσω, στον Ιούνιο του 1945, όταν ιδρύθηκε ο πολύπλαγκτος αυτός οργανισμός. Ονομάστηκε τότε ΕΙΡ - Εθνικόν Ιδρυμα Ραδιοφωνίας.

Η νέα κυβέρνηση εκλέχθηκε με την εντολή για λύση εντός Ε.Ε. και ευρωζώνης. Σε αυτή την λύση πρέπει να προχωρήσει. Μία έντιμη συμφωνία και ένας προωθητικός συμβιβασμός χωρίς σενάρια χρεωκοπίας απαιτείται άμεσα με τους εταίρους. Η αβεβαιότητα πρέπει να τελειώσει. Πλήττει την πραγματική οικονομία.
Η ιδιωτική οικονομία κινδυνεύει να καταρρεύσει. Τα χρόνια προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις επιδεινώνονται. Δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα. Η ανεργία συνεχίζει να είναι στα ύψη. Η καταβολή των μισθών στον ιδιωτικό τομέα σε πολλές περιπτώσεις καθυστερεί για μήνες.

Αφού παίξαμε τα σενάρια των κακών ξένων που αντιστρατεύονται τα ελληνικά συμφέροντα, των ιμπεριαλιστών που θέλουν να εξαφανίσουν τον λαό ή των μετα-ναζί Γερμανών που διεκδικούν να μας κάνουν να σιωπήσουμε για να μη μας δώσουν αυτά που μας χρωστάνε… Αφού διανύσαμε την περίοδο ανευθυνότητας, όπου η κυβέρνηση επαμφοτερίζουσα, ασόβαρη και αυθαιρετούσα έναντι της πραγματικής οικονομίας και της κοινωνίας αποδυνάμωσε στο έπακρο κάθε επιχειρηματική δραστηριότητα και κάθε οικογενειακό σχεδιασμό, ήρθε η τελευταία ώρα της απόλυτης αλήθειας.