Είναι μάλλον απίθανο να υποστηρίξει κανείς κάτι διαφορετικό – αν και ο κοινός νους δεν είναι πάντα τόσο κοινός.
Το μείζον πρόβλημα της χώρας, αυτό που είναι ανάγκη να τεθεί ως πρώτη και πρώτιστη επιδίωξη μιας σύγχρονης προοδευτικής πολιτικής στρατηγικής, είναι η αντιμετώπιση της μαζικής ανεργίας. Δεν αρκεί ο περιορισμός φανερών συνεπειών της, όπως η φτώχεια και η ανείπωτη στέρηση των ελάχιστων αγαθών και υπηρεσιών. Η πολιτική κοινωνικής πρόνοιας αποτελεί στοιχειώδη ανθρωπιστική υποχρέωση αφενός, αλλά και στοιχειώδη πράξη μέριμνας για τη σταθερότητα ενός κοινωνικού συστήματος, αφετέρου. Με αυτήν την έννοια, αποτελεί μια αναγκαία πολιτική συντήρησης. Αληθινά προοδευτική πολιτική είναι η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας.

Πέρα από τα απαράδεκτα φληναφήματα του κ. Φίλη, στη δημοκρατία τα όρια του πολιτικού παιγνιδιού είναι δεδομένα. Η έκφραση της βούλησης ή της οργής των πολιτών περνά κυρίως μέσα από τα κόμματα και τις εκλογές και όχι μέσα από κινηματικές πρωτοβουλίες. Αυτό που προέχει είναι να συμφωνήσουμε ότι η Ελλάδα έχει ανάγκη από ένα ρεαλιστικό πολιτικό σχέδιο εξόδου από την κρίση. Και να κατανοήσουμε ότι οι αυθόρμητες διαμαρτυρίες είναι θεμιτές μεν αλλά ατελέσφορες δε...

Στόχος μας δεν μπορεί να είναι η διατήρηση του 6% και να ασκούμε μία πολιτική που ικανοποίει μόνο έναν σκληρό πυρήνα ψηφοφόρων. Στόχος μας πρέπει να είναι η προσέλκυση προοδευτικών πολιτών. Οι πολίτες απογοητεύονται από την πολιτική που ασκεί η σημερινή κυβέρνηση, πίστεψαν κάποια στιγμή ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αποτελέσει την λύση και διαψεύστηκαν. Για τον λόγο αυτό απαιτείται η ύπαρξη εναλλακτικής προοδευτικής λύσης. Πρέπει να δουλέψουμε συστηματικά, με ανανέωση προσώπων ιδεών και πολιτικών πρακτικών, χωρίς τάσεις συνεχούς αυτοεπιβεβαίωσης αλλά με όραμα για την σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία.

Ο Αλέξης Τσίπρας είχε πει (τον Ιανουάριο του 2015, σε μια προεκλογική συνέντευξη στον Νίκο Χατζηνικολάου) πως «αν είναι να έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ και να εγκρίνει ή να επικυρώσει συμφωνίες όπως αυτή στο Ελληνικό, τότε ο κόσμος καλύτερα να ψηφίσει Σαμαρά».

Το είχε πει, σύμφωνοι. Αλλά το θέμα δεν είναι ότι ο Τσίπρας άλλαξε (αλλάζει) - σιγά την είδηση. Το θέμα είναι πόσο ανώδυνα, ανεπαίσθητα και ειρηνικά γίνεται δεκτή αυτή η αλλαγή.

Θρήνος, κλαυθμός και οδυρμός στο διαδίκτυο για τις προθέσεις του Υπουργείου Παιδείας αναφορικά με την κατάργηση της διδασκαλίας των αρχαίων ελληνικών από το πρωτότυπο. Βγήκαν από τα σεντούκια και οι μαύρες πλερέζες για να πενθήσουν προκαταβολικά την ετοιμόρροπη δόξα. Πολύ φοβάμαι όμως ότι ανάμεσα σ’ εκείνους που έβαλαν την υπογραφή τους στο ψήφισμα που κυκλοφορεί, υπάρχουν πολλοί που δεν κοιτάχτηκαν ποτέ στον καθρέφτη για να δουν την αληθινή τους σχέση με το λαμπρό παρελθόν.

...Οι διοργανωτές, πολλοί από τους οποίους έχουν δείξει επανειλημμένα την δημοκρατική ευαισθησία τους στο παρελθόν, ας μετατρέψουν το σύνθημα της – δικαιολογημένης – αγανάκτησης σε σύνθημα για την υπεράσπιση του πιο κρίσιμου για το μέλλον της χώρας θεσμού.

Της Δημοκρατίας!

Όταν πριν οκτώ μήνες είχα γράψει στην A.V. αυτό εδώ το άρθρο, είχα κάνει μέσα μου μια ευχή, να μη δώσει έτσι η συζήτηση για τα λεγόμενα ζητήματα εθνικής ταυτότητας, ώστε να αναγκαστώ πάλι να υπερασπιστώ τον Νίκο Φίλη ως υπουργό της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛΛ. Δυστυχώς τα πράγματα τα φέρνουν έτσι, ώστε να χρειάζεται να τον υπερασπιστώ ξανά, αλλά αυτή τη φορά όχι μόνο από τα πυρά των εθνικιστών και των «σοσιαλιστο-πατριωτών», αλλά και από αυτά των υποτιθέμενων «φιλελεύθερων».

-(Σχόλιο του Απόστολου Δοξιάδη στο προσωπικό του προφίλ στο facebook)

...Συμπερασματικά, να πω μόνο ότι ο Αλέξης Τσίπρας είπε μια μεγάλη αλήθεια όταν παραδέχτηκε ότι έχει αυταπάτες. Αυτό που δεν είπε όμως, και προσωπικά δε νομίζω ότι είναι σε θέση να καταλάβει, είναι ότι η αυταπάτη είναι ο μόνιμος τρόπος σκέψης τους, του ίδιου και των συντρόφων του. Είναι ο τρόπος που τους δίδαξε η κομμουνιστική τους παιδεία. Ο διαλεκτικός τρόπος σκέψης. Αλλά, θα μου πείτε, εγώ είμαι αντικειμενικά ένας αντιδραστικός διανοούμενος. Και, βέβαια, για να επικαλούμαι τον Αριστοτέλη αντί τον Μαρξ, σκέφτομαι εν προκειμένω μηχανιστικά.

ςO κ. Φίλης είναι έξυπνος άνθρωπος. Αυτά που λέει κατά καιρούς προκαλώντας τους πολίτες δεν του ξεφεύγουν. Είναι συνειδητές επιλογές και εκφράζουν με απόλυτο τρόπο τα πιστεύω του, την ιδεολογία του. Μεγαλωμένος μέσα στα κομματικά γραφεία, αλλά και κακός μαθητής, προφανώς δεν αντελήφθη τα μηνύματα της ανανεωτικής αριστεράς, που απέρριψε τα μοντέλα ολοκληρωτισμού του υπαρκτού σοσιαλισμού

Μιά καλή αρχή έγινε. Η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) και ειδικότερα η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. αποφάσισε να αναλάβει δράση για να προστατεύσει εμπράκτως το «κράτος δικαίου» (rule of law), – τη δημοκρατία- στις χώρες μέλη της με την ενεργοποίηση συγκεκριμένων ρυθμίσεων , μιιά εξέλιξη-σταθμός για την Ευρώπη που περιέργως πέρασε κάπως απαρατήρητη.

Τι μένει από τη συνάντηση της Δευτέρας; Τι σημαίνει, ή τι μπορεί σε λίγο να φανεί ότι σημαίνει, για το μέλλον της ελληνικής κεντροαριστεράς; Αν και όλα είναι ανοιχτά, τρία πράγματα θα μπορούσαν ίσως να μας κάνουν να (ξανα)πιάσουμε το νήμα.

Η διάθεση δεν λείπει, όμως τα οργανωτικά είναι πολύ δύσκολα. Η είδηση και ο συμβολισμός της ημέρας βρίσκονταν λιγότερο σε αυτά που ειπώθηκαν, ακόμα λιγότερο σε εκείνα που συμφωνήθηκαν, και περισσότερο σε μια εικόνα: 3 + 1 πολιτικοί αρχηγοί, συν ένας πρώην αρχηγός αλλά πάντα ενεργό και με ειδικό βάρος στέλεχος, να κάθονται δίπλα – δίπλα

Η αποτυχία της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ είναι εμφανέστατη σε όλους τους τομείς, εκτός από αυτόν της επικοινωνίας και της προπαγάνδας. Παρά την εκκωφαντική διάψευση όλων των προσδοκιών που δημαγωγικά και κυνικά δημιούργησε και την απουσία ενός υποτυπώδους σχεδίου ανασυγκρότησης της χώρας , ο λόγος της παραμένει επιθετικός και διχαστικός και μηδενικά αυτοκριτικός.