Νομίζω ότι οι πιο θλιβερές προσωπικότητες στις μέρες μας δεν είναι οι κάτοχοι ή οι παρατρεχάμενοι της εξουσίας, που πηγαίνουν πέρα-δώθε προσπαθώντας, όταν δεν καταστρέφουν τα πάντα γύρω τους, να κατανοήσουν τι έχει συμβεί και οι μαγικές συνταγές τους για να αλλάξουν την Ευρώπη έχουν ως μόνο αποτέλεσμα να οδηγούν στην άβυσσο την Ελλάδα.

Μια από τις επιμέρους αντιπαραθέσεις ανάμεσα σε όσους θέλουν να παραμείνουμε στον δρόμο που μας υποδεικνύει η σημερινή Ευρώπη και σε όσους αντιστέκονται έχει να κάνει με το πώς αντιλαμβάνονται την πολιτική σε ένα πλαίσιο υπερεθνικό.

Ο ΣΥΡΙΖΑ διατείνεται ότι ενώ οι εταίροι μας μιλούν με αριθμούς, ο απώτερος στόχος τους είναι ιδεολογικός: να πνίξουν εν τη γενέσει ένα κίνημα που απειλεί ολόκληρο το νεοφιλελεύθερο οικοδόμημα. Και απαιτεί, μετά τη νίκη του στις εκλογές, να σεβαστούν την ετυμηγορία του ελληνικού λαού αποδεχόμενοι τις προτάσεις της κυβέρνησης. Πρόκειται για άποψη, η οποία ικανοποιεί συναισθηματικά μια μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης, παραβιάζοντας όμως την κοινή λογική.

Ο ελληνικός λαός ψήφισε σε ένα δημοψήφισμα που δεν χρειαζόταν. Είπαμε από την πρώτη στιγμή ότι αυτό το δημοψήφισμα δεν μπορούσε να δώσει λύση σε αυτό το πολυσύνθετο ζήτημα της χώρας μας. Δεν μπορούσε και δεν μπορεί να συνοψίσει το πρόβλημα σε ένα μόνο ερώτημα. Διεξήχθη με πρωτοφανείς ταχύτατες διαδικασίες που δεν επέτρεπαν την ανάπτυξη επιχειρημάτων και το ερώτημα που τέθηκε δεν βοηθούσε στο να δοθεί μια σαφής απάντηση των πολιτών για το τι δρόμο πρέπει να ακολουθήσει η χώρα.

Η ετυμηγορία του ελληνικού λαού στο δημοψήφισμα είναι απολύτως σεβαστή. Μόνο που αυτό το ΟΧΙ, εκ του ερωτήματος που τέθηκε, δεν προσδιορίζει μονοσήμαντα και την πολιτική διαχείρισή του εκ μέρους της κυβέρνησης.

Αμέσως και με την ανακοίνωση των πρώτων αποτελεσμάτων επί του δημοψηφίσματος, οι ψυχραιμότεροι και οι πλέον νηφάλιοι από τους πολίτες και των δύο πλευρών θα κατανοήσουν τη ματαιότητα του εγχειρήματος. Και από τη Δευτέρα θα γίνουν πιο αντιληπτές οι σοβαρές έως ολέθριες συνέπειές του.
Και αυτό ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΟΣ…
Πριν τη ψηφοφορία και ανεξαρτήτως της επιλογής σας ας αναρωτηθείτε:
1) Πως θα κατανεμηθεί η «Αξιοπρέπεια» των Ελλήνων σε περίπτωση οριακού αποτελέσματος υπέρ της μιας ή της άλλης επιλογής; 51% «αξιοπρέπεια» και 49% «Εθελοδουλία» και τούμπαλιν;!

Η κυβέρνηση αποφάσισε μονομερώς και αυθαίρετα να επιβάλει μια τριπλή στέρηση στον ελληνικό λαό:
(α) Να του στερήσει τα 11 δισ. ευρώ του ΤΧΣ, τα 3,5 δισ. ευρώ που θα μας έδινε η ΕΚΤ και τα 12 δισ. ευρώ που θα μας έδινε το ΔΝΤ – συνολικά, τα 27 δισ. ευρώ περίπου που δεν τα κέρδισε ο ίδιος, αλλά είχαν συμφωνηθεί από τις αρχές του 2015.
(β) Να του στερήσει τη (μοναδική) ασφάλεια που προσέφερε η υπαγωγή της χώρας σε πρόγραμμα της Ε.Ε., της ΕΚΤ και του ΔΝΤ, αφήνοντάς την, από τα μεσάνυχτα της Τρίτης, έκθετη σε κινδύνους ατυχήματος και στη βεβαιότητα επιβολής σκληρότερων μέτρων.
(γ) Να του στερήσει την πρόσβαση στις καταθέσεις του και στις λειτουργίες των τραπεζών, καθώς προκάλεσε τη διοίκηση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας να διακόψει τη χορήγηση νέας ρευστότητας στις τράπεζες έναντι των καταθέσεων που χάνονται.

Στα τριάντα χρόνια που υπηρετώ με όσες δημιουργικές δυνάμεις διαθέτω την τέχνη μου, έχω μάθει ότι ο συγγραφέας οφείλει να εργάζεται νηφάλιος. Πρέπει να αφομοιώνει πρώτα τις συγκινήσεις που του δίνει η ζωή. Να μεταβολίζει τις εμπειρίες του, θαυμάσιες ή φρικτές. Κι έπειτα να τις κάνει έργο.

Το συχνά επαναλαμβανόμενο επιχείρημα ότι η κοινοβουλευτική δημοκρατία βρίσκεται σε κρίση, ηχεί ως ένας αυτονόητος ισχυρισμός από τότε που η εμπιστοσύνη των πολιτών στους θεσμούς περιορίστηκε δραματικά, το ίδιο όπως κι η αποτελεσματικότητα πολιτικών θεσμών και λειτουργών που συμμετέχουν στη διακυβέρνηση.

Είναι προφανές ότι το πραγματικό διακύβευμα του δημοψηφίσματος είναι το Ναι η το Όχι στην Ευρώπη και το Ευρώ. Οι συνέπειες του αφορούν και την ομαλή οικονομική ζωή της χώρας (έστω και με λιτότητα) χωρίς χρεοκοπία, αλλά και τη γεωστρατηγική θέση της χώρας εντός της Ευρώπης και όχι στη χορία των ασταθών κρατών που την περιβάλλουν (Ουκρανία, αραβικές χώρες κ.α.). Όσο για τη Ρωσία και την Κίνα, είναι γνωστό ότι αυτές μας θέλουν εντός της Ε.Ε.

Εχει ένα δίκιο ο σύντροφος του left.gr όταν έγραψε «Για κάποιους οι τράπεζες έκλεισαν πριν από 5 χρόνια» (30.6.2015). Για λίγους· αφού και οι άνεργοι από τα ΑΤΜ έπαιρναν το επίδομα. Ετσι η κυβέρνηση, σε μια κίνηση κομμουνιστικής αλληλεγγύης, αποφάσισε να κλείσει τις τράπεζες για όλους.

Ελπίζω πως από την Κυριακή δεν θα ζούμε στιγμές πανωλεθριάμβου. «Θριάμβου» για την έξοδο της χώρας από το Μνημόνιο και πανωλεθρίας από την έξοδο της από τον πολιτισμό. Πώς φτάσαμε ώς εδώ;
Ο πρωθυπουργός της Γαλλίας Μανουέλ Βαλς απορεί γιατί η κυβέρνηση προχωρεί σε δημοψήφισμα, ενώ τίποτα δεν ήταν οριστικό. Ο Γιούνκερ δήλωσε πως η συζήτηση ήταν σε εξέλιξη και κανένα τελεσίγραφο δεν υπήρξε. Ο βρετανός ιστορικός Μαρκ Μαζάουερ δεν καταλαβαίνει πώς ένας πρωθυπουργός τοποθετεί το κόμμα του πάνω από τη χώρα του. Ο αρθρογράφος της εφημερίδας «Die Welt» Αντρέ Τάουμπερ γράφει πως δεν καταλαβαίνει γιατί ο κ. Τσίπρας προσέβαλε τους πάντες.

Την Κυριακή ψηφίζουμε Ναι στην Ευρώπη και το ευρώ. Αυτό που καλούμαστε την Κυριακή να αποφασίσουμε είναι αν είμαστε με τον ευρωπαϊκό Πολιτισμό ή με την βαρβαρότητα της εθνικής απομόνωσης. Τέρμα στις αμφισημίες όπως συνεχώς υποστηρίζει και ο Πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ.

Για να το τεκμηριώσω αυτό θα ξεκινήσω με μια αναφορά στην εκ μέρους του Τόνι Τζαντ περιοδολόγηση της ιστορίας της μεταπολεμικής Ευρώπης και θα δείτε στη συνέχεια τους λόγους για τους οποίους το κάνω.

Ο Τζαντ αναφέρεται σε τέσσερις μεγάλες περιόδους στην Ιστορία τής μετά τον πόλεμο Ευρώπης.

Ζούμε μια πολύ δραματική φάση της κρίσης και πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι όσο δεν δρομολογείται ένα ευρωπαϊκό New Deal και στον βαθμό που κανείς από το εξωτερικό δεν θα μας προσφέρει κάποιο γενναιόδωρο σχέδιο Μάρσαλ, δεν είναι εύκολο να βρούμε μια δημοκρατική διέξοδο από το πιεστικό δίλημμα μεταξύ οικονομικής ασφυξίας (της ασφυξίας που συντηρούν προγράμματα διάσωσης που δεν θεραπεύουν την ύφεση και τη μαζική ανεργία) και οικονομικής «καταστροφής» (της καταστροφής που προκύπτει από την αδυναμία πληρωμής του χρέους και πτώχευση). Από αυτά τα δύο κακά το πρώτο μου φαίνεται μικρότερο.