Συζητείται πάλι (παραδόξως, και στο ΤΧΣ...) η δημιουργία μιας κεντρικής bad bank, ενός δημόσιου φορέα που θα απαλλάξει τις τράπεζες από τα «κόκκινα» δάνεια. Σύμφωνα με τη διεθνή πρακτική, bad bank δημιουργείται μόνο εφόσον οι τράπεζες τελούν υπό κατάρρευση, όταν είναι τόσο βεβαρημένες ώστε αδυνατούν να αντλήσουν νέα κεφάλαια, και συνοδεύεται από προσωρινές κρατικοποιήσεις και αλλαγές διοικήσεων. Αυτό το μοντέλο δεν ίσχυσε για τις ελληνικές τράπεζες, που έχουν ενισχυθεί με 40 δισ. ευρώ ζεστό χρήμα των φορολογουμένων και, επιπλέον, άντλησαν κεφάλαια μέσω αυξήσεων κεφαλαίου (8,3 δισ. ευρώ το τελευταίο δίμηνο).

Πολιτικά σενάρια φθινοπώρου. Εκδοχή πρώτη: ο κυβερνητικός συνασπισμός καταφέρνει να θέσει σε κίνηση τη μεγάλη ευρωπαϊκή διαπραγμάτευση, με έπαθλο το χρυσό τριφύλλι - απομείωση χρέους, δημοσιονομική χαλάρωση, αναπτυξιακή χρηματοδότηση. Eνας αριθμός 180 πρόθυμων βουλευτών σχηματίζει προεδρική πλειοψηφία, ο κυβερνητικός βίος παρατείνεται, ο «πολιτικός κίνδυνος» εξαφανίζεται, το τραπεζικό σύστημα σταθεροποιείται, επενδυτές ξεμυτίζουν στο ξέφωτο της ελληνικής οικονομίας. Λήξη συναγερμού.

Η Δημοκρατική Αριστερά θα παλέψει και θα πετύχει την κοινοβουλευτική της εκπροσώπηση. Όχι γιατί αυτό είναι αυτοσκοπός, αλλά γιατί το έχει ανάγκη η χώρα. Σας το είπα και εισαγωγικά: η κοινωνία και το πολιτικό σύστημα χρειάζονται έναν χώρο όπως ο δικός μας, που θα ανασυστήσει το προοδευτικό τόξο και θα δοκιμάσει να μειώσει τις αποστάσεις που δημιούργησε μεταξύ της κεντροαριστεράς και της αριστεράς ο νέος διπολισμός.

H χώρα πρέπει να βγει από το τούνελ, στο οποίο παραμένει εγκλωβισμένη. Μπορεί και πρέπει να κατακτήσει μια νέα προοδευτική διακυβέρνηση, στην οποία έχουν θέση όλοι όσοι αντιπαρατίθενται στις συντηρητικές πολιτικές και συμφωνούν στη θέση ότι η Ελλάδα θα πρέπει να παραμείνει σε σταθερή ευρωπαϊκή πορεία.

Η ΔΗΜΑΡ είναι ένα κόμμα που αποδεδειγμένα έχει δείξει ότι σέβεται τη διαφορετική άποψη. Ταυτόχρονα υπάρχουν και οι συλλογικές αποφάσεις που λαμβάνονται στα όργανα και οι οποίες πρέπει να υπηρετούνται για να υπάρχει κόμμα. Οι αποχωρήσεις ορισμένων στελεχών και βουλευτών οφείλονται στο ότι από ένα σημείο και έπειτα τα στελέχη αυτά δεν μπορούν να υπηρετήσουν αυτές τις συλλογικές αποφάσεις που δημοκρατικά λαμβάνονται. Όσον αφορά το στίγμα μας, ήταν όντως θολό και το γεγονός αυτό αποτέλεσε μία από τις αιτίες του εκλογικού αποτελέσματος. Ευκαιρία όμως για να γίνει το στίγμα πιο καθαρό αποτελεί η αποσαφήνιση της πολιτικής κατεύθυνσης του κόμματος που έγινε στην τελευταία συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής και κυρίως θα γίνει στο Συνέδριο του κόμματος και όχι οι αποχωρήσεις.

Ο μετεκλογικός χάρτης ανέδειξε μια νέα κομματική γεωγραφία. Η «ελεύθερη πτώση» του ΠαΣοΚ, η αμφίβολη δυναμική της Ελιάς, η εκλογική συντριβή της ΔΗΜΑΡ και η μεταπολιτική γοητεία του Ποταμιού συνθέτουν σήμερα την εικόνα μιας κατακερματισμένης «Κεντροαριστεράς», που μετεωρίζεται ανάμεσα στην πολιτική αυτονομία της και τον πειρασμό της ενσωμάτωσής της στον «μικρό δικομματισμό» (ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ). Με αυτοκριτική τόλμη και πολιτική γενναιότητα, ήδη από την επόμενη ημέρα των εκλογών, η ΔΗΜΑΡ αποφάσισε να υλοποιήσει τις πρόσφατες αποφάσεις της για την «ισχυρή Κεντροαριστερά» και για την «προοδευτική διακυβέρνηση».

Οι επιστολές του Φώτη Κουβέλη προς όλα τα κόμματα που συνθέτουν αυτόν τον χώρο δείχνουν πως ο ιδρυτικός και στρατηγικός στόχος της ΔΗΜΑΡ για την «ανασυγκρότηση του χώρου του δημοκρατικού σοσιαλισμού» αποτελεί σήμερα πρώτη προτεραιότητα για μια προοδευτική έξοδο από την κρίση.

Η πολυγλωσσία είναι πλεονέκτημα, όταν κατέχεις μια θέση, που σε υποχρεώνει να συνεννοηθείς με συχνά “δύστροπους” αρχηγούς κρατών. Και ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ το γνωρίζει καλά. Προφανώς γι αυτό και επέλεξε να μιλήσει σε τρεις γλώσσες στους ευρωβουλευτές, από τους οποίους τελικά κατάφερε να “πείσει” την Τρίτη το μεσημέρι τους 422, έτσι ώστε να του δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης. Από τα γαλλικά πέρασε στα γερμανικά και έκλεισε με αγγλικά.

Το επόμενο μεγάλο πολιτικό ζήτημα που έχουμε μπροστά μας και που θα καθορίσει τις εξελίξεις, είναι η δυνατότητα ή μη της παρούσας βουλής να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ως γνωστόν, το Σύνταγμά μας προβλέπει έμμεση εκλογή του Προέδρου από τη βουλή με διαδοχικές ψηφοφορίες και με διάλυσή της, αν δεν επιτευχθεί στην 3η ψηφοφορία αυξημένη πλειοψηφία 180 βουλευτών, ενώ μετά από τις εθνικές εκλογές, προβλέπεται στην τελική ψηφοφορία στη βουλή, η εκλογή Προέδρου και με 151 ψήφους.
Δεν είναι εκ πρώτης όψεως παράλογη η σκέψη ότι η ίδια πλειοψηφία των 151 ψήφων θα μπορούσε να προβλέπεται ως τελική διαδικασία και πριν από τη διάλυση της βουλής, πλην όμως, ο συντακτικός νομοθέτης θέλησε να συνδέσει την παραπάνω αριθμητική πλειοψηφία και με ουσιαστική πολιτική νομιμοποίησή της, δηλαδή με κοινοβουλευτική σύνθεση που θα έχει προκύψει από πρόσφατη λαϊκή εντολή, επιθυμώντας προφανώς να προσδώσει στον αρχηγό του πολιτεύματος, αυξημένο κύρος και αδιαμφισβήτητη ή έστω ευρύτερη, αποδοχή.

Μια κριτική που ασκείται συχνά τον τελευταίο καιρό στη ΔΗΜΑΡ είναι ότι η πολιτική κατεύθυνση της και πάλι «δεν είναι ξεκάθαρη». Πιο συγκεκριμένα, υποστηρίζουν πολλοί και από διάφορες πλευρές ότι δεν είναι συμβατός ο στόχος της εναλλακτικής, προοδευτικής, αριστερής διακυβέρνησης με πλήρη οριοθέτηση προς την ΝΔ με τον στόχο της συσπείρωσης της κεντροαριστεράς. Βασικό επιχείρημα τους είναι:
Η δεδομένη πολιτική σύμπλευση και συγκυβέρνηση ενός μέρους της κεντροαριστεράς (ΠΑΣΟΚ, Ελιά) με την ΝΔ.
Η άρνηση ενός άλλου μέρους της (Ποτάμι) έστω και να συζητήσει για μια κυβέρνηση της αριστεράς και κεντροαριστεράς, άρνηση που αποκαλύπτει τις στρατηγικές επιλογές της ηγεσίας του Ποταμιού.