Oι παραδοχές Βαρουφάκη αποδεικνύουν περίτρανα πως μέλη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ προετοίμαζαν σχέδιο που θα οδηγούσε τη χώρα εκτός ευρωζώνης και Ε.Ε. με ανυπολόγιστες συνέπειες για τον ελληνικό λαό. Κανείς από τους εμπλεκόμενους δεν μπορεί πλέον να σιωπά καθώς πέραν των άλλων χρειάστηκε προ της πλήρους καταστροφής ένα ¨»αιματηρό» μνημόνιο.

Εξάλλου, οι επιλογές των προσώπων σε μία κυβέρνηση είναι στην αποκλειστική αρμοδιότητα του πρωθυπουργού. Και ο κ. Βαρουφάκης την κρίσιμη περίοδο εξέφραζε πλήρως τον κ. Τσίπρα. Συνεπώς, ο καλύτερος διαφημιστής για την προώθηση του βιβλίου του Βαρουφάκη είναι ο ίδιος ο κ. Τσίπρας που τον επέλεξε για το πιο σημαντικό Υπουργείο. Ο κ. Τσίπρας και η ομάδα του στο Μαξίμου με όσα έπραξαν την περίοδο του 2015 εξασφάλισαν όχι απλά τις πωλήσεις του βιβλίου του Βαρουφάκη αλλά ένα best seller με θύμα ολόκληρη την ελληνική κοινωνία.

Ανάγκη μέγιστη, τέτοιοι λουμπενοελιτιστές πολιτικοί κατεργάρηδες, σαν τον Κατρούγκαλο, να εξοβελιστούν από το πολιτικό στερέωμα και να επιστρέψουν στον πάγκο τους

Ο Γεώργιος Κατρούγκαλος, (κατά το θρυλικό σύνθημα των Εξαρχείων για τον αείμνηστο αρχηγό της ΕΛΑΣ Νίκωνα Αρκουδέα) «δεν είναι άνθρωπος, είναι μια ιδέα».

«Αυτή είναι η Ελλάδα» λοιπόν, καταδικασμένη «σε παντοτινή κρίση - for ever in crisis», όπως έγραφαν σε ένα μάλλον καταθλιπτικό τους άρθρο οι «Financial Times»; Μια χώρα που ενώ πριν από δέκα χρόνια φαντασιωνόταν ότι θα μπορούσε να γίνει Βόρεια Ευρώπη, καταντάει να είναι όπως η Κεντρική ή Λατινική Αμερική, σύμφωνα με την παρατήρηση ενός σχολιαστή στην ίδια εφημερίδα (Al. Kitroeff). Εχουν οι Ελληνες όντως προσαρμοσθεί στην ιδέα «της παντοτινής κρίσης» όπως διατείνεται η εφημερίδα; Προφανώς δεν είναι «αυτή η Ελλάδα» και δεν είναι καταδικασμένη στην «παντοτινή κρίση».

Οσο πιο αυταρχική είναι μια κυβέρνηση και όσο πιο ανασφαλής αισθάνεται τόσο μεγαλύτερη ανάγκη έχει από εχθρούς. Ανθρώπους, κόμματα και κοινωνικές κατηγορίες όπου να μπορεί να φορτώνει τις ευθύνες για τις δικές της αποτυχίες, να καταλογίζει συνεργασίες με τους δικούς της εχθρούς, να μετατοπίζει τη συζήτηση όταν το κλίμα δεν τη συμφέρει.

Αρκεί να σ’ έχει συνεπάρει, κάποτε, το «Hurricane», αυτό το μακρύ ζεϊμπέκικο του Μπομπ Ντίλαν για τον Ρούμπιν Κάρτερ. Ή να έχεις δει την ομώνυμη ταινία, για τη ζωή στη φυλακή εκείνου που «κάποτε ίσως γινόταν παγκόσμιος πρωταθλητής». Ή να σ’ έχει συγκινήσει ο καταπληκτικός Πολ Ποστλγουέιτ στον ρόλο του Τζουζέπε Κόνλον, του αθώου που πέθανε στη φυλακή για μια βόμβα του IRA, με την οποία δεν είχε καμία σχέση, στην ταινία «Εις το όνομα του πατρός» του Σέρινταν.

Εξ όνυχος τον λέοντα. Είναι προφανής η κυβερνητική προσπάθεια για να στραφεί, μετά την «ανάσα» του κλεισίματος της δεύτερης αξιολόγησης προς παρεμβάσεις που αγγίζουν μείζονα ζητήματα της καθημερινότητας. Τα μέχρι στιγμής «παραδοτέα» νομοθετήματα, δείχνουν μια ιδιαίτερη προσπάθεια να καλυφθούν, διασφαλισθούν και προσεταιριστούν πελατειακά κοινωνικές ομάδες. Θα παρακολουθούμε τις κυβερνητικές πρωτοβουλίες καθώς θα εξελίσσονται στην πράξη.

Κι ενώ εδώ συνεχίζεται η Πολακιάδα με αμείωτη ένταση σε σχέση με τη Δικαιοσύνη, στις Βρυξέλλες η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ετοιμάζεται να εφαρμόσει το άρθρο 7 των Συνθηκών εις βάρος της Πολωνίας. Με αυτό το άρθρο ο δυναμικότερος των επιτρόπων αντιπρόεδρος Φρανς Τίμερμανς στοχεύει να επιβάλει «ποινές».

Και οι «ποινές» είναι εξοντωτικές για τη χώρα, που απειλεί το κράτος Δικαίου και συνεπώς μια από τις θεμελιώδεις αξίες της Ενωσης. Η «ποινή» συνίσταται στη διακοπή χρηματοδότησης από τα ΕΣΠΑ.

Με τη διάσκεψη του Κραν Μοντανά στην Ελβετία, την αποτυχημένη ύστατη προσπάθεια επίλυσης του Κυπριακού στο πλαίσιο μιας διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, ανοίγει πλέον για τα καλά η αυλαία για το Plan B, το «βελούδινο διαζύγιο», αλλά έρχεται στο προσκήνιο, όσο ποτέ άλλοτε, και το χειρότερο δυνατό σενάριο για τη Λευκωσία και την Αθήνα, το ανταγωνιστικό διαζύγιο, δηλαδή η οριστική διχοτόμηση, χωρίς καν επιστροφή εδαφών, με τη «Βόρεια Κύπρο» στην ουσία ή στην πράξη τουρκική επαρχία και τα τουρκικά στρατεύματα εσαεί στην άτυχη μεγαλόνησο.

Από την κατάρρευσή του το 2012, ο χώρος της Κεντροαριστεράς εγκλωβίστηκε σε μια στρατηγική περιδίνηση και στη διαρκή αναζήτηση μιας ανεύρετης ενότητας βασισμένης κυρίως στα πρόσωπα και όχι στις ιδέες.

Η απολεσθείσα υπό το βάρος των μνημονιακών καταναγκασμών προοδευτική ταυτότητα και η βεβιασμένη σύμπλευση με τον άλλοτε ασυμφιλίωτο αντίπαλο, την ώρα που ο αντιμνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ σάρωνε τον χώρο στα αριστερά του Κέντρου, διαμόρφωσαν ένα κλίμα όπου οι φυγόκεντρες δυνάμεις ήταν ισχυρότερες από τις κεντρομόλες.

Στο πρόσφατο συνέδριο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, για πρώτη φορά (με την εξαίρεση ίσως της «έκκεντρης» απόπειρας της κίνησης των 58), ο χώρος αυτός επιχειρεί να ανακτήσει την πολιτική του ορατότητα και συνοχή.

Με την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να έχει ισοπεδώσει την οικονομία, να έχει ξεχαρβαλώσει τους θεσμούς, να έχει κουρελιάσει τις ανεξάρτητες αρχές, να πραγματοποιεί ολομέτωπη επίθεση κατά της θεμελιώδους για τη δημοκρατία ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης και με την αξιωματική αντιπολίτευση εγκλωβισμένη σε παραδοσιακές συντηρητικές αγκυλώσεις, παρά τις όποιες προθέσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη, να περιμένει να πέσει το ώριμο φρούτο, η ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς αποκτά ακόμα πιο επείγοντα χαρακτήρα.

Για να αναγεννηθεί η μεσαία τάξη, να προστατευθούν πραγματικά τα πιο αδύναμα στρώματα και κυρίως για να υπάρξουν δουλειές και ελπίδα για τις νεότερες γενιές.

Ο Διονύσης Σαββόπουλος δεν χρειάζεται υπεράσπιση – πόσο μάλλον όταν η χυδαία επίθεση για τον δήθεν «αμοράλ της κλοπής τραγουδιών» έρχεται από τον γραφικό κ. Καρανίκα, μερικές μέρες μετά την επιτυχημένη συναυλία του Σαββόπουλου στο Καλλιμάρμαρο. Η μακρά του διαδρομή στο ελληνικό τραγούδι και η πλατιά του απήχηση σε ένα ευρύτατο ακροατήριο, (που ευτυχώς δεν επιλέγει τραγούδια με βάση το τι ψήφισε στο δημοψήφισμα-παρωδία του 2015), είναι εύγλωττες ενδείξεις για το συμβολικό κεφάλαιο της καλλιτεχνικής του πορείας. Δεν είναι τυχαίο πως η μουσική και οι στίχοι του ήδη μελετώνται στα Πανεπιστήμια, ενώ η συνομιλία του με τους άλλους ευρωπαίους και αμερικάνους «τροβαδούρους» της εποχής του έχει διευρύνει τον συγκριτικό πολιτισμικό ορίζοντα της ελληνικής μουσικής μέσα στη «μακρά δεκαετία του ‘60»

Ο λαϊκισμός στην Ελλάδα πήρε πολύ συγκεκριμένη μορφή στα χρόνια των μνημονίων. Αρνηση της πραγματικότητας και επαγγελία λύσεων ανύπαρκτων εντός του ευρωπαϊκού πλαισίου. Η πειστικότητα αυτής της αντίληψης μετέτρεψε μία έτσι κι αλλιώς πολύ δύσκολη κατάσταση σε μαρτύριο διαρκείας, πλήττοντας καίρια τα λαϊκά συμφέροντα.