Η υπέρβαση για την Αθήνα

Ελάχιστοι μπορούν να διαφωνήσουν με την εκτίμηση ότι ο κ. Γιώργος Καμίνης είναι η καλύτερη επιλογή απ’ όσες προτάθηκαν μέχρι στιγμής για τον δήμο της Αθήνας. Είναι εγγράμματος, κοσμοπολίτης, έχει διοικητική εμπειρία, γνωρίζει εκ της θέσεώς του τα προβλήματα της πόλης, μπορεί να δώσει άλλη πνοή στη επαρχιακή αυτή πρωτεύουσα της Νότιας Ευρώπης. Και η Αθήνα ασφυκτιά. Χρειάζεται μια άλλη ανάσα για να ξεφύγει τουλάχιστον από το κλίμα της δυσθυμίας των πολιτών και της πρακτικής των πολιτικών οι οποίοι είναι έτοιμοι για όλα, εκτός από το να κάνουν τη δουλειά τους.

Το 14%, όμως, που πήρε η κ. Μαρία Δαμανάκη στις δημοτικές εκλογές του 1998 ακόμη στοιχειώνει στο ΠΑΣΟΚ. Πολλοί επιχειρηματολογούν ότι οι εντυπώσεις μιας τηλεοπτικής βραδιάς -τότε που οι τηλεαστέρες της επιφανειακής πολιτικής θα βγάζουν τα βαρύγδουπα συμπεράσματα από τα αποτελέσματα των δημοτικών εκλογών- αξίζουν πολύ περισσότερο από τέσσερα χρόνια στον δήμο. Γι’ αυτό προκρίνουν άλλες υποψηφιότητες, οι οποίες θα είναι πιο «πολιτικές» με την έννοια που το πολιτικό έχει πάρει στις μέρες μας. Μιλούν για κάποιον που να είναι πιο αναγνωρίσιμος, να μπορεί να κάνει θερμές χειραψίες και να κολακεύει τις επιθυμίες των ψηφοφόρων.

Το βασικό, όμως, πρόβλημα για την κυβέρνηση δεν θα είναι να κατεβάσει τον κ. Καμίνη και αυτός να μην καταφέρει να εκλεγεί. Μεγαλύτερο πρόβλημα θα είναι να κατεβάσει κάποιον άλλο ή άλλη και αυτός ή αυτή να εκλεγεί. Τότε πιθανότατα η κυβέρνηση δεν θα έχει να απολογείται μόνο για τις παρενέργειες που αναγκαστικά έχει το Πρόγραμμα Σταθεροποίησης, αλλά και για την πρωτεύουσα πόλη. Τα προβλήματα της Αθήνας είναι πλέον πολύ μεγάλα για να διορθωθούν από ανθρώπους που έχουν την κλασική (κι ελάχιστα) πολιτική σκέψη των επαγγελματιών του είδους. Οσοι ζουν στην Αθήνα βλέπουν την πόλη τους είκοσι χρόνια τώρα να μαραζώνει, να ασχημαίνει, να βρωμίζει. Φυσικά δεν φτάνει ένας δήμαρχος για να διορθωθούν τα κακώς κείμενα -χρειάζονται ευρύτερες πολιτικές επιλογές- αλλά μπορεί να ανακόψει τη φθίνουσα πορεία της.

Η Αθήνα παραείναι σημαντική για να παραμένει στο σημερινό χάλι. Προσθέτει δυσθυμία στη σημερινή κακή ψυχολογική κατάσταση των πολιτών. Είναι διαφορετικό να υφίστασαι ένα Πρόγραμμα Σταθεροποίησης σε μια πόλη που προσφέρει στοιχειώδεις υποδομές και διαφορετικό να ζεις τη σημερινή κατάσταση σε μια βρώμικη κι αβίωτη πόλη. Ακόμη και η ελπίδα ότι κάποιος που δεν είναι αμιγώς πολιτικός θα αλλάξει κάποια πράγματα, είναι σημαντική. Στο κάτω-κάτω της γραφής είδαμε τι έκαναν τόσα χρόνια οι καθαρόαιμοι πολιτικοί που διαφέντεψαν τον δήμο.

Φυσικά αποτελεί εκλογικό ρίσκο για το ΠΑΣΟΚ να δώσει στον κ. Καμίνη τη στήριξή του. Ασχέτως όμως από το τελικό αποτέλεσμα, υπάρχουν μεγάλα παράπλευρα οφέλη. Θα γίνει πράξη αυτό που αναμασούν όλοι και ελάχιστοι εννοούν. Θα μπει νέο αίμα στην πολιτική, θα μπολιαστεί ο ξύλινος λόγος με ουσία. Φυσικά οι κατ’ επάγγελμα πολιτικοί δεν το θέλουν (ο ανταγωνισμός σ’ αυτή τη χώρα είναι εξ ορισμού βλαβερός) αλλά εμείς οι πολίτες πραγματικά μπουχτίσαμε από κενές περιεχομένου ρητορείες. Το μόνο ερώτημα, λοιπόν, που απομένει είναι: το ΠΑΣΟΚ μπορεί να κάνει την υπέρβαση;