Μπορεί ο Τσίπρας να γίνει σοσιαλδημοκράτης;

Δηλαδή κάνετε στροφή προς τη Σοσιαλδημοκρατία ? Ρώτησε ο Ν. Χατζηνικολάου τον πρωθυπουργό.

Αυτός σιώπησε για λίγα δευτερόλεπτα και άρχισε να μιλάει-μετρώντας τα λόγια του- για προοδευτικούς σοσιαλιστές, εννοώντας φυσικά τους σοσιαλδημοκράτες, και για συμμαχίες με αριστερά σχήματα στην ευρώπη , φέρνοντας το παράδειγμα της Πορτογαλίας όπου έχει σχηματισθεί κυβέρνηση με κορμό το Σοσιαλιστικό κόμμα καί με την συμμετοχή οικολόγων και αριστερών δυνάμεων.

Θέλει ο Τσίπρας να στρίψει δεξιά της Εδέμ και να βρεί ζωτικό χώρο? Θέλει με λίγα λόγια να γίνει σοσιαλδημοκράτης?

Το θέμα όμως δεν είναι τι θέλει αλλά τι μπορεί.

Κατ αρχήν δεν συμφωνώ ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν . Το αντίθετο. Οι μηχανές δεν αλλάζουν. Ομως στην συγκεκριμένη περίπτωση το ερώτημα που πλανάται είναι.

Θέλει ο κ Τσίπρας να μεταπηδήσει στην Σοσιαλδημοκρατία αφήνοντας πίσω του τις αυταπάτες που έκρυβαν τα νεφελώδη αριστερολαικίστικα ιδεολογήματα του.

Αφησε πίσω του τον ποπουλισμό της Βενεζουέλας και αποφάσισε να στραφει στην προοδευτική ευρώπη?

Πιθανόν ο κ Τσίπρας να έχει πάρει αποφάσεις ζωής. Μπορεί όμως να τις υλοποιήσει?

Οι Σοσιαλδημοκράτες- οι σοσιαλιστές όπως του αρέσει του πρωθυπουργού να τους αποκαλεί για να αποενοχοποιήσει τις νέες θέσεις του- πιστευουν στην ελευθερη αγορά και θέλουν ένα κράτος το οποίο δεν θα είναι επιχειρηματίας αλλά κράτος κοινωνικών υπηρεσιών. Και φυσικά όχι κράτος παροχής πάσης φύσεως επιδομάτων.

Οι Σοσιαλδημοκράτες θέλουν μια αγορά και ένα κράτος που θα προχωράνε χέρι – χέρι στην αναπτυξιακή πορεία. .

Μπορεί να προσχωρήσει σ αυτές τις απόψεις ο κ Τσίπρας? Και άν ναι μπορεί να ξεπεράσει τον άκρατο μεσιανισμό που έχει κάνει λάβαρό του? Μπορεί να εγκαταλείψει τον παρακμιακό μεταμαρξισμο και να συγκατοικήσει με νέες ιδέες?

Ισως ο ίδιος ο κ. Τσίπρας να μπορεί να μεταμορφωθεί παρά όλα όσα που του καταλογίζουν.

Οι σύντροφοι του όμως μπορούν? Μπορούν οι υπουργοί του και η ηγετική του ομάδα? Μπορεί το εναπομείναν κόμμα του? Ο κ Τσίπρας βρίσκεται ενώπιον μιας μεγάλης απόφασης. Να βουλιάξει το καράβι που τον ταξίδεψε στην εξουσία.

Βλέπει καθαρά ότι αυτό μπάζει απο παντού και ο αλτρουισμός δεν είναι απο τα χαρακτηριστικά του.

Ομως εάν αποφασίσει να κάνει το άλμα στην σοσιαλδημοκρατία θα πάρει μαζί του και την κ Τασία και όλους αυτούς που ακόμη και τωρα ονειρεύονται την έφοδο στον ουρανό?

Αυτή η πτήση , ξέρει ο κ Τσίπρας κατέληξε σε ανώμαλή προσγείωση πέρσι τον Ιούλη περνώντας απο επτάμηνες καταιγίδες.

Μπορεί λοιπόν είναι το ερώτημα. Γιατι ότι το θέλει αρχίζει δειλά δειλά να το αποκαλύπτει.

Αλλά άν πραγματικά το αποφασίσει οι υπάρχουσες σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις πώς θα αντιδράσουν. Θα στρώσουν τον δρόμο με ροδοπέταλά? Δεν νομίζω.

Εάν και ακόμη αυτός ό χώρος πάσχει απο διάφορα σύνδρομα δεν έχει υποστεί πλήρη απώλεια μνήμης. Μπορεί να αφήνει χώρο με τις απολίτικες διατυπώσεις περί φιλελεύθερου κέντρο η με τα περί Κοινοβουλίου του Κέντρου, αλλά υπάρχει και είναι ζωντανός και τωρα επίκαιρος όσο ποτέ. Η Σοσιαλδημοκρατία είναι η Ευρωπαική Αριστερά. Είναι η νίκη του Μπερστάιν απέναντι στον Λένιν.

Ο χώρος της Αριστερας- όπως ορίζεται στην Ευρώπη δεν απεμπολείται.

Είναι καιρός λοιπόν αυτός ο χώρος να ανασυγκροτηθεί. Χωρίς αρχηγισμούς και κυριαρχία προσωπικών φιλιδοξιών. Χωρίς καθυστερήσεις με την μπάλα στην κερκίδα. Χωρίς περιχαρακώσεις για τα μαγαζάκια.

Εαν αυτό δεν γίνει τώρα ειναι σαφές οτι ο χώρος της σοσιαλδημοκρατίας θα μείνει εντελώς ελευθερος.. Και παραφράζοντας τον πρωθυπουργό θα έλεγα «δεν υπάρχουν σοσιαλιστικά σύνορα»