Το 2001 προμηνυόταν μια ήσυχη χρονιά για την αμερικανική πολιτική. Ο νέος πρόεδρος, Τζωρτζ Μπους τζούνιορ, δεν είχε καμία διάθεση να συνεχίσει τις παρεμβάσεις των προκατόχων του στην διεθνή πολιτική σκηνή. Πίστευε στην «απομονωτική» πολιτική της υπερ-συντηρητικής πτέρυγας του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος και στην απόσυρση των ΗΠΑ από πολλές διεθνείς δεσμεύσεις και υποχρεώσεις.

Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος βγήκε προχθές στα κανάλια να κατηγορήσει δύο κόμματα της αντιπολίτευσης, τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝ.ΑΛΛ., ότι «δεν ψήφισαν την επιβολή κυρώσεων σε όσους εμπλέκονται στην έκδοση πλαστών πιστοποιητικών» και να τα κατηγορήσει για "πράξη ακραίας υποκρισίας και πολιτικού καιροσκοπισμού». Εξήγησε μάλιστα ότι «ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝ.ΑΛΛ. αναζητούν ψήφους ακόμα και στην ακραία παραβατικότητα, αδιαφορώντας για τη ζημιά που γίνεται στην προσπάθεια επιστροφής της ζωής όλων στην πληρότητά της». Αυτή η γραμμή έγινε, στη συνέχεια, παντιέρα των δεξιών στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Θα ήταν ευχής έργο, το ρέκβιεμ για τον Μίκη, που αυτές τις μέρες ανασυγκρότησε την πολιτισμική ενδοχώρα καθενός μας με τρόπο πολυδιάστατο και αναστοχαστικό, να μας οδηγήσει στο μέλλον πιο βαθιά στη μουσική και τα γραφτά του, σε σύνδεση με το έργο και άλλων σημαντικών δημιουργών και καλλιτεχνών της μεταπολεμικής Ελλάδας.

Κλίμα κινδυνολογίας έχει διαμορφωθεί, με ευθύνη ορισμένων υπουργών και βουλευτών του κυβερνώντος κόμματος αλλά και κάποιων ΜΜΕ, όσον αφορά την πιθανότητα έλευσης προσφύγων λόγω της κρίσης στο Αφγανιστάν. Η στρεβλή εικόνα ότι θα αντιμετωπίσουμε μια επερχόμενη «εισβολή» σίγουρα δεν διαμορφώνει αίσθημα ασφάλειας στους πολίτες.

Μια σοβαρή παρενέργεια της επιλογής του Χρήστου Στυλιανίδη από τον πρωθυπουργό για την κάλυψη της θέσης του υπουργού Πολιτικής Προστασίας είναι ασφαλώς ότι για πρώτη φορά τοποθετείται σε υπουργική θέση ένα ενεργό πολιτικό στέλεχος άλλης χώρας. Ασφαλώς ήταν άστοχη η τοποθέτηση του εκδότη της εφημερίδας «Documento» κ. Βαξεβάνη, ο οποίος σε μια πρώτη ανάρτηση ειρωνεύτηκε την επιλογή του πρωθυπουργού («11 εκατ. Ελληνες, αλλά απ’ ό,τι φαίνεται ο Μητσοτάκης θα ανακοινώσει για υπουργό Πολιτικής Προστασίας, υπουργό απ’ το εξωτερικό, χωρίς ελληνική ιθαγένεια. Δεν του κάνει κανένας στη χώρα ή δεν δέχεται κανένας;»).

Η προοδευτική διακυβέρνηση με ενεργή την κοινωνία πρέπει να καθιστά καθαρό ότι συγκυβέρνηση με τη ΝΔ και τις πολιτικές που υπηρετεί, δεν μπορεί να υπάρξει…

Η θερινή περίοδος με τα προβλήματα που προέκυψαν ανέδειξε με τον πιο σαφή και εύγλωττο τρόπο ότι η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη δεν αστοχεί μόνο στα οικονομικά και κοινωνικά μεγέθη, αλλά αδυνατεί να διαχειριστεί και τα προβλήματα της συγκυρίας.

Ο Λάσετ και η Μπέρμποκ θεωρούνται μάλλον δεύτερες επιλογές από τα κόμματά τους

Μόλις τρεις εβδομάδες απομένουν μέχρι τις ομοσπονδιακές εκλογές στη Γερμανία κι ακόμη το κλίμα είναι υποτονικό. Παρότι η χώρα βιώνει ένα τέλος εποχής, παρότι οι δημοσκοπήσεις αφήνουν όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά, παρότι τα κανάλια είναι γεμάτα προεκλογικές εκπομπές και συζητήσεις.

Ο Θάνατος γράφει την ιστορία των ανθρώπων, ανασυνθέτοντας το σύνολο της ζωής τους. Και ο θάνατος του Μίκη Θεοδωράκη μας φέρνει αντιμέτωπους με μια προσωπικότητα που επένδυσε με ήχο την ιστορία της Ελλάδας και έκανε τη μουσική διαμορφωτική πολιτική δύναμη. Η διάχυτη συγκίνηση που εκφράζεται με δηλώσεις και αναρτήσεις σε επικολυρικούς τόνους, αναμενόμενη βέβαια, δεν μας βοηθάει να καταλάβουμε την προσωπικότητα και την εποχή της.

Αυτοί που αποφασίζουν για τις τύχες του κόσμου, περίτρανα μας έχουν δείξει τη συλλογική τους ανικανότητα να διευθύνουν τον παγκοσμιοποιημένο και διασυνδεδεμένο κόσμο που εκείνοι δημιούργησαν, έγραφε ο Ανταμ Τουζ, καθηγητής Οικονομικής Ιστορίας στο Κολούμπια, στους «Τάιμς της Νέας Υόρκης», την Τετάρτη.

Ο Θεοδωράκης δεν πειραματιζόταν στο στούντιο αλλά στα κατάμεστα γήπεδα των συναυλιών του. Ο μουσικός λαός καθοδηγούσε τον πολιτικό λαό, ακόμη και στις πιο αμφισβητούμενες πολιτικές θέσεις και χειρονομίες του Θεοδωράκη. Και αυτός ο διαχρονικός λαός είναι το έθνος, η ρωμιοσύνη, δηλαδή ελληνισμός χωρίς κρατικές συνδηλώσεις, ο λαϊκός ελληνισμός που υπερβαίνει το κράτος και τις διαμεσολαβήσεις της πολιτικής κοινότητας

«Ολοι οι ποιητές είναι φτιαγμένοι από αρνήσεις» έχει πει ο Σεφέρης. Το ίδιο ισχύει και για κάθε άνθρωπο θα έλεγα. Η ανθρώπινη ζωή χωρίς την άρνηση, δηλαδή χωρίς τη δυνατότητα να πούμε «όχι» ή «δεν», θα ήταν εφιαλτική ή, ακόμα χειρότερα, κυριολεκτικά αδιανόητη. Διότι για να σκεφτούμε χρειαζόμαστε τη γλώσσα, και η γλώσσα προϋποθέτει τις λέξεις, οι οποίες αποκτούν νόημα στον βαθμό που διαφέρουν από κάποιες άλλες. Για παράδειγμα, το «σκαμνί» δεν είναι καρέκλα, δεν είναι πολυθρόνα, δεν είναι θρόνος, δεν είναι ανάκλιντρο.

Μετά την άτακτη (;) υποχώρηση της Αμερικής και των συμμάχων της, έχουμε εκ νέου την παλινόρθωση των Ταλιμπάν και την εκ νέου δημιουργία χαλιφάτου στο Αφγανιστάν. Αυτό είναι επομένως το κύριο ζήτημα με το οποίο η ΕΕ και η διεθνής κοινότητα θα πρέπει να ασχοληθεί. Σαράντα εκατομμύρια Αφγανοί θα βιώσουν τη φρικώδη βία των Ταλιμπάν, οι αποτρόπαιες εικόνες που ο ISIS μετέδιδε για «παραδειγματισμό» από το Χαλιφάτο Ιράκ - Συρίας θα είναι η ζωή τους.