Σκουπίδια, Ανακύκλωση Και Ατομική Ευθύνη
Γιάννης Μπασιάκος, Αυγή, Δημοσιευμένο: 2004-12-07
Μόλις γύρισα σπίτι από την επίσκεψη στον κάδο ανακύκλωσης της γειτονιάς μου και κάθομαι να γράψω αυτό το σημείωμα, τώρα που η αγανάκτησή μου είναι φρέσκια. Πριν από μια εβδομάδα, μας επισκέφτηκε μια συμπαθητική κοπελίτσα και μας μοίρασε τη -γνωστή σε όσους μετέχουν σε δημοτικά προγράμματα ανακύκλωσης– τσάντα της ανακύκλωσης. Μας ενημέρωσε δε ότι οι κάδοι θα τοποθετηθούν σύντομα. Με μεγάλη χαρά διαπίστωσα ότι η κοπέλα είχε δίκιο. Σήμερα το πρωί ο κάδος ήταν στη θέση του, δίπλα στον κάδο των σκουπιδιών και διαγωνίως απέναντι από δύο ακόμη κάδους σκουπιδιών. Σαφώς διαφορετικός (μπλε αντί για πράσινος, όπως είναι οι κάδοι των σκουπιδιών), με μεγάλα σήματα, οδηγίες για τα προς ανακύκλωση είδη και με την ένδειξη ΟΧΙ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ.
Φευ, όλα αυτά δεν ήταν αρκετά για να εμποδίσουν κάποιο γαϊδούρι εκ των συμπολιτών μας να πετάξει μια σακούλα σκουπιδιών μέσα στον κάδο της ανακύκλωσης. Και εδώ υπάρχει το βασικό ζήτημα που μας ενδιαφέρει: Τις πταίει; Φταίει ο ταξικός εχθρός και το κεφάλαιο; Φταίει η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ; Φταίει η αριστερά; Φταίει το κακό το ριζικό μας; Δυστυχώς η απάντηση εδώ είναι "όλοι οι παραπάνω". Και εξηγούμαι: Το βασικό πρόβλημα είναι η αδιαφορία.
Αδιαφορία για τον Άλλο, που εκφράζεται (μεταξύ των άλλων) με την παράνομη στάθμευση επί των πεζοδρομίων που αναγκάζει τους πεζούς να κατέβουν στο οδόστρωμα, συμβάλλοντας έτσι στον μεγάλο αριθμό πεζών θυμάτων τροχαίων. Αδιαφορία για το περιβάλλον, που εκφράζεται (μεταξύ των άλλων) με την αυθαίρετη δόμηση, με τους εμπρησμούς των δασών, με την αλόγιστη χρήση του ΙΧ κ.ά. Κοινός παρονομαστής όλων των ανωτέρω, ο ατομικισμός. Ας μην ξεχνάμε ότι η λέξη "ιδιώτης" στα αρχαία ελληνικά σημαίνει βλάκας. Και το μεν καπιταλιστικό σύστημα προωθεί την αποβλάκωση (μέσω του αστικού τύπου και της τηλεόρασης) και τον ατομικισμό (μέσω της υπονόμευσης των συνδικάτων, της ποινικοποίησης των μαζικών αγώνων, του ανταγωνισμού κ.ά.).
Εμείς όμως τι κάνουμε; Υπονομεύουμε με τη σειρά μας τον αριστερό Τύπο (καταδικάζοντας την "Αυγή" σε μόνιμη οικονομική ανεπάρκεια με κυκλοφορία κάτω από 2.000 φύλλα ημερησίως), παρακολουθούμε τα τηλεοπτικά σκουπίδια (διότι, ακόμη κι αν θεωρούμε ότι ο τ. σύντροφος Αναστασάκος της AGB κάνει διάφορα κόλπα με τις μετρήσεις, είναι προφανώς πραγματική η υψηλή τηλεθέαση των τηλεοπτικών σκουπιδιών και δυστυχώς περιλαμβάνει και οπαδούς της αριστεράς). Υπονομεύουμε την οργανωμένη συνδικαλιστική δράση όταν υιοθετούμε άκριτα όλα τα συντεχνιακά αιτήματα (δες και τους βαμβακοπαραγωγούς στη Θεσσαλία, που, αφού στέρεψαν τον κάμπο από τα ντόπια νερά, θέλουν να εκτρέψουν τον Αχελώο προκαλώντας μια μείζονα οικολογική καταστροφή στην κεντρική και δυτική Ελλάδα. Και όλα αυτά για να καλλιεργήσουν ένα προϊόν του οποίου την υψηλή τιμή επιδοτούμε όλοι εμείς, με μεθόδους καλλιέργειας καταστροφικές για το περιβάλλον και την ίδια τους την υγεία, αντί να στραφούν προς τη βιολογική γεωργία, παράγοντας προϊόντα με υψηλή ζήτηση όπως τα οπωροκηπευτικά).
Υπονομεύουμε τους μαζικούς αγώνες μέσω της διάσπασης του ταξικού μετώπου (ιδέ χωριστές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ σε μια σειρά από περιπτώσεις) και από την άλλη πλευρά, μέσω της προτεινόμενης συμπόρευσης μερικών και εντός του ΣΥΝ με τους δήθεν αναρχικούς κουκουλοφόρους που τα κάνουν γης μαδιάμ μετά από κάθε μείζονα κινητοποίηση. Υπονομεύουμε τον αγώνα ενάντια στον ανταγωνισμό και τη θεοποίηση της αγοράς όταν ζητάμε την κατάργηση της αξιοκρατίας (προς όφελος άραγε της αναξιοκρατίας, δηλαδή της επικράτησης των "δικών μας / σας / τους παιδιών, των τυχερών ή των ηλιθίων;). Όταν αγνοούμε ότι στο σημερινό παγκοσμιοποιημένο οικονομικό σύστημα μόνον μια ισχυρή, πολιτικά ενοποιημένη και δημοκρατική στη λειτουργία της Ευρώπη είναι δυνατόν να προστατεύσει τις κοινωνικές κατακτήσεις, τα ατομικά δικαιώματα, το περιβάλλον και ων ουκ έστιν αριθμός προτάγματα της αριστεράς, που κινδυνεύουν άμεσα από την επικράτηση του πλέον ασύδοτου και άγριου καπιταλισμού, υπό την αιγίδα των ΗΠΑ.
Πέρα λοιπόν από τον καπιταλισμό και τον ταξικό εχθρό, υπάρχει και η ατομική ευθύνη. Ας την αναλάβουμε ο καθένας μας χωριστά για να μπορέσουμε, χωρίς παρωπίδες και υστεροβουλίες, να συναντηθούμε στους κοινούς αγώνες για προκοπή με κοινωνική αλληλεγγύη και δικαιοσύνη.
Φευ, όλα αυτά δεν ήταν αρκετά για να εμποδίσουν κάποιο γαϊδούρι εκ των συμπολιτών μας να πετάξει μια σακούλα σκουπιδιών μέσα στον κάδο της ανακύκλωσης. Και εδώ υπάρχει το βασικό ζήτημα που μας ενδιαφέρει: Τις πταίει; Φταίει ο ταξικός εχθρός και το κεφάλαιο; Φταίει η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ; Φταίει η αριστερά; Φταίει το κακό το ριζικό μας; Δυστυχώς η απάντηση εδώ είναι "όλοι οι παραπάνω". Και εξηγούμαι: Το βασικό πρόβλημα είναι η αδιαφορία.
Αδιαφορία για τον Άλλο, που εκφράζεται (μεταξύ των άλλων) με την παράνομη στάθμευση επί των πεζοδρομίων που αναγκάζει τους πεζούς να κατέβουν στο οδόστρωμα, συμβάλλοντας έτσι στον μεγάλο αριθμό πεζών θυμάτων τροχαίων. Αδιαφορία για το περιβάλλον, που εκφράζεται (μεταξύ των άλλων) με την αυθαίρετη δόμηση, με τους εμπρησμούς των δασών, με την αλόγιστη χρήση του ΙΧ κ.ά. Κοινός παρονομαστής όλων των ανωτέρω, ο ατομικισμός. Ας μην ξεχνάμε ότι η λέξη "ιδιώτης" στα αρχαία ελληνικά σημαίνει βλάκας. Και το μεν καπιταλιστικό σύστημα προωθεί την αποβλάκωση (μέσω του αστικού τύπου και της τηλεόρασης) και τον ατομικισμό (μέσω της υπονόμευσης των συνδικάτων, της ποινικοποίησης των μαζικών αγώνων, του ανταγωνισμού κ.ά.).
Εμείς όμως τι κάνουμε; Υπονομεύουμε με τη σειρά μας τον αριστερό Τύπο (καταδικάζοντας την "Αυγή" σε μόνιμη οικονομική ανεπάρκεια με κυκλοφορία κάτω από 2.000 φύλλα ημερησίως), παρακολουθούμε τα τηλεοπτικά σκουπίδια (διότι, ακόμη κι αν θεωρούμε ότι ο τ. σύντροφος Αναστασάκος της AGB κάνει διάφορα κόλπα με τις μετρήσεις, είναι προφανώς πραγματική η υψηλή τηλεθέαση των τηλεοπτικών σκουπιδιών και δυστυχώς περιλαμβάνει και οπαδούς της αριστεράς). Υπονομεύουμε την οργανωμένη συνδικαλιστική δράση όταν υιοθετούμε άκριτα όλα τα συντεχνιακά αιτήματα (δες και τους βαμβακοπαραγωγούς στη Θεσσαλία, που, αφού στέρεψαν τον κάμπο από τα ντόπια νερά, θέλουν να εκτρέψουν τον Αχελώο προκαλώντας μια μείζονα οικολογική καταστροφή στην κεντρική και δυτική Ελλάδα. Και όλα αυτά για να καλλιεργήσουν ένα προϊόν του οποίου την υψηλή τιμή επιδοτούμε όλοι εμείς, με μεθόδους καλλιέργειας καταστροφικές για το περιβάλλον και την ίδια τους την υγεία, αντί να στραφούν προς τη βιολογική γεωργία, παράγοντας προϊόντα με υψηλή ζήτηση όπως τα οπωροκηπευτικά).
Υπονομεύουμε τους μαζικούς αγώνες μέσω της διάσπασης του ταξικού μετώπου (ιδέ χωριστές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ σε μια σειρά από περιπτώσεις) και από την άλλη πλευρά, μέσω της προτεινόμενης συμπόρευσης μερικών και εντός του ΣΥΝ με τους δήθεν αναρχικούς κουκουλοφόρους που τα κάνουν γης μαδιάμ μετά από κάθε μείζονα κινητοποίηση. Υπονομεύουμε τον αγώνα ενάντια στον ανταγωνισμό και τη θεοποίηση της αγοράς όταν ζητάμε την κατάργηση της αξιοκρατίας (προς όφελος άραγε της αναξιοκρατίας, δηλαδή της επικράτησης των "δικών μας / σας / τους παιδιών, των τυχερών ή των ηλιθίων;). Όταν αγνοούμε ότι στο σημερινό παγκοσμιοποιημένο οικονομικό σύστημα μόνον μια ισχυρή, πολιτικά ενοποιημένη και δημοκρατική στη λειτουργία της Ευρώπη είναι δυνατόν να προστατεύσει τις κοινωνικές κατακτήσεις, τα ατομικά δικαιώματα, το περιβάλλον και ων ουκ έστιν αριθμός προτάγματα της αριστεράς, που κινδυνεύουν άμεσα από την επικράτηση του πλέον ασύδοτου και άγριου καπιταλισμού, υπό την αιγίδα των ΗΠΑ.
Πέρα λοιπόν από τον καπιταλισμό και τον ταξικό εχθρό, υπάρχει και η ατομική ευθύνη. Ας την αναλάβουμε ο καθένας μας χωριστά για να μπορέσουμε, χωρίς παρωπίδες και υστεροβουλίες, να συναντηθούμε στους κοινούς αγώνες για προκοπή με κοινωνική αλληλεγγύη και δικαιοσύνη.
