Ο ΣΥΝ στις αρχές της δεκαετίας προχώρησε σε μια σημαντική πρωτοβουλία στο πλαίσιο της γενικής μας κατεύθυνσης για τη συνεργασία των δυνάμεων της κοινωνικής και πολιτικής Αριστεράς και της Οικολογίας. Πρωτοστάτησε στη συγκρότηση του Χώρου Διαλόγου και κοινής Δράσης της Αριστεράς. Συγγενείς πολιτικές δυνάμεις προς το ΣΥΝ όπως η ΑΚΟΑ, η ΚΕΔΑ αλλά και ανένταχτοι αγωνιστές ήταν οι πρώτοι και βασικοί εταίροι αυτού του χώρου συνεργασίας.
Την αποχαιρετήσαμε όλοι/ες το Σάββατο (311009).Η Έλλη Παππά ετάφη μαζί με τον σύντροφό της Νίκο Μπελογιάννη, στο Τρίτο Νεκροταφείο. Διπλή η κηδεία ουσιαστικά, πολιτική για δυο ανθρώπους που αναγνώριζαν την πολιτική ως αξία πρώτα απ’ όλα.
Στην Έλλη Παππά απεύθυναν τον τελευταίο χαιρετισμό ο ψυχίατρος Δημήτρης Πλουμπίδης, ο πολιτικός επιστήμονας Ηλίας Νικολακόπουλος, ο διευθυντής του Μουσείου Μπενάκη Άγγελος Δεληβορριάς, ι ο Μανώλης Σεργεντάκης από την παρέα της Κοκκινιάς, η Φανή Πετραλιά από την ΕΣΗΕΑ καθώς και ο Πρόεδρος του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ, Αλέξης Τσίπρας.
Δεν με ενδιαφέρει αν θα γίνει η διαδήλωση κατά της τρομοκρατίας, που έχει προτείνει η ΑΠ στην ΠΓ του ΣΥΝ.
Με ενδιαφέρει σφόδρα όμως, η απάντηση που θα έχει η πρόταση της Α.Π. από τα όργανα του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ.
Είμαι περίεργος να δώ ποιό «σταυρόλεξο» δικαιολογιών θα χρησιμοποιήσουν. Είναι ευρηματικοί οι αριστεροί , δυστυχώς, σ’αυτά, είναι ευρηματικοί σε δικαιολογίες που εκτρέπουν ή διακόπτουν «ενοχλητικούς» διαλόγους, όταν χρειάζεται να αναμετρηθούν με τα δόγματα και την ιστορική κληρονομιά τους
Ολοκληρώνοντας τον εκλογικό κύκλο με ένα θετικό αποτέλεσμα, για την κατάσταση και όχι τις δυνατότητες του σχήματος, ΣΥΝ και ΣΥΡΙΖΑ καλούνται να αντιμετωπίσουν τα μεγάλα προβλήματα που είχαν οδηγήσει σε βαθιά κρίση και τους δύο σχηματισμούς. Προβλήματα που αλληλοσυνδέονται αλλά δεν ταυτίζονται. Η συζήτηση στον ΣΥΝ για τον ΣΥΡΙΖΑ έχει επίσημα ξεκινήσει με τη κατάθεση στην ΚΠΕ δύο κειμένων προβληματισμού, από τα δύο μέλη της αντιπροσωπείας στην γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ, Φλαμπουράρη και Χ.Παπαδόπουλου (Κοκκινοπράσινο). Έχουν κοινά χαρακτηριστικά αλλά και διαφορές.
Η μετάβαση από τους «Αθανάσιους Διάκους» του Αλ. Αλαβάνου στην (έστω και ημιαυτόνομη) «Λωρίδα της Γάζας» του Α. Τσίπρα εκφράζει, αν μη τι άλλο, τη συνέπεια με την οποία η –εκτός ΚΚΕ– Αριστερά στην Ελλάδα βαδίζει μακριά από κάθε σύγχρονη αριστερή αντίληψη.
Κάποιες ρηξικέλευθες προτάσεις του υπογράφοντος περί πράσινης ανάπτυξης (Είναι βάσιμη μια πράσινη αισιοδοξία; «Ελευθεροτυπία» 26/9) προκάλεσαν ποικίλες αντιδράσεις.
Γενικά, οι παραδοσιακές οικολογικές και αριστερές τάσεις σοκάρονται από την πράσινη ανάπτυξη μεγάλης κλίμακας, την οικονομική επιδότηση ιδιωτών, την αξιοποίηση κεφαλαιοκρατικών προτύπων παραγωγής.
Διάβασα στα κυριακάτικα φύλλα πολλά άρθρα για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης που αντιμετωπίζει η Ελλάδα. Ο τέως υπουργός κ. Χατζηδάκης, σε ένα από αυτά, καταλήγει στο συμπέρασμα πως για να αντιμετωπίσουμε αυτή τη δραματική κατάσταση χρειάζεται «Τιθάσευση των ελλειμμάτων, περιορισμός του χρέους, ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας, αύξηση της παραγωγικότητας και των εξαγωγών». Χαίρω πολύ Χαιρόπουλος.
«Πρόκληση για στοχασμό και συσπείρωση της σκεπτόμενης και βασανισμένης ανθρωπότητας», θεωρούσε ο Μαρξ τις μεγάλες στιγμές της Ιστορίας και όχι ευκαιρία για εθνικιστικά παραληρήματα, πολυέξοδες φιέστες και παρελάσεις. Γιατί, όπως σωστά τονίζει στο «μανιφέστο» του ο Σύλλογος Διδασκόντων του 1ου Πειραματικού Δημοτικού Σχολείου του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του ΑΠΘ, «αν κάτι πρέπει να διδάσκονται τα παιδιά από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο είναι αυτό που χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωναν στους δρόμους με τη λήξη του πολέμου: Ποτέ πια πόλεμος, ποτέ πια φασισμός στη γη!
Η αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ μπροστά στο ζήλο του κ. Χρυσοχοΐδη μού προκάλεσε δυσφορία. Επαναλήφθηκαν οι φοβίες για «αστυνομικό κράτος»: «αντιπολιτευτική» στάση ή, για μια ακόμη φορά, έκφραση ενός ιστορικού τραύματος;
Όταν οι πολιτικές του ΣΥΝ καθορίζονται όχι με βάση τη σκληρή πραγματικότητα του μετεκλογικού τοπίου και τις ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας, αλλά την απήχηση τους (!) στις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ. Διαβάζοντας την πρόσφατη πολιτική απόφαση της ΚΠΕ του ΣΥΝ (25/10/2009), προσπάθησα να καταλάβω ποιες είναι οι προτεραιότητες και οι νέες πολιτικές επεξεργασίες της δημοκρατικής αριστεράς, μετά τις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου και τα γνωστά σε όλους αποτελέσματα.
Από την παρέμβαση του Μιχάλη Σαμπατακάκη στην ΚΠΕ του ΣΥΝ (25.10.2009)
Δημοσιευμένο: 2009-10-27
Το πρόβλημά μας στην περίοδο πριν τις εκλογές ήταν η διαμάχη για την καρέκλα εντός της πλειοψηφίας, που απαξίωνε το χώρο. Η Ανανεωτική Πτέρυγα για λόγους αρχής, κρατήθηκε μακρυά από μια τέτοια διαμάχη, προστατεύοντας το ήθος αυτής της Αριστεράς. Είναι το ζήτημα που επέμενα στις προηγούμενες συνεδριάσεις της ΚΠΕ: Μάχες για τις ιδέες και την πολιτική και μακρυά από τις μάχες για καρέκλα.
...Οι βάρκες από το Τομπρούκ δεν άρχισαν να παίρνουν ρότα προς την Κρήτη επειδή η Ελλάδα είχε χαλαρή μεταναστευτική πολιτική. Η ίδια κυβέρνηση με την ίδια πολιτική ήταν στα πράγματα και πέρυσι και πρόπερσι το καλοκαίρι. Για να αντιμετωπίσει την κρίση, η Αθήνα πρέπει να επιστρατεύσει και κάτι περισσότερο από τα υπουργικά «ξουτ».
Μετά τον ιερομόναχο Διονύσιο τον εκ Φουρνά, αγιογράφο και συγγραφέα της «Ερμηνείας της ζωγραφικής τέχνης», με την οποία κωδικοποίησε τη βυζαντινή εικονογραφία, ο Κυριάκος ο εν Φουρνά. Στο ιστορικό χωριό της Ευρυτανίας βρισκόταν στις 16 Ιουλίου ο πρωθυπουργός, όταν ανακοίνωσε ένα επιπλέον «στοίχημά του»: «Είναι προσωπικό μου στοίχημα να μην καταλήξουν σε τσέπες επιτηδείων τα χρήματα που προορίζονταν για τους νέους αγρότες». Λαμπρά; Μάλλον όχι.
Το αποστομωτικό επικοινωνιακό τέχνασμα κάθε κυβέρνησης προς την αντιπολίτευση είναι αυτό που κάποτε αποκαλέσαμε «η άδικη “προτασιολογογία”» (9.3.2025), η αντίκρουση δηλαδή των αντιρρήσεων στα κυβερνητικά μέτρα με το «κι εσύ τι προτείνεις;». Αυτό μεταφράζεται από τους αφιονισμένους του εκάστοτε κυβερνητικού στρατοπέδου με ένα άλλο σόφισμα: «Δεν είμαι ευχαριστημένος από την κυβέρνηση, αλλά και η αντιπολίτευση δεν προτείνει καμιά λύση, βρε αδελφέ…».
«Καθώς σκέφτομαι το μέλλον, με κυριεύει ένα κακό προαίσθημα. Βλέπω ποτάμια να αφρίζουν από το αίμα». Η φράση είναι ιστορική. Εκφωνήθηκε το 1968, στην Αγγλία. Κι είναι ο πρόγονος όλων όσων ακούμε σήμερα για την «απειλή κατά της ζωής του έθνους», οποιουδήποτε έθνους, που αντιπροσωπεύει η μετανάστευση. Ώστε να δικαιολογεί έως και την αναστολή της εφαρμογής της σύμβασης για τα δικαιώματα του ανθρώπου.
Ο πρωθυπουργός του Ισραήλ άνοιξε τις πύλες της κολάσεως με την απόφασή του να κλιμακώσει τον πόλεμο στη Μέση Ανατολή ξεκινώντας μια ολομέτωπη επίθεση εναντίον του Ιράν. Στόχος του ομολογημένος να βάλει τέλος στο πυρηνικό πρόγραμμα της χώρας που θεωρεί ως υπαρξιακό κίνδυνο για το Ισραήλ. Ανομολόγητος στόχος, που προκύπτει όμως σαφώς από τις ενέργειές του κ. Νετανιάχου, είναι η κυριαρχία του Ισραήλ στην ευρύτερη Μέση Ανατολή. Με την προϋπόθεση ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα συνεχίζουν να το στηρίζουν. Με άλλα λόγια, κάτι σαν περιφερειακή κυριαρχία με πληρεξούσιο από την παγκόσμια υπερδύναμη.
Είναι τόσο εξόφθαλμα και τόσο εξοργιστικά όσα έχουν έρθει τον τελευταίο καιρό στην επιφάνεια με το σκάνδαλο των παράνομων επιδοτήσεων των αγροτών, που κανονικά το θέμα θα έπρεπε να είναι της αποκλειστικής αρμοδιότητας των συντακτών του αστυνομικού δελτίου. Οι Κρητικοί αγρότες (ή «αγρότες»), που δηλώνουν ως βοσκοτόπια σχεδόν ένα εκατομμύριο στρέμματα, ακόμη και στη Μακεδονία ή στη Θράκη, και επιδοτούνται πλουσιοπάροχα για αυτό, με χρήματα του Ευρωπαίου φορολογούμενου, είναι η βιτρίνα της χειρότερης Ελλάδας – το ίδιο φυσικά και οι συνάδελφοί τους από τις άλλες περιφέρειες.
...Τι εισπράττει η κοινωνία όταν ακούει ότι εγκαλείται κάποιος για «εσχάτη προδοσία»; Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για τον πρωθυπουργό της χώρας. Μοιραία οι συνειρμοί παραπέμπουν ιστορικά π.χ. στην καταδίκη των Έξι για την Μικρασιατική Καταστροφή, και για τους νεότερους, που απλώς «κάτι έχουν ακούσει», σε υπέρτατο έγκλημα εναντίον της χώρας από τον ίδιο τον πρωθυπουργό της.
Με τέσσερις προτάσεις για τη σύσταση Προανακριτικής, δύο από τις οποίες ζητούν την παραπομπή (και) του Πρωθυπουργού για κακουργήματα, η σκιά της σιδηροδρομικής τραγωδίας των Τεμπών πέφτει ξανά πάνω από το κοινοβούλιο - πιο βαριά από όσο περίμενε η κυβέρνηση.
Η πρωτοβουλία της Μαρίας Καρυστιανού να κατατεθεί πρόταση για τη σύσταση Προανακριτικής από συγγενείς θυμάτων των Τεμπών αλλάζει την ατμόσφαιρα στη δημόσια σφαίρα και πυροδοτεί, ενδεχομένως, πολιτικές διεργασίες.
...Σύμφωνα με το σχετικό ρεπορτάζ, σήμερα αναμένουμε την ανακοίνωση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής με την οποία θα επιβεβαιώνεται ότι το ισχύον κανονιστικό πλαίσιο δεν επιτρέπει καμία παράταση στην υλοποίηση του Ταμείου Ανάκαμψης. Δεν αποτελεί αυτό κεραυνό εν αιθρία. Ήταν ήδη σαφές ότι παράταση της ζωής του Ταμείου Ανάκαμψης απαιτεί τροποποίηση – με ομοφωνία – του σχετικού κανονισμού της ΕΕ.
...Όσο η κυβέρνηση θα συνεχίσει να κλείνει τα μάτια σε μια κατάσταση που προσβάλλει τον ελληνικό αθλητισμό και τον διασύρει διεθνώς, το αλαλούμ θα συνεχιστεί εντός και εκτός των γηπέδων. Για ποια νομιμότητα θα μπορούν να μιλάνε στο μέλλον ο Πρωθυπουργός και ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη από τη στιγμή που ανέχθηκαν την ατιμωτική - και ατιμώρητη - προσβολή της στοιχειώδους νομιμότητας στο κατ’ ευφημισμό «Στάδιο Ειρήνης και φιλίας»;
Έχουμε πρόβλημα με τους μετανάστες: Το πραγματικό πρόβλημα της Ελλάδας είναι ότι δεν έχει μετανάστες, με συνέπεια οι ελλείψεις στην αγορά εργασίας να ξεπερνούν τις 200.000. Ο μεταναστευτικός πληθυσμός στην Ελλάδα έχει μειωθεί δραστικά τα τελευταία δέκα χρόνια. Για παράδειγμα, η πιο καλά ενσωματωμένη ομάδα στην ελληνική κοινωνία, αυτή των Αλβανών μεταναστών, μειώθηκαν από 700.000 σε 350.000 και οι μετανάστες από τις Φιλιππίνες μειώθηκαν από 40.000 σε 15.000.
Τάσος Παππάς, Η Εφημερίδα των Συντακτών, 2025-05-26
Αλλάζουν οι καιροί; Αλλάζουν. Αυτό που χθες αποδοκίμαζες, συκοφαντούσες και πολεμούσες με πάθος, αύριο για διάφορους λόγους, είτε γιατί ανατράπηκαν οι συσχετισμοί και σε υποχρεώνουν να προσαρμοστείς, είτε γιατί τα συμφέροντά σου σε οδηγούν σε μεταβολή θέσης, το στηρίζεις, το καθαγιάζεις και το υπηρετείς με το ίδιο πάθος που το πολεμούσες στην προηγούμενη φάση.
