Α. Είναι αναμφίβολο ότι η ελληνική Επανάσταση, υπό όποιο πρίσμα κι αν την προσεγγίσει κανείς, χαρακτηρίσθηκε από ορισμένες σταθερές επιλογές, εντασσόμενες πλήρως στο ευρωπαϊκό πλαίσιο συγκρότησης του εθνικού κράτους, στην εποχή της νεωτερικότητας. Ιδιαίτερα δε πρέπει να εξαρθεί ότι στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος της Επανάστασης –παρά τις εξαιρετικά αντιφατικές εθνικές και διεθνείς συνθήκες και τα ποικίλα γεωπολιτικά και ιστορικά συμφραζόμενα που περιέγραψε εύστοχα ο Αντώνης Λιάκος στο εισαγωγικό του κείμενο– βρέθηκε εξ αρχής η μέριμνα να διασφαλισθεί η συγκρότηση του νέου κράτους με όρους εθνικού και πολιτικού αυτοπροσδιορισμού, όπως τους είχε προδιαγράψει η σημαντικότερη ίσως έκφανση του ευρωπαϊκού διαφωτισμού, δηλαδή ο συνταγματισμός.

Η απομόνωση φαίνεται να γεννά την επιθυμία μιας νέας συλλογικότητας. Αυτό ακριβώς το αίσθημα είναι που δεν υπολογίζει η πανταχόθεν απομονωμένη κυβέρνηση

Σαν χθες ξεκινούσε ένας εφιάλτης, που ίχνη του έβρισκες μόνον σε βιβλία Ιστορίας, απʼ αυτά τα οποία διάβαζαν μόνον οι μελετητές των ανά τους αιώνες πανδημιών. Σαν χθες ο Κικίλιας ανακοίνωνε το πρώτο κρούσμα δηλώνοντας πως η κυβέρνηση είναι "απόλυτα προετοιμασμένη" και δεν υπήρχε "κανένας λόγος πανικού". Η πραγματικότητα ενός ΕΣΥ το οποίο επέμεινε να κατεδαφίζει τη διέψευσε οικτρά.

Σε μια πρόσφατη δημόσια παρέμβαση, ο γνωστός Γάλλος οικονομολόγος Thomas Piketty και άλλοι 100 οικονομολόγοι και πολιτικοί, υπογράφουν μια ριζοσπαστική πρόταση που έχει προκαλέσει συζήτηση. Αυτό που προτείνουν είναι η διαγραφή του χρέους των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης που κατέχει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Όπως υποστηρίζουν, τα κρατικά ομόλογα ευρωπαϊκών χωρών στο χαρτοφυλάκιο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας φτάνουν το ποσό των 2,5 τρισ. ευρώ, δηλαδή περίπου το 25% του συνολικού ευρωπαϊκού δημοσίου χρέους. Για να εξυπηρετηθεί αυτό το χρέος σε βάθος χρόνου, τα κράτη-μέλη θα πρέπει είτε να αυξήσουν τη φορολογία, είτε να μειώσουν τις δαπάνες, είτε να το ανακυκλώσουν με νέο χρέος.

1.Η υγειονομική κρίση σε συνδυασμό με τα αδιέξοδα που συσσωρεύει η μεροληπτική και μονομερής διαχείριση της ΝΔ, οδηγεί πλέον σε μια οριζόντια κοινωνική κινητικότητα.

Οι πολίτες αναζητούν διεξόδους που θα απαντούν στις αγωνίες και τις ανάγκες που γεννά το συγκεκριμένο κοινωνικοοικονομικό περιβάλλον. Αναζητούν σχέδιο ελπίδας με το οποίο θα καθίσταται ο ρόλος τους αποτελεσματικός στις επιδιώξεις και αυτό αποτελεί κίνητρο για τη συμμετοχή τους.

Ψηφίσθηκε τελικά από τη Βουλή ο νόμος που προβλέπει τη δυνατότητα μόνιμης παρουσίας αστυνομικών στα ΑΕΙ. Στην ιστορία των ελληνικών πανεπιστημίων δεν νομίζω ότι είχε ποτέ προβλεφθεί νομοθετικά τέτοια μόνιμη αστυνομική παρουσία σʼ αυτά. Τουλάχιστον στη μεταπολεμική περίοδο, δηλαδή στα τελευταία 75 χρόνια, τούτο δεν είχε συμβεί. Στην Ευρώπη επίσης δεν υπάρχει μόνιμη εγκατάσταση αστυνομίας στα πανεπιστήμια. Δεν αμφισβητείται ότι στα ΑΕΙ σημειώνονται συχνά φαινόμενα βίας ούτε ότι τα φαινόμενα αυτά δεν έχουν ως τώρα αντιμετωπισθεί αποτελεσματικά. Επομένως είναι σωστή η πρωτοβουλία του νομοθέτη να λάβει κάποια μέτρα. Ηταν όμως αναγκαίο προς τούτο, τα μέτρα αυτά να είναι η (καινοφανής στην ιστορία μας και στην Ευρώπη) εγκατάσταση της Αστυνομίας στα πανεπιστήμια;

Ξεκινώ με τον λαϊκιστικό προσανατολισμό της κυβέρνησης στο θέμα του Πανεπιστημίου. Στην ψήφιση δηλαδή ενός νομοσχεδίου που μετατρέπει τα ελληνικά πανεπιστήμια σε αστυνομοκρατούμενους οργανισμούς με την εγκατάσταση αστυνομικών μέσα στους πανεπιστημιακούς χώρους. Φρουρών που θα είναι υπόλογοι στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη.

1. Ποια θα ήταν η προφανής εναλλακτική, δημοκρατική λύση που ο Πρωθυπουργός αγνόησε; Θα ήταν ένα μη αστυνομικό προσωπικό φύλαξης που δεν θα χρηματοδοτούνταν από το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη αλλά από τον πανεπιστημιακό προϋπολογισμό.

Έναν χρόνο μετά την πανδημία, είναι η ώρα μιας σοβαρής αποτίμησης της υγειονομικής διαχείρισης, των προβλημάτων, των ανεπαρκειών και των λαθών που οδήγησαν στην απώλεια ελέγχου και στις δραματικές επιπτώσεις στη νοσηρότητα και θνησιμότητα στη χώρα μας, ειδικά στη Βόρεια Ελλάδα. Οχι προφανώς για να ποινικοποιηθεί η Πολιτική, η Επιστήμη και η Ιατρική, αλλά για να γίνουν διορθωτικές κινήσεις και να προετοιμαστεί καλύτερα το Δημόσιο Σύστημα Υγείας για το νέο επιδημικό κύμα που είναι σε εξέλιξη.

Ακόμη και σήμερα ένα παιδί φανατικό για γράμματα, ασφυκτιώντας μέσα στην αποπνικτική πολιτική, ηθική, κοινωνική συνθήκη διεθνώς, βρίσκει, αν καθοδηγηθεί από φωτισμένους δασκάλους και οικείους, καταφύγιο στα μεγάλα κείμενα, κυρίως της ποίησής μας

Αυτές τις εποχές του εγκλεισμού επιστρέφει κανείς στις μεγάλες αγάπες της νιότης, τότε που η αγωνία για την ύπαρξη, τη διαδρομή του βίου που ανοιγόταν ως μια σκοτεινή στοά που έπρεπε να διασχίσεις, ήταν οι καθημερινές έγνοιες και οι μόνιμες απορίες σχετικά με το πώς και πού και γιατί έπρεπε να επιλέξεις τούτο ή το άλλο, σκοτεινό πάντα, διάσελο ή τούνελ.

Οι μνήμες είναι ακόμη νωπές από τη διακυβέρνηση του κ. Σαμαρά και τη θητεία του κ. Μητσοτάκη στο υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης. Οι πολίτες θυμούνται πολύ καλά τη διαρκή απαξίωση των δημόσιων υπηρεσιών και των δημόσιων υπαλλήλων, τις απολύσεις και τις διαθεσιμότητες. Θυμούνται τη συρρίκνωση του ΕΣΥ, την κατάργηση της Δημοτικής Αστυνομίας, το «μαύρο» στην ΕΡΤ, την υποβάθμιση της δημόσιας τεχνικής εκπαίδευσης.

Καθώς η πανδημία που πλήττει τον πλανήτη μας έχει ήδη συμπληρώσει ένα χρόνο και κάτι μήνες παρουσίας, όλο και περισσότεροι αντιλαμβάνονται ότι δεν μπορεί να υπάρξει μία επιστροφή στην «κανονικότητα».

Αρκετές από τις αλλαγές που έγιναν βίαια ίσως στον τρόπο της ζωής μας λόγω ανάγκης, θα μείνουν ή θα επηρεάσουν μακροπρόθεσμα την επόμενη ημέρα, όποια κι αν είναι αυτή.

Εμπειριστές του χειρίστου είδους κι όχι νεοφιλελεύθεροι αποδεικνύονται για άλλη μια φορά οι κυβερνητικοί στον τρόπο που υποτιμούν τους συμμετοχικούς θεσμούς. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, που απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα, αρκετοί υπουργοί με σπουδές αριστείας και μεταπτυχιακά σε ξένα πανεπιστημιακά ιδρύματα, με οικονομικές γνώσεις και συγγραφικό έργο, αναλώνονται σε κόλπα που μόνο παρηκμασμένες συντεχνίες και εξωραϊστικούς συλλόγους θα χαρακτήριζαν ως πρακτική.

Η καταγγελτική ευκολία των ημερών και η επικέντρωση στην παραίτηση της Μενδώνη τείνουν να αποδιαρθρώσουν την ουσία του προβλήματος.

Βεβαίως και η Μενδώνη πρέπει να παραιτηθεί. Γιατί κανένας υπουργός δεν μπορεί να καλύπτεται στον τομέα ευθύνης του πίσω από αιτιάσεις του τύπου “δεν ήξερα” ή “με εξαπάτησαν”. Αλλά και αν δεχτούμε ότι όντως δεν ήξερε και εξαπατήθηκε, ευθύνεται τουλάχιστον για δύο βαθύτατα πολιτικά ατοπήματα (κι όχι για “άτυχους” επικοινωνιακούς χειρισμούς που της προσάπτει η κυβερνητική εκπρόσωπος):