Δ. Χατζησωκράτης: Ποια κοινωνικά στρώματα και κυρίως πόσο θα υποχρεωθούν να συμβάλλουν στην υπόθεση αυτή, παραμένει ερώτημα αδιευκρίνιστο και αναπάντητο.

Ο Δημήτρης Χατζησωκράτης, μέλος της ΚΠΕ του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ, μιλώντας στον ρδ/θμό ΑΝΤ1(εκπομπή Ν. Βαφειάδη) σχετικά με τα μέτρα που εξάγγειλε χθές ο Πρωθυπουργός στην έναρξη του κοινωνικού διαλόγου, μεταξύ άλλων υπογράμμισε:

« Η μείωση του δημόσιου ελλείμματος και του δημόσιου χρέους είναι απολύτως αναγκαία για τη χώρα μας, την αναπτυξιακή της πορεία και την κοινωνική της συνοχή.

Είναι κατ΄ αρχή θετικό ότι υπάρχει συμφωνία και με την Ε.Ε. ότι αυτό θα επιχειρηθεί σε βάθος τετραετίας. Το ερώτημα όμως, ποια κοινωνικά στρώματα και κυρίως πόσο θα υποχρεωθούν να συμβάλλουν στην υπόθεση αυτή, παραμένει αδιευκρίνιστο και αναπάντητο.

Τα 80 ή 56 μέτρα-και η αδυναμία ακριβούς καταμέτρησης από τους σχολιαστές αναδεικνύει το πρόβλημα της ασάφειας και απροσδιοριστίας- αποτελούν ένα σύνολο παρεμβάσεων, που το θετικό ή αρνητικό τους περιεχόμενο μένει να διευκρινιστεί στην εξειδίκευση και στις λεπτομέρειες των διατάξεων για την εφαρμογή τους.

Η διαπίστωση από πολλές αγορές του εξωτερικού, ή και εγχώριους αναλυτές, ότι τα μέτρα είναι ανεπαρκή, στην καθομιλούμενη «δεν έσταξε αίμα» δεν σημαίνει κατ΄ ανάγκη και μονοσήμαντα ότι επιτυγχάνουν τη κατανομή των βαρών ανάλογα με τις δυνατότητες κάθε κοινωνικής κατηγορίας και ότι θίγονται όλες.

Στο μακρύ κατάλογο των προτεινόμενων μέτρων, κυρίως των φορολογικών, ενυπάρχουν προτάσεις που χρόνια η αριστερά πρότεινε. Και αυτές δεν μπορούμε να τις παραβλέψουμε.

Όπως για παράδειγμα η ενιαία φορολογική κλίμακα, τιμαριθμοποιημένη για τα όλα εισοδήματα από κάθε πηγή, με την κατάργηση της αυτοτελούς φορολόγησης.

Το ορθό μέτρο όμως αυτό, επεκτεινόμενο και σε όλα τα επιδόματα των δημοσίων υπαλλήλων(τα οποία και θα μειωθούν κατά 10%) θα επιφέρει ουσιαστική μείωση του διαθέσιμου εισοδήματός τους. Και η αναφορά αυτή γίνεται γιατί η επιδοματική πολιτική, για δημοσιονομικούς και ασφαλιστικούς λόγους ήταν η κυρίαρχη πολιτική όλων των κυβερνήσεων τα τελευταία πενήντα χρόνια σε ότι αφορά τη μισθοδοσία των δημοσίων υπαλλήλων. Άρα από τα πράγματα απαιτείται αντιμετώπιση του προβλήματος και ριζικές προσαρμογές.

Ή όπως για παράδειγμα η μέριμνα για την ενσωμάτωση των μεταναστών στην αγορά εργασίας ανοίγει ένα δρόμο. Μένει όμως να δούμε τις λεπτομέρειες των διατάξεων.

Αλλά και η απουσία στη μεγάλη προσπάθεια της τετραετίας είναι κραυγαλέα. Από τον κατάλογο των μέτρων έχει εξαφανιστεί η οποιαδήποτε αναφορά στη συνεισφορά της Εκκλησίας, ενώ στις προγραμματικές δηλώσεις υπήρχε νύξη.

Συμπερασματικά, επειδή για κάθε προτεινόμενο μέτρο, ακόμα και για αυτά που η γενική τους εξαγγελία βρίσκεται στη σωστή κατεύθυνση, χρειάζονται οι λεπτομέρειες των διατάξεων που θα το υλοποιήσουν, οφείλουμε τόσο τα πολιτικά κόμματα όσο και οι κοινωνικοί φορείς να παρακολουθήσουμε και το χρονοδιάγραμμα υλοποίησης και τις διατάξεις εφαρμογής.»