Την ώρα του πανελλήνιου πένθους για το παιδί που κηδεύεται ενοχλούν τα αυτονόητα. Γράφω τα παρακάτω πιστεύοντας ότι ούτε οι καταγγελίες ούτε βέβαια τα ανακλαστικά γενικευμένης οργής βοηθούν για μια αλλαγή πορείας.
Όλοι παρακολουθούμε αυτές τις μέρες δηλώσεις ανώνυμων και επώνυμων με συλλυπητήρια προς την οικογένεια του αδικοχαμένου μαθητή. Όλοι θλίβονται από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας μέχρι τους συμμαθητές του. Πολιτικοί από όλο το φάσμα, δημοσιογράφοι, συνδικάτα άνθρωποι όλων των ηλικιών, μορφωτικών επιπέδων και επαγγελμάτων συμφωνούν ότι το να χάνει τη ζωή του ένας νέος άνθρωπος είναι και τραγικό και απαράδεκτο.
Ο Δημήτρης Χατζησωκράτης, μιλώντας στον ρ/θμό ΦΛΑΣ(εκπομπή Α. Κοκορίκου) σχετικά με τη νεολαιίστικη έκρηξη των ημερών, μεταξύ άλλων τόνισε:
...Τις μέρες αυτές παίζεται στους κινηματογράφους το έργο Ανάμεσα στους τοίχους. Αφορά τη νεολαία των Λυκείων της Γαλλίας. Έτσι ακριβώς και η ελληνική νεολαία βρίσκεται ανάμεσα στους τοίχους της απόρριψης και του αποκλεισμού.
Απέναντί τους αντί να υπάρχει περίσκεψη, φροντίδα, μέτρα και πολιτικές από την πλευρά τους κράτους υπήρξε η προπαρασκευή και το πολιτικό και ποινικό άλλοθι των αστυνομικών για την καταστολή που έκτιζε ο Β. Πολύδωρας...
