Όταν πρόκειται για εθνικούς, κοινωνικούς ή ιδεολογικούς αγώνες, το μίσος είναι αναπόφευκτο, γεννιέται αυθόρμητα. Θα πρέπει όμως τουλάχιστον να κατευθύνεται προς τη σωστή κατεύθυνση.

Σήμερα παρατηρώ ότι το μίσος των μαθητών ακολουθεί ένα μονόδρομο με στόχο τους αστυνομικούς, γεγονός που κατά τη γνώμη μου τους αποπροσανατολίζει στην αναζήτηση των αληθινών συνθηκών που τους οδήγησαν στη σημερινή θέση τους μέσα στο σχολείο και μέσα στην κοινωνία.

Αντικειμενική πολιτική ευθύνη του Δημοσίου διαχρονικά διέβλεψε ο κ. Καραμανλής για τα πολιτικά πρόσωπα της παράταξής του, καμία ευθύνη δεν περιλαμβάνει το πόρισμα του ΠΑΣΟΚ για την περίοδο της δικής του διακυβέρνησης. Προσπάθεια διαχρονικού και δικομματικού συμψηφισμού.

Η πολιτική ευθύνη είναι θεμελιώδης αρχή της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, που προβλέπει τη λογοδοσία των διαχειριστών της πολιτικής εξουσίας στο Κοινοβούλιο και εμμέσως στους πολίτες.

Μακάρι τα γεγονότα στην Αθήνα να είναι κατορθώματα μόνο των περίφημων «γνωστών-αγνώστων» των Εξαρχείων. Μακάρι να είναι καρποί μόνον ενός μικρού αριθμού «αντιεξουσιαστών». Αλλά η πραγματικότητα δείχνει πως όλη αυτή η φιλολογία έχει ήδη εξαντληθεί. Υπάρχει πλέον ένα άλλο, διαφορετικό τοπίο και δεν μπορούμε να ταυτίζουμε πια το πολιτικό περιθώριο της συγκεκριμένης αθηναϊκής γειτονιάς με την τυφλή έκρηξη που σάρωσε τις ελληνικές πόλεις.

Και εθνικό θρίαμβο να ανακοίνωνε ο πρωθυπουργός δεν θα αποσπούσε τέτοιο ενθουσιώδες χειροκρότημα από τους βουλευτές του, όπως χθες που ομολόγησε ότι έκανε λάθος στο σκάνδαλο του Βατοπεδίου.

Η συζήτηση που αρχίζει σήμερα στη Βουλή για τον προϋπολογισμό δεν μπορεί να αποσυνδεθεί από το φοβερό δεκαήμερο που προηγήθηκε: τον φόνο εν ψυχρώ του μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου από αστυνομικό το βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου, την καθολική κοινωνική διαμαρτυρία, την κινητοποίηση των μαθητών σε όλη τη χώρα, τις μειονοτικές σίγουρα, αλλά πιο μαζικές παρά ποτέ εκδηλώσεις ακραίας βίας ενάντια σε δημόσιες και ιδιωτικές περιουσίες.

Μέσα σε ένα κλίμα γενικής αγανάκτησης για την απαξίωση της ανθρώπινης ζωής και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας (με αφορμή τον φόνο ενός εφήβου από αστυνομικό όργανο και την έκρηξη εκτεταμένης βίας που συνόδευσε κατά κανόνα τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας των νέων), εμείς μέλη και φίλοι της Ανανεωτικής Πτέρυγας του Συνασπισμού αισθανόμαστε υποχρεωμένοι να καταθέσουμε, τα παρακάτω τα οποία συζητήσαμε και αποφασίσαμε ομόφωνα:

Τα πρόσφατα γεγονότα αποκάλυψαν το μέγεθος της κοινωνικής και πολιτικής κρίσης που διέρχεται η χώρα μας. Η κρίση αυτή αφορά και το Πανεπιστήμιο, παρότι το τραγικό συμβάν της δολοφονίας του 16χρονου μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου δεν είχε άμεση σχέση με αυτό: όχι μόνο επειδή το πρόβλημα της αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας αφορά κάθε πολίτη, αλλά και επειδή τα προβλήματα των μαθητών που συμμετέχουν τόσο μαζικά στις σημερινές κινητοποιήσεις είναι σε μεγάλο βαθμό συνυφασμένα με τα προβλήματα της ανώτατης εκπαίδευσης.

Σχέδιο υπονόμευσης των μαθητικών και φοιτητικών κινητοποιήσεων με τη χρησιμοποίηση προβοκατόρων «έτοιμων για όλα» που «θα περάσουν δια πυρός και σιδήρου την πόλη» για ένα δεκαήμερο κατά το οποίο η αστυνομία θα έχει αποσυρθεί, περιέγραψε με αποκαλυπτική ωμότητα στις 23 Οκτωβρίου 2008 (φέτος!) ο διαβόητος από τις υποθέσεις Μόρο και «Γκλάντιο» πρώην υπουργός και πρωθυπουργός της Ιταλίας Φραντσέσκο Κοσίγκα τονίζοντας ότι το έχει εφαρμόσει ο ίδιος...

Η επίθεση της κ. Παπαρήγα κατά του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ έξω από το πρωθυπουργικό γραφείο, δεν αποτελεί απλά τη συνέχεια στην πολεμική που ασκεί παραδοσιακά η ηγεσία του ΚΚΕ ενάντια στην ανανεωτική, ριζοσπαστική αριστερά.

Η γραμματέας του ΚΚΕ άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο στην πολεμική αυτή, διεκδικώντας ηγετικό ρόλο σε ένα άτυπο μέτωπο που στοχοποιεί τον ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ και στο οποίο μετέχουν οι πιο συντηρητικές δυνάμεις της δημόσιας ζωής.

Ένας σπουδαίος άνθρωπος έφυγε προχθές, ένας ανήσυχος επιστήμονας, ένας ενεργός πολίτης, ένας διορατικός διανοούμενος με αριστερή κουλτούρα, ο σύντροφός μας Λευτέρης Παπαγιαννάκης.

Τον αποχαιρετίσαμε στο Νεκροταφείο Κηφισιάς.

Κουράγιο Φωτούλα, Κατερίνα και  Γιώργο.

Εμείς που περπατήσαμε μαζί του θα τον θυμόμαστε παντοτινά.