«ΑΥΤΗ Η ΝΥΧΤΑ ΘΑ ’ΝΑΙ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ»
Κι αυτή και δεν ξέρω πόσες ακόμα νύχτες, καθώς γράφω μακριά από την Αθήνα και Δευτέρα πρωί, ώστε να προλάβω την εφημερίδα μας που κλείνει την ύλη νωρίς, ενώ τρέχουν πάντοτε τα γεγονότα που ακολούθησαν το χαμό του Αλέξη.
Αν παρακολουθήσει κανείς τη συζήτηση με αφορμή τον φόνο του μικρού Αλέξη πρέπει να καταλήξει σε απογοητευτικά συμπεράσματα και σε ένα ερώτημα: εδώ δεν μπορούμε να οργανώσουμε ένα διάλογο της προκοπής για όσα συμβαίνουν, ελπίζουμε ότι θα οργανώσουμε ορθολογικά την κοινωνία;
«Ο ελληνικός λαός έχει πλάκα» θα έλεγε ο αδιάφορος παρατηρητής: Επιβραβεύει παρά τα ομόλογα, τους κουμπάρους, τους Πακιστανούς, τη ζαρντινιέρα (και κυρίως την καταστροφή της μισής Ελλάδας από τις πυρκαγιές) την κυβέρνηση Καραμανλή, για δεύτερη φορά, το 2007.
Έτσι, λοιπόν, η χρονιά θα τελειώσει θλιβερά και θλιμμένα. Με ένα αγόρι 15 χρονών νεκρό και τις πόλεις μας καμένες.
Όσοι προσποιούνται τους έκπληκτους, όσοι βλέπουν «άτυχες στιγμές» και μεμονωμένα περιστατικά, όσοι δεν αναγνωρίζουν πολιτικές ευθύνες, για άλλη μια φορά υποκρίνονται.
Τον Δεκέμβριο του 1978 ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ Τζίμι Κάρτερ ανακοίνωνε τη σύναψη πλήρων διπλωματικών σχέσεων με την Κίνα ολοκληρώνοντας μια πορεία που είχε αρχίσει με την επίσκεψη Νίξον στο Πεκίνο στις αρχές του 1972.
