Την περασμένη εβδομάδα το τμήμα διαπραγματεύσεων του πανεπιστημίου Χάρβαρντ εξέδωσε την ετήσια λίστα με τις δέκα χειρότερες διαπραγματεύσεις της χρονιάς. Στην πρώτη θέση τοποθετήθηκε ο Αλέξης Τσίπρας και η διαπραγμάτευση που έκανε με τους Ευρωπαίους εταίρους.

Ολες οι ανεπτυγμένες χώρες μεταρρύθμισαν το ασφαλιστικό τους σύστημα τις τελευταίες δύο 10ετίες. Εμείς μένουμε στο μοντέλο του 1960, που αφενός δεν μπορεί να συντηρηθεί, αφετέρου αποτελεί ανάχωμα στην οικονομική μεγέθυνση – ανάλογο με το χρέος. Αλλά δεν ξεκινάμε ορθολογικά (πώς θα γίνει βιώσιμο και δικαιότερο το σύστημα), συνεχίζουμε πελατειακά: Πως δεν θα φανεί ότι κόβονται οι συντάξεις, έως το 2018.

Κατά μία ερμηνεία, έως ότου γίνουν οι επόμενες εθνικές εκλογές...

Οι εξελίξεις με την εκλογή προέδρου στην συντηρητική παράταξη, βεβαίως και επηρεάζουν την κομματική ζωή του τόπου. Κανείς δεν θα μπορούσε να ισχυρισθεί το αντίθετο. Όμως «η ανάγκη δημιουργίας του πόλου της Σοσιαλδημοκρατίας είναι εκ των ων ουκ άνευ». Ο ΣΥΡΙΖΑ εξάλλου ούτε θέλει ούτε μπορεί να την εκφράσει, οι πολιτικές του δε οδηγούν σε νέα αδιέξοδα.

Η Δημοκρατική Συμπαράταξη αποτελεί ακριβώς το πολιτικό όχημα αυτής της συζήτησης και μπορεί να αποτελέσει το επίκεντρο αυτής της προσπάθειας.

Ο μεγαλύτερος αντίπαλος για την Δημοκρατική Συμπαράταξη είναι η αδράνεια, το σημειωτόν και η κυριαρχία μίας τάσης δικαίωσης με όρους παρελθόντος αντί της φυγής προς τα εμπρός. Τώρα έφθασε η ώρα για άλματα μπροστά από όλους με όρους μέλλοντος και όχι παρελθόντος. Να υπερβούν όλοι τους κομματικούς εγωισμούς και τις μικροκομματικές περιχαρακώσεις. Αλλιώς η ιστορία θα μας προσπεράσει. Πρέπει να τα αλλάξουμε όλα στο χώρο της κεντροαριστεράς. Η Δημοκρατική Συμπαράταξη να αποκτήσει άμεσα πανελλαδική δομή, περιφερειακά όργανα και να μην είναι μόνο υπόθεση κορυφής. Να αποκτήσει κινηματικά χαρακτηριστικά. Να επιταχυνθούν οι διαδικασίες ώστε να μετατραπεί σε έναν ευρύ χώρο που να συμμετέχουν όσοι βρίσκονται στον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, της ανανεωτικής και μεταρρυθμιστικής αριστεράς, του προοδευτικού κέντρου και της πολιτικής οικολογίας.

Από τότε που άρχισε η κρίση, ακούγεται ολοένα και πιο συχνά η άποψη ότι η μεταπολίτευση έκλεισε τον κύκλο της. Κι όπως συμβαίνει πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, το αν θα συμφωνήσουμε ή όχι εξαρτάται από το τι σημαίνει μεταπολίτευση, δηλαδή από το νόημα που αποδίδουμε σε όσα συνέβησαν τα τελευταία σαράντα χρόνια.
Και δεν αναφέρομαι μόνο στα γεγονότα. Γιατί η μεταπολίτευση είναι κυρίως ένας τρόπος τού σκέπτεσθαι ή μια περιρρέουσα ιδεολογική ατμόσφαιρα, η οποία δύσκολα συνοψίζεται, αλλά όλοι ξέρουμε ότι ανέτρεψε αυτή που προηγήθηκε, κι αν πιστέψουμε τους προάγγελους του θανάτου της, θα αποδειχθεί διαφορετική από εκείνη που έπεται.

Στο ποδόσφαιρο όποια ομάδα κερδίσει το κέντρο συνήθως κερδίζει και το παιγνίδι. Το ίδιο, σε συνθήκες κανονικότητας, συμβαίνει και στην πολιτική.

Την περίοδο της κρίσης ο κανόνας αυτός παραβιάστηκε. Το πολιτικό σύστημα βρέθηκε εντελώς ανέτοιμο να διαμορφώσει ένα εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης της χώρας. Και εγκλωβίστηκε στα μνημόνια. Με συνέπεια να στρεβλωθεί εντελώς το περιεχόμενο της πολιτικής αντιπαράθεσης. Και να κυριαρχήσει το απατηλό δίπολο “μνημόνιο – αντιμνημόνιο”.

Διανύουμε την πιο σκληρή μεταπολεμική περίοδο.

Η κρίση βρήκε το πολιτικό μας σύστημα ανέτοιμο και ανώριμο να επιτύχει την αναγκαία συνεννόηση που οι δραματικά νέες συνθήκες καθιστούσαν εθνική αναγκαιότητα. Αντιθέτως ευδοκίμησαν ο λαϊκισμός, η δημαγωγία και η αξιοποίηση της πρωτοφανούς κρίσης για κομματικό όφελος και πολιτικές καριέρες. Ομως τα «κοντά πόδια του ψέματος» εξάντλησαν τον διασκελισμό τους. Είναι η ώρα της αλήθειας και της ευθύνης. Για όλους.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης αναδείχθηκε στην ηγεσία της ΝΔ βάλλοντας με σαφήνεια κατά του λαϊκισμού, κατά του πελατειακού κράτους και υπέρ ιδιωτικής οικονομίας έναντι του κρατισμού. Απευθύνεται έτσι σε ένα ακροατήριο πέραν του κόμματός του.

Η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη έχει αρνητικά στοιχεία τα οποία θα μεγιστοποιηθούν αν δεν υπάρξουν άμεσες κινήσεις από τον χώρο, που θέλει να προσδιοριστεί, ως έκφραση της Σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα ή Κεντροαριστεράς ή Μεταρρυθμιστική Αριστερά ή όπως αλλιώς θέλετε να τον πείτε.

Η ανάδειξη του Κ. Μητσοτάκη στην ηγεσία της ΝΔ συνιστά μια ιδιαίτερα θετική εξέλιξη για το πολιτικό σύστημα της χώρας.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης εμφανίζεται, ως εχθρός του λαϊκισμού, να εμφορείται από μεταρρυθμιστικές ιδέες, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τη συγκρότηση, οργάνωση και λειτουργία του κράτους και επομένως μπορεί να εκσυγχρονίσει το λόγο, πολιτική αλλά και οργάνωση και λειτουργία της συντηρητικής παράταξης.

Από όσα διαβάζω και ακούω από πολιτικούς, πολιτικούς αναλυτές, δημοσιογράφους ή πολίτες, αντιλαμβάνομαι πως η εκλογή του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη στην προεδρία της Ν.Δ. προσδίδει,στο πολιτικό τοπίο αίσθηση ρευστότητας. Ότι, δηλαδή, δρομολογεί αναταράξεις και αλλαγές στην κομματική γεωγραφία του τόπου.
Είναι έτσι; Αποδεχόμαστε λοιπόν πως ένα πρόσωπο είναι από μόνο του ικανό για τέτοιες ανατροπές; Η δική μου γνώμη είναι πως όχι. Αναμφισβήτητα ο ρόλος όποιας ή όποιου ηγείται ενός πολιτικού οργανισμού είναι σημαντικός.

H εκλογή-ανατροπή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας ήρθε περίπου ως βότσαλο στη λίμνη του πολιτικού συστήματος. Ξαφνικά άλλαξαν όλα. Η πολιτική ηγεμονία του πρωθυπουργού που του χάρισε τρείς άνετες νίκες μέσα σε λιγότερο από δώδεκα μήνες άρχισε να αμφισβητείται. Πλέον υπάρχει νέος αντίπαλος στην αξιωματική αντιπολίτευση. Και αυτό είναι ένα στοιχείο που αναγκάζει όλους τους υπόλοιπους πολιτικούς αρχηγούς να βελτιωθούν. Όσοι υπουργοί του Αλέξη Τσίπρα κόμπαζαν για εύκολο και άνετο διεμβολισμό των όμορων κομμάτων, -όταν και αν εμφανιζόταν τα δύσκολα στη βουλή-, τώρα ρίχνουν τους τόνους και προβλέπουν νέες πολιτικές ισορροπίες.