Η αξιωματική αντιπολίτευση, στην παραζάλη της εσωκομματικής αναμέτρησης, βυθίζεται στη δημαγωγία. Χωρίς καν να αντέχει έναν εσωτερικό διάλογο, άλλοτε ανοηταίνει δείχνοντας ηθικό αυτουργό της ναζιστικής βίας τον Ν. Φίλη, άλλοτε το γυρίζει στο τσάμικο «Η Μακεδονία είναι Ελληνική», παγίως επικαλείται μια μαγική συνταγή μείωσης των δαπανών χωρίς (βεβαίως…) καμία απόλυση. Η άλλη αντιπολίτευση, που ήθελε να συγκυβερνήσει για να εφαρμόσει το μνημόνιο, ανακαλύπτει πόσο βολική είναι η απλή καταψήφιση των προαπαιτούμενων και η ανέξοδη απαγγελία μιας «άλλης» (απορία ψάλτου...) πολιτικής.

Το ότι καταναλώνουμε περισσότερη ιστορία από αυτήν που μπορούμε να παράγουμε δεν είναι καινούργιο. Ο λαϊκισμός και η μιζέρια των τελευταίων χρόνων όμως έχουν συμβάλει στο να διογκωθεί αυτή η, τρόπος του λέγειν, κουλτούρα της εθνικιστικής κομπορρημοσύνης και σε συνδυασμό με το άλλο προσφιλές χαρακτηριστικό του νεοέλληνα, την τζάμπα μαγκιά, να δημιουργήσουν ένα εκρηκτικό μείγμα, που οδηγεί σε τερατογενέσεις.

Την αντίθεση «λογικής-ανορθολογισμού, μεταρρύθμισης-συντήρησης, μετασχηματισμού-στασιμότητας και, κυρίως, Διαφωτισμού-σκοταδισμού» υπογραμμίζει ο διδάκτορας Κοινωνιολογίας – συγγραφέας, μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΔΗΜΑΡ Γ. Σιακαντάρης. Πιστεύει ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ είναι με τον συντηρητικό κρατισμό, η Δημοκρατική Συμπαράταξη και το Ποτάμι “ψάχνονται” και ο προοδευτικός μεταρρυθμισμός είναι ορφανός».

Η εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ τον περασμένο Ιανουάριο επιδέχεται πολλές αναγνώσεις. Μια απ’ αυτές, μάλλον παραμελημένη, δείχνει πόσο έχουμε προοδεύσει αν αναλογιστούμε ότι στο παρελθόν, δηλαδή πριν από μερικές δεκαετίες, μια διαφαινόμενη άνοδος της Αριστεράς, πόσω μάλλον η επικράτησή της, θα αντιμετωπιζόταν ως θανάσιμος κίνδυνος και θα ενεργοποιούσε τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του μετεμφυλιακού κράτους.

Την επομένη των εκλογών του Ιανουαρίου, όμως, ο Τσίπρας μετακόμισε στο Μαξίμου ως φυσικό επακόλουθο του αποτελέσματος, το οποίο ουδείς αμφισβήτησε. Οι καιροί έχουν όντως αλλάξει.

Καλό είναι να θυμόμαστε ότι είμαστε αρχαιόθεν λαός προσφύγων, εξορίστων και μεταναστών. Για «χαμένες πατρίδες» δεν έγραψαν μόνο οι πρόσφυγες συγγραφείς του ’22, αλλά επίσης ο Φρύνιχος και ο Αισχύλος!

Δεν είναι λίγοι αυτοί που αναρωτήθηκαν για ποιους λόγους ο Αλέξης Τσίπρας υπουργοποίησε και στις δύο κυβερνήσεις του τον Πάνο Καμμένο και κατέκτησε έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ τον τίτλο του πρώτου αριστερού (όπως λέει) κόμματος που συγκυβέρνησε με ένα ακροδεξιό. Οι δέκα μήνες που κυβερνάει ο κ. Τσίπρας είναι, άραγε, αρκετές για να δοθεί απάντηση; Νομίζω πως ναι.

Οταν ένας τραμπούκος έχει τη δυνατότητα να γρονθοκοπεί βουλευτή στον Αγνωστο Στρατιώτη και να διαφεύγει ανενόχλητος, τότε η δημοκρατία μας έχει πολύ σοβαρό πρόβλημα.

Οταν οι χρυσαυγίτες μπορούν να λύνουν και να δένουν στο προαύλιο της Βουλής, όταν τα μέλη του Ρουβίκωνα μπορούν να εισβάλλουν στο Κοινοβούλιο, τότε η δημοκρατία μας είναι όμηρος των ακραίων.

Τα κρούσματα είναι καθημερινά για να μπορεί κάποιος να τα αγνοήσει ή να τα δικαιολογήσει. Η κυβέρνηση και το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ επιχειρούν μια συστηματική κατάληψη του κράτους. Η κατεύθυνση έχει δοθεί κεντρικά, από την κορυφή διαχέεται προς τα κάτω, αλλά συμπληρώνεται και επαυξάνεται από τη «φυσική» ροπή όλων των κλιμακίων της διοικητικής - κομματικής στελέχωσης ενός οιονεί μαζικού κόμματος να καταλάβει πόστα και κέντρα ισχύος.

Τι θα είχε συμβεί αν αντί του Γιώργου Κουμουτσάκου της ΝΔ, τη γροθιά είχε εισπράξει η κεφαλή του Γιάννη Μιχελογιαννάκη του ΣΥΡΙΖΑ - ο οποίος έδινε επίσης το «παρών» στη συγκέντρωση των ποντιακών σωματείων; Θα θεωρούσε η ΝΔ τον Νίκο Φίλη ως υποκινητή των επεισοδίων; Θα κατηγορούσε η κυβέρνηση τη ΝΔ για «ακροδεξιά ολίσθηση»;

Τον μακρινό Απρίλιο του 1985 ο Γιώργος Ρωμαίος, πρώην γενικός διευθυντής της ΕΡΤ, ευρωβουλευτής τότε, έστειλε στον πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου μιαν εμπιστευτική επιστολή για το θέμα της τηλεόρασης. «Είναι προφανές» έγραφε, «ότι σύντομα θα αναληφθούν πρωτοβουλίες για τη λειτουργία ιδιωτικών τηλεοράσεων και στην Ελλάδα.

Η ΔΗΜΑΡ, κόμμα του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού, παρά τις σημερινές της δυσκολίες, αποτελεί ουσιαστικό και αναπόσπαστο τμήμα της πολιτικής ζωής του τόπου και είναι χρέος μας να της δώσουμε τις δυνατότητες να παίξει το ρόλο που της αξίζει. Σε ένα πολιτικό τοπίο τόσο ευμετάβλητο και ασταθές, σε μια κινούμενη άμμο, σε μια κοινωνία που προσπαθεί να διακρίνει ποιός λέει αλήθειες και ποιός εκμεταλλεύεται καταστάσεις, με έναν ταλαιπωρημένο λαό που αγωνιά και προσπαθεί να γαντζωθεί από κάπου, δεν είναι καθόλου παράξενο που κόμματα με έντονο λαϊκισμό εμφανίζουν κατακόρυφη άνοδο. Σ’ αυτή τη δύσκολη αλλά και ασαφή συγκυρία, η παρουσία και παρέμβαση μας, είναι όχι μόνο χρήσιμη για τον τόπο, αλλά και επιβεβλημένη.

Η επίθεση ακροδεξιών τραμπούκων στους βουλευτές της ΝΔ χθες στην συγκέντρωση των Ποντιακών οργανώσεων είναι απαράδεκτη και φασιστική.

Η αμηχανία της αστυνομίας και μάλιστα έξω από το κοινοβούλιο συνιστά πολιτικό ζήτημα. Οι ανοησίες ότι για την επίθεση των ακροδεξιών ηθικός αυτουργός είναι ο Φίλης και οι άστοχες δηλώσεις του, μου θυμίζουν την άλλη ανοησία των «αγανακτισμένων» αριστερών στις πλατείες που δικαιολογούσαν τότε με παραπλήσιο συμψηφιστικό τρόπο τις επιθέσεις σε πολιτικούς –όπως για παράδειγμα στον Κωστη Χατζηδάκη- με την θεωρία ότι «ηθικός αυτουργός» είναι το μνημόνιο.