Η Κυριακάτικη αποτυχία της ΝΔ να συντονίσει και να πραγματοποιήσει εσωκομματικές διεργασίες για την ανάδειξη του Προέδρου του κόμματος που αυτή τη στιγμή βρίσκεται στη σημαντικότατη θέση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης είναι, παρότι φαντάζει υπερβολικό, μέρα ορόσημο για την αλλαγή του πολιτικού περιβάλλοντος της χώρας. Ο πολιτικός χάρτης της Ελλάδας είναι διαφορετικός από την Κυριακή το πρωί. Η συγκεκριμένη εξέλιξη έχει ευρύτερες πολιτικές επιπτώσεις, καθώς αναδεικνύει με εμφατικό τρόπο την ανικανότητα των ηγετικών στελεχών μιας ιστορικής παράταξης και τον υποβιβασμό της σε παίκτη κατηγορίας “Β εθνικής”.

Στην ελληνική δημόσια συζήτηση που ξεκίνησε μετά τη στυγνή δολοφονία 130 πολιτών στο Παρίσι κυριαρχούν δύο τάσεις. Η μία δηλώνει τη λύπη της - όταν τη δηλώνει - για τα θύματα αλλά σπεύδει να τη συμψηφίσει με τις ευθύνες των Δυτικών, οι οποίοι «έστρωσαν τον δρόμο» στην τρομοκρατία. Οι τζιχαντιστές, υποστηρίζεται, δολοφονούν επειδή είναι στο περιθώριο, επειδή οι Δυτικοί επενέβησαν στον ισλαμικό κόσμο, επειδή οι αραβικές χώρες έγιναν αντικείμενο εκμετάλλευσης, επειδή οι Σοβιετικοί αρχικά και οι Αμερικανοί στη συνέχεια επενέβησαν στο Αφγανιστάν.

Η Πορτογαλία είχε μπει σε πρόγραμμα διάσωσης ένα χρόνο μετά την Ελλάδα, τον Απρίλιο 2011. Δανειοδοτήθηκε με 78 δισ. ευρώ - το ένα τρίτο όσων δόθηκαν στην Ελλάδα. Μια τριετία αργότερα, κατάφερε να βγει στις αγορές. Και την περασμένη Τετάρτη, 18 Νοεμβρίου, πέτυχε το πιο εντυπωσιακό: Δανείστηκε 1,1 δισ. ευρώ για διάρκεια ενός έτους και με αρνητικό επιτόκιο, ώστε το μέσο επιτόκιο να διαμορφωθεί στο 0,006%!
Δηλαδή, πολλοί θέλησαν να τη δανείσουν, θεωρώντας την τόσο ασφαλή ώστε να μη ζητούν τόκο ή, ακόμη περισσότερο, να πληρώνουν επειδή τη δανείζουν.

Ο κύκλος πολιτικής αστάθειας υπάρχει σταθερά, δεν άνοιξε τώρα. Η αναπαλαιωμένη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν μπορεί να δώσει ούτε οικονομική ούτε πολιτική σταθερότητα. Πήγαμε τους τελευταίους 10 μήνες τρεις φορές στις κάλπες, δύο για εκλογές και μία για δημοψήφισμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει σταθερά αυταπάτες. Η επτάμηνη διαπραγμάτευση ξεκίνησε από το «δεν χρειάζεται η χώρα χρήματα» και οδηγήθηκε στο τρίτο μνημόνιο. Σε κάθε επιμέρους διαπραγμάτευση κυβέρνηση κάνει το ίδιο λάθος, οδηγούμαστε χρονικά στο τελευταίο σημείο και στην συνέχεια δέχεται τα πάντα καθώς είμαστε με την πλάτη στον τοίχο. Δυστυχώς δεν μαθαίνει ούτε από τα λάθη του ο ΣΥΡΙΖΑ.

Πολύ γρήγορα παλιώνουν τα γεγονότα στις μέρες μας. Δεν ξέρω αν φταίει η τηλεκακομαθημένη προσοχή μας που εστιάζεται αμέσως στο καινούργιο σβήνοντας από τη μνήμη αυτό για το οποίο μαλλιοτραβιόμασταν χθες, ή αν ο χρόνος όντως έχει πυκνώσει και το ένα τράνταγμα διαδέχεται το άλλο με αστραπιαία ταχύτητα.

Κι επειδή έχω αναλάβει την υποχρέωση να γράψω ένα κείμενο, αισθάνομαι άβολα μη μπορώντας να προβλέψω για ποιο θέμα θα μιλάει το πανελλήνιο όταν το κείμενο δημοσιευτεί.

Όποιος εκλεγεί αύριο θα είναι ο όγδοος αρχηγός στην ιστορία της ΝΔ - ο ένατος, αν μετρήσουμε τον «μεταβατικό» Βαγγέλη Μεϊμαράκη και αν, βέβαια, είναι άλλος ο νικητής της αυριανής αναμέτρησης.

Το εσωκομματικό δράμα έχει, συνεπώς, επαναληφθεί πολλές φορές για να παράγει από μόνο του κάποια ιδιαίτερη συγκίνηση.

Δειλά και με μικρά, αργά βήματα προχωρούν οι εξελίξεις στο χώρο της Κεντροαριστεράς. Σ΄ όλο της το φάσμα, στη Δημοκρατική Συμπαράταξη ΠΑΣΟΚ -ΔΗΜΑΡ, στο Ποτάμι και στον χώρο των ανένταχτων, ο διάλογος είναι ζωηρός για την αναζήτηση κοινού τόπου σύγκλισης όλων των πλευρών, όμως δεν έχει ακόμη βρεθεί το μίνιμουμ πλαίσιο στο οποίο θα μπορέσουν να χωρέσουν όλοι. Μέχρι στιγμής το μοναδικό σημείο στο οποίο όλοι συμπίπτουν είναι ότι η πολυδιάσπαση δεν ωφελεί κανένα και, συνεπώς, είναι απαραίτητη η ενωμένη πορεία του χώρου.

Το τελευταίο διάστημα έχει ασκηθεί από πολλές πλευρές σκληρή κριτική στην κυβέρνηση, για επανάληψη αρνητικών πρακτικών του παρελθόντος, που συνοψίζονται στην μετεκλογική λαφυραγώγηση των δημόσιων αξιωμάτων από «αποτυχόντες πολιτευτές» και στελέχη «του κομματικού σωλήνα», χωρίς υψηλό μορφωτικό επίπεδο και αποδειγμένα τεχνοκρατικά προσόντα.

Η κριτική αυτή όμως, παρότι έχει βάση, εκκινεί από λάθος αφετηρία, εκλαμβάνοντας, αξιωματικά το μεν συνταγματικό κράτος, στο σύνολό του, σαν ουδέτερο διοικητικό μηχανισμό αποκομμένο από τις πολιτικές εξελίξεις τα δε δημόσια αξιώματα απλώς σαν υψηλόβαθμες διοικητικές θέσεις,

Όσο μικρή είναι η απόσταση που χωρίζει την πλατεία της Βαστίλης από την πλατεία της Δημοκρατίας στο Παρίσι, τόσο μεγάλη είναι η απόσταση που χωρίζει τα ιδανικά της επανάστασης του 1789 και την πτώση της Βαστίλης από τον σκοταδισμό των αδίστακτων τζιχαντιστών δολοφόνων. Δεν δικαιολογείται καμιά έκπληξη για την εγκληματική επίθεση της περασμένης Παρασκευής

Επί δεκαετίες ίσχυε το πολιτικό αξίωμα ότι η Αριστερά είναι ο εκφραστής των λαϊκών στρωμάτων, των αδύνατων, των μη προνομιούχων, αυτών που δεν έχουν φωνή και πρόσβαση.

Συνηθίζαμε να λέμε ότι η Αριστερά είναι για τα δύσκολα. Γνωρίζαμε ότι σε εποχές ευμάρειας και προόδου δεν πρόκειται η Αριστερά να αποκτήσει πλειοψηφία και να γίνει κυβερνητική δύναμη.

Δίκαια από την άλλη παινευόμασταν ότι η Αριστερά έχει το ηθικό πλεονέκτημα, είναι η πολιτική δύναμη της διαφάνειας, της εντιμότητας, της αξιοκρατίας, της αξιοπιστίας, των καθαρών λόγων, της δημοκρατικής συμπεριφοράς και στάσης των στελεχών της.

Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2015. Ισως η ημερομηνία αυτή να σηματοδοτεί τη μεταφορά του εξτρεμιστικού ισλαμικού πολέμου στην Ευρώπη, με αυξημένη μάλιστα ισχύ. Η δυναμική ισλαμική μειοψηφία, που εκφράζεται από το Ισλαμικό Κράτος, έχει εξαπολύσει έναν «ιερό» πόλεμο κατά της Ευρώπης και της Δύσης, αλλά και εναντίον όποιου έχει μια διαφορετική ερμηνεία της ίδιας καταγωγικής θρησκείας

Το Παρίσι των δολοφονημένων είναι πια ο τόπος που μας υποχρεώνει να ξανασκεφτούμε τη θέση μας. Το Παρίσι της μαζικής σφαγής από τους τρομοκράτες του Ισλαμικού Κράτους μας υπενθυμίζει, με τον πιο σκληρό τρόπο, την πραγματικότητα ενός πολέμου. Και ο πόλεμος αυτός είναι συγκεκριμένος, όχι άλλο ένα ρητορικό σχήμα του συρμού: τον έχει κηρύξει ο ολοκληρωτικός τζιχαντισμός στη Δύση.