Δεν ήταν μόνο τα σύννεφα βαριά και φορτωμένα πάνω από την πρωτεύουσα των τραπεζών στη Γερμανία. Βαρύ είναι και το κλίμα εντός των τραπεζών, κυρίως της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, καθώς οι συνήθως ψυχροί και γεμάτοι αυτοπεποίθηση παρατηρητές των κινήσεων στις αγορές νιώθουν ότι οι εξελίξεις είναι και ταχύτατες και πιο απρόβλεπτες από κάθε άλλη φορά.

Δύο φαντάσματα κυκλοφορούν πάνω από τις χιονισμένες σκεπές της Φραγκφούρτης, αυτό της κρίσης του χρέους κι αυτό της πιθανής επόμενης κρίσης του τραπεζικού συστήματος. Οι περισσότεροι κάνουν ασκήσεις αισιοδοξίας, άλλοι από ανάγκη, άλλοι από πεποίθηση.

Τα θετικά μηνύματα αυτής της εβδομάδας από την Ευρώπη δεν θα πρέπει να προκαλέσουν βιαστική αισιοδοξία. Βεβαίως, ανοίγει εν μέσω της απειλής επέκτασης της κρίσης ένας δρόμος, αλλά ανοίγει δειλά και είναι πολύ στενός. Η παράταση της αποπληρωμής του ελληνικού δανείου από Ε.Ε.-ΕΚΤ-ΔΝΤ είναι προς συζήτηση, όμως δεν έχει αποφασιστεί οριστικά και ήδη η γερμανική κυβέρνηση αντιδρά, ίσως για να θέσει νέους όρους. Τα ευρωομόλογα του κ. Τρισέ, ξεκινούν αλλά είναι περιορισμένα σε μικρά σχετικά ποσά -8 δισ.- και δεν μπορούν επί του παρόντος να αποτελέσουν πηγή χρηματοδότησης για την Ελλάδα.

Την αντίθεση του κόμματος στην «ισοπέδωση των εργασιακών δικαιωμάτων» από το ΠΑΣΟΚ επικαλείται ο πρόεδρος της Δημοκρατικής Αριστεράς, Φώτης Κουβέλης, για να «φρενάρει» τα σενάρια που θέλουν τη συμμετοχή του σε μία ενδεχόμενη κυβέρνηση συνεργασίας. Ο ίδιος επισημαίνει ότι ζήτημα για την προοπτική συνεννόησης με την υπόλοιπη Αριστερά αποτελεί «ο κοινός πολιτικός τόπος», υπονοώντας σαφώς ότι αυτός απουσιάζει.

Κυρίως, σχολιάζοντας τις τρέχουσες εξελίξεις, ο Φ. Κουβέλης στηλιτεύει την επιχειρούμενη υπεροχή της επιχειρησιακής σύμβασης έναντι των κλαδικών, την οποία χαρακτηρίζει «ευθεία παρέμβαση στο θεσμό των συλλογικών διαπραγματεύσεων» και βάση για «ευθεία μείωση των μισθών και στον ιδιωτικό τομέα».

Οσοι -ελάχιστοι είναι η αλήθεια- είχαν αυταπάτες για το ποιος πραγματικά κυβερνά αυτή τη χώρα, πρέπει να συνειδητοποιούν αργά και βασανιστικά ότι η έννοια της εθνικής κυριαρχίας στην παρούσα φάση είναι ευφημισμός.

Δύο γεγονότα, όχι πρώτης σημασίας (ωστόσο εξ όνυχος τον λέοντα) με έντονο όμως συμβολικό περιεχόμενο, επιβεβαιώνουν ότι η κυβέρνηση απλώς υλοποιεί αυτά που αποφασίζουν οι δανειστές μας και, συνεπώς, όσα κυκλοφορούν περί σκληρών διαπραγματεύσεων είναι προς το θεαθήναι.

Η γερμανική πολιτική στη διάρκεια της κρίσης στην ευρωζώνη αποτελεί αντικείμενο μελέτης για πολλούς αναλυτές.

Στην αρχή, η Γερμανία είχε αρνηθεί κάθε συζήτηση για οποιαδήποτε βοήθεια προς την Ελλάδα, η οποία ζήτησε πρώτη ευρωπαϊκή συνδρομή. Αργότερα, υποχώρησε και δέχθηκε έναν κατά περίπτωση μηχανισμό σωτηρίας που θα βοηθούσε τη χώρα μας να αποφύγει τη χρεοκοπία με τη συμμετοχή όμως του ΔΝΤ, πράγμα που τότε θεωρήθηκε πρωτοφανές για την ευρωζώνη.

Πρέπει να σημειωθεί: όπωςσε κάθε δύσκολη εποχή, έτσι και τώρα πληθαίνουν στη χώρα μας διάφοροι αυτόκλητοι σωτήρες. Συνήθως διάσημοι αλλά με τον άλφα ή βήτα τρόπο απόμαχοι.

Ο ένας, οικονομικός μεγαλοπαράγοντας, νέος ακόμα, έβαλε πολλούς θαυμαστές του να τον παρουσιάζουν, χωρίς άμεση αναφορά στο όνομά του, σαν μια πιθανή καλή λύση για να αντιμετωπίσουμε τα σημερινά πολιτικά αδιέξοδα.

Η επιμήκυνση της εξόφλησης του χρέους δεν υποστηρίζει μόνο την οικονομική μας προσπάθεια, αλλά βοηθά να συνειδητοποιήσουμε ουσιαστικές όψεις της σημερινής εθνικής κρίσης. Γιατί το πρόβλημα της χώρας δεν είναι μόνο οικονομικό και δημοσιονομικό. Είναι πρόβλημα εθνικής στρατηγικής και μακροχρόνιας στόχευσης.

Κάθε δυστυχισµένη οικογένεια, έλεγε ο Τολστόι, είναι δυστυχισµένη για διαφορετικούς λόγους. Αλλά έχουν όλες κάτι κοινό: τη δυστυχία τους. Τηρουµένων των αναλογιών, το ίδιο ισχύει και για τις εύθραυστες οικονοµίες της περιφέρειας της ευρωζώνης. Η κρίση χρέους που αντιµετωπίζουν έχει διαφορετική εξήγηση σε καθεµία από αυτές.

Δεν νομίζω ότι θα εκόμιζα γλαύκαν εις Αθήνας αν υποστήριζα ότι η μεγάλη πλειοψηφία των ελλήνων πολιτών τάσσεται υπέρ βασικών διαπιστώσεων της ομιλίας του Προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς Γ.Α. Παπανδρέου στο Συνέδριο του Σοσιαλιστικού κόμματος στη Βαρσοβία την Πέμπτη που μας πέρασε.
Πρότεινε την έκδοση του Ευρωομόλογου και την φορολογία των χρηματοοικονομικών συναλλαγών. Άσκησε δριμεία κριτική στις νεοφιλελεύθερες και νεοσυντηρητικές κυβερνήσεις υπογραμμίζοντας ότι «…δεν μπορούμε να χτίσουμε ισχυρότερες, ασφαλέστερες και υγιείς οικονομίες για τους πολίτες μας μόνο περικόπτοντας δαπάνες της κυβέρνησης και της κοινωνικής πολιτικής.(…).

Εμείς οι δημοσιογράφοι υπερηφανευόμαστε ότι δεν ανήκουμε στις άλλες, τις κοινές συνδικαλιστικές οργανώσεις, αλλά σε ένα «πνευματικό σωματείο». Το αποδείξαμε, μάλιστα, την περασμένη Τρίτη κατά τη διάρκεια της πορείας που κάναμε διαμαρτυρόμενοι για τις απολύσεις και τις επιχειρησιακές συμβάσεις. Κάποιοι -που δεν γνωρίζουμε αν ήταν δημοσιογράφοι- πέταξαν καφέδες και νερά στον παριστάμενο πρόεδρο της ΕΣΗΕΑ, κ. Πάνο Σόμπολο.

Όποτε φτάνω στη Θεσσαλονίκη μαγεύομαι, ό,τι βλέπω γύρω μου είναι γεμάτο ένταση, μια πόλη νεανική, ζωντανή, πάλλεται έτοιμη να εκραγεί. Οι ντόπιοι φίλοι μου σχολιάζουν ειρωνικά τη ματιά του τουρίστα, που δεν μπορεί να διακρίνει τη βαριά σκιά της καθυστέρησης, την εσωστρέφεια, τον επαρχιωτισμό. Μια φορά γυρνώντας έγραψα σ’ αυτή τη σελίδα: «Η Θεσσαλονίκη ετοιμάζεται να γίνει η Μητρόπολη των Βαλκανίων.

Με τη σταδιακή αποκάλυψη τόσων χιλιάδων μικρών και μεγάλων μυστικών της αμερικανικής διπλωματίας _ και κυρίως των μεθόδων της _ θα έχουμε να λέμε και να γράφουμε για καιρό. Για την ώρα, ο απίστευτος όγκος ντοκουμέντων βρίσκεται στα χέρια ειδικευμένων δημοσιογράφων μερικών μεγάλων εφημερίδων, οι οποίοι, σε συνεννόηση με το ιστολόγιο που τα βρήκε χάρη σε έναν απόστρατο νεαρό ειδικό στρατιωτικών πληροφοριών και τα διαχειρίζεται, θα τα παραδώσουν στο κοινό «τακτοποιημένα».