Δεν είναι πια δυνατό να παραβλέπουμε την κρίση του ευρώ. Οι προσεγγίσεις «α λα καρτ» και το «βλέποντας και κάνοντας» απειλούν την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Αν θέλουμε να βάλουμε μια τελεία στη σημερινή αβεβαιότητα και να στηρίξουμε περισσότερο του ευρωπαϊκούς θεσμούς, χρειαζόμαστε σήμερα μια πιο ριζοσπαστική και στοχευμένη προσέγγιση.

Όλες σχεδόν τις κρίσεις του καπιταλισμού η αριστερά έσπευδε και τις χαρακτήριζε δομικές και συστημικές, υποδηλώνοντας έτσι ότι διαμορφώθηκαν οι αντικειμενικές συνθήκες για την ανατροπή του, με την ανάλογη ωρίμανση και του υποκειμενικού παράγοντα. Το ίδιο κάνει και σήμερα, ευθέως το ΚΚΕ και εμμέσως άλλες δυνάμεις της αριστεράς εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ. Όμως ο 20ός αιώνας έδειξε ότι η διά της βίας ανατροπή του καπιταλισμού και η επιβολή του σοσιαλισμού, όπου επιχειρήθηκε, κατέληξε στον σοβιετικού τύπου ολοκληρωτισμό.

Για μια ακόμη φορά η απεργία – πορεία που ωργάνωσαν οι εντελώς αδύναμες και αναξιόπιστες ηγεσίες της Γ.Σ.Ε.Ε και της ΑΔΕΔΥ μετατράπηκε σε γιορτή βίας των διαφόρων ομάδων κουκουλοφόρων.

Επιθέσεις σε δημόσια κτίρια και ιδιωτικά καταστήματα, βόμβες μολότωφ, καμμένα αυτοκίνητα, φλεγόμενοι σωροί σκουπιδιών, έλλειψη επιχειρησιακού σχεδίου της αστυνομίας, βροχή δακρυγόνων, μετέτρεψαν το κέντρο της Αθήνας σε κόλαση.

Ο νόμος του Λυντς ουδέν καλό προοιωνίζεται. Το ζήτημα δεν είναι απλά η καταδίκη φαινομένων λυντσαρίσματος σαν αυτό με θύμα τον βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας Κωστή Χατζηδάκη στην Αθήνα, το οποίο κυκλοφορούσε από προχθές στο facebook επειδή -αν είναι δυνατόν- οι δημοσιογραφικές ενώσεις έχουν καταλήξει στο ασφαλές συμπέρασμα ότι οι γενικές απεργίες πρέπει να θάβονται επικοινωνιακά για λόγους ταξικούς . Ούτε ο αυτονόητος εντοπισμός των ενόχων.

Κρίσιμη για το μέλλον της Ευρώπης θα μπορούσε να αναδειχθεί η σύνοδος κορυφής των 27 που ξεκίνησε το απόγευμα χθες και αναμένεται να ολοκληρωθεί σήμερα. Άμεσα απαιτούνται αποφάσεις ικανές να ανακόψουν την επιδείνωση των όρων για τη χρηματοδότηση της μιας μετά την άλλη από τις ασθενέστερες οικονομίες της Ευρωζώνης, που κλονίζει το ίδιο το κοινό νόμισμα. Σχετικές προτάσεις έχουν κατατεθεί. Αλλά καθοριστική είναι η στάση της Γερμανίας, η κυβέρνηση της οποίας μέχρι την τελευταία στιγμή απέκρουε τόσο την έκδοση ευρωοομολόγων, όσο και την αύξηση των πόρων του Ευρωπαϊκού Ταμείου για τη Χρηματοοικονομική Σταθερότητα.

Ας πάρουµε το παράδειγµα µιας ΔΕΚΟ, από αυτές στις οποίες τώρα γίνονται περικοπές. Μιας υποθετικής ΔΕΚΟ. Ας την ονοµάσουµε ΕΛΟΠΕΥΠΥ -Ελληνικός Οργανισµός Προώθησης Ευγενών Υποθέσεων (αλλά και) Πελατειακών Υποχρεώσεων.

Ιδρύθηκε τη δεκαετία του ‘80 για να επιτελέσει µιαν ωφέλιµη οικονοµική ή κοινωνική αποστολή. Η ίδρυσή της χρηµατοδοτήθηκε από κάποιο ευρωπαϊκό πρόγραµµα. Ολα άρχισαν σχεδόν ειδυλλιακά (αν παραβλέψουµε τα πρώτα µπιλιέτα µε ονόµατα υποψηφίων για πρόσληψη από το γραφείο του εποπτεύοντος υπουργού). Μέχρι τις επόµενες εκλογές.

Ο ταξικός συμβιβασμός που οικοδομήθηκε στην Ευρώπη αμέσως μετά τον πόλεμο και δούλεψε μέχρι το 1975 -περίοδος που ονομάστηκε «ένδοξη τριακονταετία»- στηρίχτηκε στη θεσμοθέτηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων, στην εφαρμογή κεϊνσιανών μακροοικονομικών πολιτικών και στην εκτεταμένη λειτουργία συστημάτων κοινωνικής πρόνοιας.

...Κάθε δεύτερη ημέρα οι εργάτες καθαριότητας του Δήμου της Αθήνας ή οι εργάτες του ΧΥΤΑ απεργούν εναλλάξ (υποσχόμενοι και συνέχεια) για να καταλάβουμε προφανώς δύο πράγματα: ότι ο Κακλαμάνης και οι δικοί του μάς τιμωρούν γιατί δεν τους ψηφίσαμε· και την ανάγκη να τελειώνουμε το συστηματικά παραβατικό λόμπι της «καθαριότητας» που ιδρύθηκε από «δικά τους παιδιά» (αφισοκολλητές) επί Εβερτ και συνεχίζει απτόητο το έργο του. Γιατί το αφήνουν;

...Παίρνει και ξαναπαίρνει μέτρα η κυβέρνηση, αγγίζοντας ακόμη και τα ιερά και τα όσια της εργασίας, αλλά και πάλι δεν κερδίζει εμπιστοσύνη, δεν πετυχαίνει την επανάκαμψη στις αγορές, οι διαθέσεις των ξένων, των δανειστών και των αγορών παραμένουν αρνητικές, οι περισσότεροι συνεχίζουν να αμφισβητούν τη δυνατότητά μας να ξεπληρώσουμε τα χρέη μας, καθώς θεωρούν ότι πιεζόμενοι από το βάρος των χρεών δεν θα καταφέρουμε να αναπτυχθούμε και να βγούμε από τον φθοροποιό φαύλο κύκλο των ελλειμμάτων και της υπερχρέωσης.

Πληροφορούμαστε –απελπισμένοι αλλά όχι έκπληκτοι– την κήρυξη τρίτης απεργίας αυτό τον μήνα στο κύκλωμα αποκομιδής σκουπιδιών. Και μόνο το γεγονός ότι στον 21ο αιώνα δεν καταφέραμε να μαζεύουμε τα σκουπίδια μας αρκεί για να μας κατατάξει στις καθυστερημένες χώρες. Η Νάπολη, που έχει το ίδιο πρόβλημα, είναι μια πόλη όπου βασιλεύουν οι μαφίες. Στη χώρα μας βασιλεύουν οι συντεχνιακές μαφίες.

Ο Σλαβόι Ζίζεκ είναι προσκεκλημένος να μιλήσει στην Αθήνα στις 19 Δεκεμβρίου. Ξέρω ότι θέλει να είναι εκκεντρικός, να προκαλεί και να δημιουργεί εντυπώσεις. Ξέρω ότι εκμεταλλεύεται τις ανατροπές και επιδιώκει τη διαστροφή του νοήματος των λέξεων. Ξέρω ότι δεν τον νοιάζουν οι αντιφάσεις και οι ασυνέπειες, την κριτική των οποίων αποδίδει σε φιλελεύθερες εμμονές. Θα παρουσιάσω ωστόσο, μία ακόμη, ιδιαίτερα προκλητική και αντιφατική θέση του, μήπως απασχολήσει αυτούς που τον ακούν.

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ χαιρετίζει τη μαζική συγκέντρωση και πορεία των εργαζομένων, που πραγματοποιήθηκε χθες Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου. Η πορεία αυτή αποτελεί μια έμπρακτη απόδειξη της αντίστασης της κοινωνίας σε μέτρα και πολιτικές που καταστρέφουν την κοινωνική συνοχή και υπονομεύουν τα εργασιακά δικαιώματα. Οι προσπάθειες που έγιναν να αμαυρωθεί η χθεσινή πορεία από πράξεις ακραίας βίας, είτε προέρχονταν από κουκουλοφόρους είτε από τον αστυνομικό αυταρχισμό –ένστολων αλλά ακόμα και αστυνομικών με πολιτική περιβολή – δεν κατάφεραν να επισκιάσουν το μέγεθος, τον παλμό και τη διεκδίκηση της διαδήλωσης