Περισσότερη ανεργία ή ακόμη πιο ευλύγιστες εργασιακές σχέσεις; Το ερώτημα βρίσκεται στα χείλη όλων, με τη μορφή επιτακτικού διλήμματος. Οι τραπεζίτες, οι εργοδότες και οι κατ΄ επάγγελμα φιλελεύθεροι το βροντοφωνάζουν με αυτάρεσκη βεβαιότητα, οι πολιτικοί άνδρες το υπαινίσσονται με εύλογη δυσφορία, οι συνδικαλιστές προσπαθούν να το αποφύγουν με ρητορικούς εξορκισμούς.

Αν το πολιτικό προσωπικό της χώρας έβρισκε το κουράγιο να διατυπώσει την ουσία του άμεσου οικονομικού προβλήματος που αντιμετωπίζουμε ως κοινωνία και, εν συνεχεία, επέμενε με συνέπεια στη διεξαγωγή μιας μεγάλης δημόσιας αναζήτησης για τους τρόπους αντιμετώπισής του

* Το καραμανλικό «έχουμε σχέδιο» σάρωσαν η έκθεση της Τράπεζας Ελλάδος και η Επιτροπή
* «Θα κάνουμε προσαρμογές» δηλώνουν οι υπουργοί, αλλά πώς;
*Αναμένοντας τους όρους της Γερμανίας για μια στήριξη του δανεισμού

Απότομα προσγείωσαν την κυβέρνηση η Τράπεζα της Ελλάδος και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Το «σχέδιο», που υπερήφανα διακήρυσσε πριν από δέκα ημέρες ακόμα ο πρωθυπουργός, καταδείχτηκε ανυπόστατο. Οι υπουργοί που το συνέταξαν, ο Γ. Σουφλιάς πρώτος, ο Γ. Παπαθανασίου κατόπιν, διαβεβαιώνουν ότι θα κάνουν όσες προσαρμογές απαιτηθούν. Στο μεταξύ ολοκληρωμένη πολιτική για να ξέρουμε πού βαδίζουμε δεν υπάρχει, μόνο διάσπαρτες επί μέρους πρωτοβουλίες.

Την ιστορία την ξέρουμε πλέον όλοι - ή θα έπρεπε να την ξέρουμε: Το 1940 οι Σοβιετικοί, λίγο μετά την προέλασή τους σε μια Πολωνία που ήδη υποφέρει από τον χιτλερικό ζυγό, αποφασίζουν κυνικά και χωρίς ιδιαίτερο λόγο, να σκοτώσουν -να δολοφονήσουν, η πιο σωστή έκφραση- χιλιάδες Πολωνούς, κυρίως στρατιωτικούς και διανοούμενους, την ιντελιγκέντσια της χώρας.

Έχει έλθει άραγε η ώρα της κρίσης για εγκλήματα πολέμων των Ισραηλινών ιθυνόντων; Μπορεί αυτό το ενδεχόμενο να φαντάζει ακόμη μακρινό (όπως άλλωστε παρατηρούσε πριν από λίγο καιρό από αυτές τις στήλες ο καθηγητής Αντώνης Μπρεδήμας), ωστόσο οι προσπάθειες να προσαχθούν οι Ισραηλινοί υπεύθυνοι ενώπιον της διεθνούς δικαιοσύνης έχουν πολλαπλασιαστεί.

Το καλοκαίρι του 2008, πριν ακόμη χρεοκοπήσει η Lehman Brothers, πριν ακόμη αρχίζουν να βάφονται μόνιμα κόκκινα τα ταμπλό των χρηματιστηρίων του κόσμου, πριν ακόμη αρχίσει να πιάνει στα δίχτυα της η ύφεση τη μια χώρα μετά την άλλη, πριν μπει σε όλα τα στόματα η λέξη «κρίση», υπήρχαν μια σειρά από επιχειρήσεις- γίγαντες που πήγαιναν ήδη από το κακό στο χειρότερο. Με πεσμένες πωλήσεις, με ανύπαρκτη κερδοφορία, με την τιμή των μετοχών τους στα Τάρταρα - όπως νόμιζαν τότε, διότι όπως φάνηκε εκ των υστέρων, ο πάτος ήταν πολύ χαμηλότερα.

Αποκλείει τη διάσπαση του ΣΥΝ, δεν είναι ωστόσο το ίδιο κατηγορηματικός ο Δ. Παπαδημούλης και σε ό,τι αφορά μια πιθανή μετεκλογική συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ. Ο ευρωβουλευτής του Συνασπισμού ξεκαθαρίζει στην «Κ.Ε.» ότι: «Αν ηττηθεί η Ν.Δ., κοντύνει ο δικομματισμός και δεν υπάρχει αυτοδυναμία, τότε, με γνώμονα το πρόγραμμά μας, θα σταθμίσουμε τα δεδομένα και θα πάρουμε τις αναγκαίες αποφάσεις».

Μου φάνηκε ή έχω λάθος εκτίμηση ότι η φασιστική βία με «αριστερό» προσωπείο, που εκδηλώθηκε κατά του καθηγητή Γιάννη Πανούση, πέρασε λίγο στα «ψιλά» της κοινωνίας μας ; Και ασφαλώς οι ανακοινώσεις καταδίκης των πολιτικών κομμάτων, του Δικηγορικού Συλλόγου Αθήνας και κάποιων άλλων δεν μας ξελασπώνει ως κοινωνία.

http://kostasxainas.blogspot.com/

Η γαλλική ακαδημαϊκή κοινότητα συγκλονίζεται αυτό τον καιρό από ένα μαζικό κίνημα των πανεπιστημιακών κατά της «αξιολόγησής» τους. Το προς ψήφιση νομοσχέδιο, ενώ θεσπίζει, μεταξύ άλλων, την ανά τετραετία «κρίση» των πανεπιστημιακών από συναδέλφους τους του ίδιου γνωστικού αντικειμένου, δίνει τη δυνατότητα στους προέδρους των πανεπιστημίων να αποφασίζουν αυτοί, υπό καθεστώς πλήρους αυτονομίας και ανεξάρητα από την τελικά «συμβουλευτική» γνώμη της κρίσης των ειδικών, για την τύχη των κρινομένων.

Η δημοκρατία διασφαλίζεται με την άσκηση του δικαιώματος της επιλογής στην ψήφο. Στο Διαρκές Συνέδριο του Συνασπισμού που μόλις έληξε παρατήρησα μια επιθετική στάση από την πλειοψηφούσα τάση και τις προσκείμενες σ’ αυτήν, εις βάρος της επονομαζόμενης Ανανεωτικής Πτέρυγας. Το γεγονός αυτό μού δημιούργησε μια σειρά εύλογων ερωτημάτων.

Επί μια δεκαπενταετία σχεδόν η ελληνική οικονομία κατέγραφε ρυθμούς ανάπτυξης από τους υψηλότερους στην Ευρώπη. Πιο σωστά θα μιλούσαμε για ρυθμούς ποσοτικής «μεγέθυνσης», αφού η «ανάπτυξη» υπονοεί ποιοτικές βελτιώσεις που δεν γνωρίσαμε. Σε κάθε περίπτωση, το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν (ΑΕΠ), το εθνικό εισόδημα αυξανόταν κάθε χρόνο γύρω στο 4% κατά μέσο όρο, 3% ακόμα πέρυσι.

Αύριο τελειώνει το 18ο συνέδριο του ΚΚΕ. Στα συνέδρια αυτού του κόμματος τα πράγματα είναι τόσο καλά κοσκινισμένα, που δεν αναμένεται καμία έκπληξη. Θα προκύψει, ανάμεσα σε άλλα και η επίσημη αποκατάσταση του σταλινισμού.