Δεν ξαφνιάστηκα όταν διάβασα τη δήλωση του Νίκου Βούτση ότι πριν ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίσει τις εκλογές «είχαμε αυταπάτες». Ανάλογες, αλλά όχι τόσο σαφείς ομολογίες έχουν γίνει κι από άλλους.
Επιπλέον, ένας ευφυής και έμπειρος πολιτικός σαν τον πρόεδρο της Βουλής ξέρει ότι από ένα σημείο και μετά η αναγνώριση μιας εξόφθαλμα δυσάρεστης πραγματικότητας συχνά κοστίζει λιγότερο από την άρνησή της.
Δεν αποκλείεται επίσης, όπως έχει επισημανθεί, η δήλωση Βούτση να εντάσσεται σε μια γενικότερη επικοινωνιακή τακτική, με απώτερο στόχο την εκλογίκευση των υποχωρήσεων που ήδη έκανε και θα αναγκαστεί να ξανακάνει η κυβέρνηση.

«Σε περίπτωση Brexit, η ΕΕ θα πρέπει να βρει τρόπο να επιτύχει μια συμφωνία για τη σχέση της με τη Βρετανία, χωρίς να φανεί αδύναμη στα υπόλοιπα 27 κράτη-μέλη» λέει στο «Βήμα» ο Τιμ Ολιβερ, συνεργάτης του ερευνητικού κέντρου LSE IDEAS της London School of Economics και ειδικός στις σχέσεις Βρετανίας - Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Νομίζω ότι τίποτα δεν συμβολίζει καλύτερα τη σημερινή κατάσταση της χώρας από τις εικόνες των εξαντλημένων προσφύγων που περιπλανώνται στους δρόμους και στις πλατείες της.

Η διαφορά είναι ότι οι περισσότεροι πρόσφυγες ξέρουν πού θέλουν να πάνε. Η χώρα, όχι.

Επί της ουσίας, η κυβέρνηση έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά.

Οι προσφυγικές και μεταναστευτικές ροές προς την Ευρώπη συνεχίζονται, τα ελληνικά νησιά δέχονται πάνω από 4000 πρόσφυγες και μετανάστες ημερησίως, από την Ελλάδα προς την υπόλοιπη Ευρώπη πηγαίνουν μόνο 150 περίπου άτομα ημερησίως προς το παρόν και οι πολιτικές ηγεσίες των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης αντιμετωπίζουν την κατάσταση χωρίς σχέδιο, ενιαία στάση και προοπτική.

Η ιδέα της Ενωμένης Ευρώπης ωρίμασε μέσα από δύο φριχτούς ευρωπαϊκούς διχασμούς. Η αλαζονεία της δύναμης επί Μπίσμαρκ έφερε τον πρώτο. Η αλαζονεία των νικητών επώασε (όπως σωστά προείδε ο Κέινς) τον δεύτερο. Το όραμα της Ενωμένης Ευρώπης φιλοδοξούσε να αποτρέψει έναν τρίτο. Αλλά η μνήμη του μεγάλου διχασμού εξασθενεί όσο απομακρυνόμαστε από αυτόν. Επιπλέον, η μεγάλη κρίση βρήκε την Ευρώπη αγκυλωμένη στα συντηρητικά ιδεολογήματα περί «αναπτυξιακής λιτότητας», η οικονομία παγιδεύτηκε στην ύφεση, το ισχυρό κοινωνικό κράτος υπέστη διαδοχικά πλήγματα, η εμπιστοσύνη των Ευρωπαίων στη χρησιμότητα της Ενωσης άρχισε να διαβρώνεται.

Η χώρα, η οικονομία και η κοινωνία ζουν σε ένα διαρκές αδιέξοδο. Η κυβέρνηση αδυνατεί να αναστρέψει την πορεία, αντιθέτως επιταχύνει την πτωτική της τάση.

Η Αξιωματική αντιπολίτευση, που τόσο φώναξε για τον τρόπο που έχασε την εξουσία, τρομάζει στην ιδέα μην την επανακτήσει γρήγορα και κληθεί να ψηφίσει τα ίδια και χειρότερα νομοσχέδια, που τώρα καταγγέλλει.

Τα κόμματα του κέντρου και της σοσιαλδημοκρατίας, βλέπουν τα αδιέξοδα, αλλά δεν μπορούν να πράξουν το αυτονόητο, να συνεργαστούν, για να αποτρέψουν τον διχαστικό δρόμο κυβέρνησης και ΝΔ και την μεγαλύτερη κατάρρευση της χώρας. Δεν μπορούν να καταλάβουν ότι συμφωνούν στα σημαντικά και διαφωνούν στα μικρά, δηλαδή στους προσωπικούς ρόλους.

Η σημερινή αναφορά του ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ, στην αναγκαιότητα διαλόγου, στο χώρο του κέντρου και της σοσιαλδημοκρατιας είναι θετική.

Το «Κοινοβούλιο διαβούλευσης», είναι καλή ιδέα, δεν μπορεί όμως να απουσιάζουν τα κόμματα και δεν πρέπει να είναι χωρίς χρονοδιαγραμμα και στόχους.

Δ​​εν βρήκε λέξη να πει ο πρωθυπουργός για την κατάφωρη επίθεση στην ελευθερία του λόγου, την οποία εξαπέλυσε η πρόεδρος του Αρείου Πάγου Βασιλική Θάνου εναντίον του αγωνιστή κατά της χούντας και καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου Σταύρου Τσακυράκη, αλλά είχε πολλά να πει για την πρωτοβουλία της εισαγγελέως του ίδιου δικαστηρίου, η οποία απλώς ζήτησε να εφαρμοστεί ο νόμος.

Ξαφνικά, τον περασμένο Σεπτέμβριο, έπειτα από μια σεζόν στην κόλαση, ένα αχνό φως φάνηκε ν’ ανάβει στο βάθος του τούνελ. Ξαφνικά, μπορούσε κανείς να επιτρέπει στον εαυτό του μια μικρή δόση αισιοδοξίας.

Η Ελλάδα, με καθυστέρηση πεντέμισι ολόκληρων χρόνων, είχε βρεθεί εκεί όπου οι άλλες χώρες του Μνημονίου - Ιρλανδία, Πορτογαλία αλλά και Κύπρος - είχαν βρεθεί από την πρώτη μέρα της μνημονιακής τους περιπέτειας.

Το εγχείρημα της ανασυγκρότησης του ευρύτερου προοδευτικού χώρου είναι τώρα μπροστά μας. Υπάρχει προοπτική, αρκεί να το αποφασίσουμε. Έφθασε η ώρα για σταθερά βήματα μπροστά από όλους με όρους μέλλοντος και όχι παρελθόντος. Τώρα είναι η ώρα για τολμηρές αποφάσεις. Αλλιώς η ιστορία θα μας προσπεράσει. Όσοι κινούνται στον ευρύτερο χώρο πρέπει να συμβάλλουν θετικά σε μια τέτοια κοινή προσπάθεια χωρίς μικροκομματικές περιχαρακώσεις και φοβίες.

Σήμερα χτυπάω συναγερμό, αν δεν κινηθούμε γρήγορα και βρεθεί η χώρα μπροστά στα διλήμματα του αναπαλαιωμένου διπολισμού θα είναι αργά και δεν θα υπάρχει καμία δικαιολογία.

Το πρόβλημα, φίλες και φίλοι, δεν είναι οργανωτικό, είναι πολιτικό.

Όσοι και όσες παρακολουθούσαν την Ολομέλεια της Βουλής την Τετάρτη το βράδυ, μέχρι το τέλος της, λίγο πριν περαιωθεί η διαδικασία ψήφισης του Ν/σχεδίου για τη Δ. Διοίκηση, θα άκουγαν, μια φασαρία από τα έδρανα της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗΣ .

Ο Θ. Παπαθεοδώρου προσπαθούσε, εις μάτην, να πάρει το λόγω για να αναδείξει μια ακραία λαθροχειρία από πλευράς του Αν/τή Υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης.

Ο Προεδρεύων Τάσος Κουράκης δεν του έδωσε τον λόγο και έτσι έκλεισε τις εργασίες της η Βουλή. Τι ακριβώς είχαν διαπιστώσει την τελευταία στιγμή οι βουλευτές της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗΣ;

Εισάγονταν χωρίς καν να έχει συζητηθεί, ουδ΄επ΄ ελάχιστον ο Θεσμός των ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΩΝ ΓΡΑΜΜΑΤΕΩΝ.

Δεν ήταν παρόλα που ξέφυγε από το έρκος υφυπουργικών οδόντων η δήλωση ότι η αυτονόμηση των ΜΜΕ είναι παθογένεια της Δημοκρατίας. Το επαναβεβαίωσε ο ίδιος ο κ. Χρ. Βερναρδάκης με αγωνιστική παρρησία, εξηγώντας ότι η άποψή του δεν ήταν τυχαία, αλλά αποτελεί ιδεολογικό προαπαιτούμενο. Και ως προς αυτό έχει δίκιο. Η ιδεολογία της ριζοσπαστικής αριστεράς θέλει την ενημέρωση των πολιτών κρατική υπόθεση· με τον έλεγχο, εννοείται, του κόμματος μονιμοποιημένου στην εξουσία. Διαφορετικά δεν θα ήθελε, βέβαια, κηδεμονία των ΜΜΕ από μια δεξιά κυβέρνηση π.χ., αφού η «παθογένεια» της Δημοκρατίας επιτρέπει την εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία…