Στις 19 Ιουνίου 1874 ο δεκαεννιάχρονος Άγγλος στρατιώτης Ουίλιαμ Μίλς ακούμπησε το τουφέκι του και το σπαθί του σε μια πέτρα, έβγαλε τη στολή του και έπεσε στα νερά του Ιονίου, στην Κέρκυρα, να δροσιστεί. Δέχθηκε φονική επίθεση από ένα καρχαριοειδές, το οποίο τον κατασπάραξε. Δύο χρόνια αργότερα ο Διονύσιος Σολωμός ολοκληρώνει το ποίημα «Ο Πόρφυρας», ο Καρχαρίας δηλ. στην κερκυραϊκή διάλεκτο. Όπως μας πληροφορεί ο φίλος του, πρώτος βιογράφος και επιμελητής του ανέκδοτου έργου του Σολωμού, Ιάκωβος Πολυλάς, στα «Προλεγόμενα» της πρώτης έκδοσης του έργου του Σολωμού: «Προς έναν φίλο του, ο οποίος του επαρατήρησε ότι το έθνος ήθελε δεχθεί καλύτερα ένα ποίημα εθνικό, απάντησε ευθύς: Το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικόν ό,τι είναι Αληθές».

Όταν το βράδυ της 20ης Σεπτεμβρίου του 2015 ο Πάνος Καμμένος ανέβηκε στην επινίκια εξέδρα του ΣΥΡΙΖΑ εκεί στην Κοραή, για να εναγκαλιστεί τον Αλέξη Τσίπρα, ένα σύγκρυο διαπέρασε τον κόσμο της Αριστεράς. Ήταν το μόνο που δεν θα ήθελε να δει εκείνη τη νύχτα. Μπορεί να καταλάβαινε (ή να ανεχόταν) «τις συμμαχίες της ανάγκης», τις πρότερες και τις επικείμενες, όχι όμως κι ώς εκεί. Όχι και να εμφανίζεται εικόνα πολιτικής ταύτισης με τον Καμμένο. Όχι και να «υποχρεώνονται» οι αριστεροί να χειροκροτούν από κάτω τον παράταιρο εναγκαλισμό. Από πού κι ως πού;

Το «όλοι διαφορετικοί, όλοι ίσοι» δεν πρέπει να το εγκαταλείψουμε μπροστά στις δυσκολίες, γιατί θα μας οδηγήσει μελλοντικά σε μεγαλύτερες, ανυπέρβλητες δυσκολίες. Το «γίνε σαν και εμένα» είναι πρόσκληση εθελούσιας ισοπέδωσης.

Η λέξη «συλλογικότητα» δεν καταγράφεται στο λεξικό Δημητράκου, το επίτομο. Δεν καταγράφεται ούτε στο λεξικό Μπαμπινιώτη. Καταγράφεται όμως στο λεξικό του Ιδρύματος Τριανταφυλλίδη, με τη σημασία του «συλλογικού» – «η συλλογικότητα της ευθύνης». Η λέξη, συνήθως στον πληθυντικό, καταγράφεται σε πανό και προκηρύξεις ομάδων που δρουν στην επικράτεια των Εξαρχείων και των πέριξ δρόμων.

Οταν ο Πάνος Καμμένος έκανε πως μαζεύει τα μπογαλάκια του για να εγκαταλείψει την κυβέρνηση επειδή ο Γιάννης Μουζάλας εκστόμισε τη λέξη «Μακεδονία» αντί ΠΓΔΜ, στο μυαλό μου ήρθαν κάποια αποστάγματα λαϊκής σοφίας που αρμόζουν στον ΣΥΡΙΖΑ: «όπως έστρωσες θα κοιμηθείς», «ήθελές τα κι έπαθές τα» και «όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα τον τρώνε οι κότες». Τελικά, οι προβλέψεις των ψύχραιμων επιβεβαιώθηκαν.

Αν και μέχρι στιγμής πολλά εικάζονται, ο αρχηγός των ΑΝ.ΕΛΛ. μάλλον το πήρε πίσω και η κυβέρνηση θα συνεχίσει κουτσά στραβά τον δρόμο της.

Η παρέλαση της 17χρονης αριστούχου Αιγύπτιας μουσουλμάνας με την μαντίλα και την ποδήρη φούστα έχει προκαλέσει, ως ήταν αναμενόμενο, μια μεγάλη συζήτηση- κυρίως στον χώρο της ευρύτερης αριστεράς- για το αν είναι ορθό ή όχι στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία να αποδεχόμαστε ή να συναινούμε σε τέτοιες συμπεριφορές διαφοροποίησης λόγω ταυτότητας.

Με την μια ή την άλλη άποψη μάλιστα, στέκονται πολίτες που στην ιδεολογική μάχη μεταξύ προόδου και συντήρησης έχουν βρεθεί στην ίδια πλευρά.

Στο προηγούμενο άρθρο αναφερθήκαμε στις μεγάλες ευθύνες του –κυβερνητικού πλέον– ΣΥΡΙΖΑ, διότι πρώτον μεν συντηρεί, τεχνητά εν πολλοίς, το διχαστικό κλίμα που τον έφερε στην εξουσία δεύτερον δε αναπαράγει, σε διάφορους τόνους, την λογική «ο μή ων μετ’εμού κατ’εμού εστίν». Ωστόσο, το μέγεθος αυτών των ευθυνών δεν νομιμοποιεί την ΝΔ στο να παίζει τον ρόλο του τιμητή, καθώς πέρα από το ότι βαρύνεται με τις τεράστιες κυβερνητικές ευθύνες της περιόδου 2004-2009, ως προς την κατάρρευση της χώρας, υπήρξε στη συνέχεια και η πρώτη διδάξασα

Το κείμενο αυτό, από τη σκοπιά μιας σοσιαλδημοκρατικής προσέγγισης, επιχειρεί να επισημάνει τις αφετηριακές διαπιστώσεις, κατευθύνσεις, προϋποθέσεις και προτάσεις για τη διαμόρφωση ενός εθνικού αναπτυξιακού σχεδίου που θα επαναφέρει την ελληνική οικονομία σε τροχιά οικονομικής μεγέθυνσης και θα συμβάλλει στη βελτίωση της θέσης της χώρας στον διεθνή καταμερισμό της εργασίας.

Ο Ντόναλντ Τραμπ δήλωσε ότι τα σύνορα των ΗΠΑ θα κλείσουν, ότι η είσοδος ανθρώπων μουσουλμανικού θρησκεύματος θα απαγορευτεί και ότι - αν γίνει πρόεδρος - θα ανάψει πράσινο φως στη χρήση κάθε μορφής βασανιστηρίου, περιλαμβανομένου και του περίφημου εικονικού πνιγμού, εναντίον κάθε υπόπτου.

«Φαίνεται ως εάν η τρομοκρατία, η οποία μας χτυπά σήμερα, να ήταν εισαγόμενη, αλλά εκείνοι οι οποίοι διαπράττουν αυτές τις πράξεις γεννήθηκαν στην πραγματικότητα εδώ, συχνά μάλιστα και οι γονείς τους. Πέρασαν από τα σχολεία μας και έλαβα ενεργά μέρος στην κοινωνική μας ζωή. Δίνουν την εντύπωση μόνο ότι έρχονται από αλλού, ενώ είναι από δω»

Στο τραπέζι μπορεί και οφείλουν να είναι όλες οι δυνάμεις που πιστεύουν σε μια προοδευτική, μεταρρυθμιστική πορεία της χώρας. Δεν μπορεί να είναι αυτοί που μονίμως αναποδογύριζαν το τραπέζι του διαλόγου αλλά και αυτοί που ποτέ δεν πίστεψαν σε αυτή την πορεία. Αντίθετα την ναρκοθετούσαν συνεχώς. Η ενότητα του χώρου, η διαμόρφωση ενός κυρίαρχου προοδευτικού πόλου είναι επιτακτική ανάγκη αν θέλουμε να επιστρέψει η χώρα σε συνθήκες πολιτικής ομαλότητας. Η παγίωση ενός ανιστόρητου, απολίτικου διπόλου θα είναι πηγή μόνιμων δεινών για την χώρα. Οι προοδευτικοί πολίτες πρέπει να απεγκλωβιστούν και να βρουν χώρο έκφρασης μέσα από μια νέα πολιτική πραγματικά προοδευτική συμμαχία. Ήδη αργήσαμε πάρα πολύ.

Η συγκρότηση ενός ισχυρού ενιαίου, προοδευτικού, σοσιαλδημοκρατικού και μεταρρυθμιστικού σχήματος σήμερα είναι περισσότερο αναγκαία από ποτέ. Στόχος είναι η ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς. Αλλά ο πολιτικός χρόνος έχει πλέον άλλη βαρύτητα. Χρειάζονται πρωτοβουλίες και δράση. Να πούμε όλοι ΝΑΙ στον ανοιχτό διάλογο. Σήμερα έχει φθάσει η ώρα για σταθερά βήματα μπροστά από όλους με όρους μέλλοντος και όχι παρελθόντος. Τώρα είναι η ώρα για τολμηρές αποφάσεις. Όσοι κινούνται στον ευρύτερο χώρο πρέπει να συμβάλλουν θετικά σε μια τέτοια κοινή προσπάθεια. Όλες οι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, της ανανεωτικής αριστεράς, του προοδευτικού κέντρου. Με βάση προγραμματικές θέσεις και μία μεταρρυθμιστική ατζέντα.