Το μεγαλύτερο πρόβλημά μας είναι ότι έχουμε χάσει την όρεξη και την ικανότητά μας να σκεπτόμαστε τον κόσμο αλλιώς, διαφορετικά. Μεγάλο μέρος από μας, και εννοώ τη γενιά μου, είτε κάψαμε κάποτε τα δάχτυλά μας και σερνόμαστε ακόμη με τις γάζες και τις αλοιφές, είτε, στο ζήλο να πάει κάτι μπροστά σ’ αυτή την κοινωνία, σκεφτόμαστε κυβερνητικά, σαν να έχουμε στην πλάτη μας κυβερνητικές ευθύνες.

H Σύνοδος Κορυφής της 25ης Μαρτίου διαμόρφωσε το πλαίσιο που θα ισχύσει εφεξής στην Eνωση και στην Ελλάδα για την αντιμετώπιση της κρίσης. Στην ελληνική κοινή γνώμη επικράτησε η άποψη ότι το αποτέλεσμα για τη χώρα μας παρουσιάζει τόσο μια θετική όσο και μια αρνητική πλευρά. Θετική είναι η επιμήκυνση της εξόφλησης του δανείου των 110 δισ. ευρώ και η μείωση του καταβαλλόμενου επιτοκίου κατά μία ποσοστιαία μονάδα. Αρνητική πλευρά αποτελούν οι επιπτώσεις νέων περιοριστικών ρυθμίσεων με αντίκτυπο στις αμοιβές των εργαζομένων και τις δαπάνες του κράτους, όπως προκύπτουν από το Σύμφωνο για το ευρώ.

Το συγκεκριμένο κυβερνητικό σχήμα είναι ορατό πλέον ότι δεν τραβάει. Η χώρα οδεύει προς την χρεοκοπία και ο καθένας από τους υπουργούς βαράει το δικό του βιολί. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, μοιάζουν σαν να ενδιαφέρονται περισσότερο για την επόμενη (προσωπική τους) μέρα, παρά για τη σωτηρία της χώρας. Εμφανίζουν αξιοσημείωτη ατολμία και τάση να παραπέμψουν στο απώτερο αύριο τις όποιες αλλαγές. Ο μεταρρυθμιστικός οίστρος έχει χαθεί, νόμοι που έχουν ψηφιστεί δεν εφαρμόζονται και όλοι δείχνουν να έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους στον «από μηχανής ευρωπαϊκό σωτήρα».

Το προσχέδιο νόμου που παρουσίασε η κυβέρνηση σχετικά με τη δωρεά και τη μεταμόσχευση οργάνων, και το οποίο προβλέπει ότι όλοι οι πολίτες είναι δυνάμει δότες, εκτός εάν έχουν ρητώς εκφράσει τη βούλησή τους ότι δεν επιθυμούν να χρησιμοποιηθούν τα όργανά τους για μεταμόσχευση, προσπαθεί να αντιμετωπίσει την αυξημένη ζήτηση μοσχευμάτων. (Ενας άλλος τρόπος που έχει υιοθετηθεί στο παρελθόν και ο οποίος προτείνεται από ορισμένους και για το μέλλον είναι να αλλάξει ο ορισμός του θανάτου και να μετατεθεί π.χ. νωρίτερα ώστε να μεγαλώσει ο αριθμός των δυνάμει δοτών.)

Μετά από μισόν αιώνα (ακριβώς) από τότε που άρχισα να υπηρετώ την πανεπιστημιακή παιδεία, και μετά απ τους όποιους αγώνες...

(στους οποίους έχω συμμετάσχει, με νού και με χέρια) κατά του πολιτικού κονφουζιονισμού, αισθάνομαι ότι έχω υποχρέωση να ξαναβάλω τις φωνές:

Τί είναι πάλι ετούτη η βαθύτατα αντιλαϊκή θεατρική παράσταση που παίζεται τους τελευταίους μήνες γύρω απ το θέμα «ελληνικό πανεπιστήμιο»;

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ θεωρεί ότι το σχέδιο προεδρικού διατάγματος για τη συγκρότηση των συλλογικών οργάνων της αυτοδιοίκησης κινείται σε συγκεντρωτική και αντιδημοκρατική λογική.

Τα σχέδιο στοχεύει μεθοδευμένα στην κατασκευή ευνοϊκών συσχετισμών για τον έλεγχο των κεντρικών οργάνων της ΤΑ από φιλοκυβερνητικές δυνάμεις και υποβαθμίζει το κύρος τους σε μια περίοδο που χρειάζεται η συμβολή ευρύτατων κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων για τη δημοκρατική εμβάθυνση και την αξιοπιστία των θεσμών, για την τοπική ανάπτυξη και την ενίσχυση της δοκιμαζόμενης κοινωνικής συνοχής.

Βυθισµένοι καθώς είµαστε στα άµεσα προβλήµατά µας, στην αγωνία αν θα τα καταφέρουµε µε το Μνηµόνιο – µήπως ανασταλεί µια δόση χρηµατοδότησης και βρεθεί το κράτος µας ξαφνικά χωρίς λεφτά, σε αδυναµία να πληρώνει όπου χρωστάει; – λίγο παρακολουθούµε πώς διαµορφώνονται οι αποφάσεις στην Ευρώπη. Ακόµα και αυτές από τις οποίες άµεσα εξαρτώµαστε δεν τις πολυµελετάµε. Μετά το τελευταίο Ευρωπαϊκό Συµβούλιο, τη Σύνοδο Κορυφής στις 24-25 Μαρτίου, καταγράψαµε µεν τη βελτίωση των ρυθµίσεων για την αποπληρωµή του δανείου από τον ευρωπαϊκό µηχανισµό (µείωση επιτοκίου, επιµήκυνση χρόνου εξόφλησης).

Η ΑΡ.ΜΕ εκφράζει την έντονη δυσαρέσκειά της και τη βαθιά της ανησυχία για την πολιτική του ΥΠΔΒΜ, που μέσω μιας συνεχιζόμενης αδιαφορίας απέναντι στα προβλήματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, οδηγεί στην πλήρη απαξίωση του δημόσιου πανεπιστημίου και στην αδυναμία λειτουργίας του. Στο μέσο μιας πολύ κρίσιμης χρονιάς για τη χώρα, την κοινωνία και την παιδεία, το δημόσιο Πανεπιστήμιο βρίσκεται στην πιο δυσμενή θέση από ποτέ. Σε πολλά Ιδρύματα της χώρας, τα προγράμματα σπουδών δεν μπορούν να λειτουργήσουν, καθώς οι διορισμοί και οι εξελίξεις των μελών ΔΕΠ έχουν «παγώσει», οι συμβάσεις των συναδέλφων βάσει Π.Δ. 407/80 έχουν ελαχιστοποιηθεί.

Η πολιτική και οικονομική ιστορία της Ελλάδας υπήρξε συχνά θυελλώδης και κατά συνέπεια οι χαοτικές εξαγγελίες για το μέλλον των δημοσίων οικονομικών της χώρας δεν είναι κάτι καινούριο». Ήδη από τη δεκαετία του ’30, η Ελλάδα βρέθηκε στη δυσάρεστη θέση να αποτελεί αρκετά συχνά το στόχο των οίκων αξιολόγησης, οι οποίοι έκαναν την εποχή εκείνη τα πρώτα τους βήματα.

Οι λαοί...

... των «περιφερειακών» χωρών της ευρωζώνης, όπως τις αποκαλούν µάλλον υποτιµητικά οι οικονοµολόγοι, αρχίζουν σιγά σιγά να συνειδητοποιούν τη ζοφερή αλήθεια: πως έχουν ακόµη µπροστά τους πολλά χρόνια λιτότητας, καθώς οι περικοπέςτων µισθών και η συρρίκνωση τωνδηµόσιων υπηρεσιών δεν φαίνεται να τους βγάζουν από την κρίση.

Η ιστορία του πυρηνικού ατυχήματος της Ιαπωνίας αποτελεί μια φωτογραφική περίπτωση της σύγχρονης Ύβρεως του hard core καπιταλισμού και του κερδοσκοπικού, διεφθαρμένου του μοντέλου, που στην προκειμένη περίπτωση ήρθε, για να μας δώσει πολλά μαθήματα.

...Περίπου το ένα τρίτο από τους 1462 εργαζόμενους στο Δημοτικό Βρεφοκομείο είναι συμβασιούχοι. Οι περισσότερες συμβάσεις έχουν παραταθεί με προσωρινές δικαστικές αποφάσεις. Όμως οι άνθρωποι αυτοί, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, απέχουν εδώ και δύο εβδομάδες από την εργασία τους προκαλώντας σοβαρά προβλήματα σε συμπολίτες μας.
Μόλις 1.074 από τα περίπου 3.717 παιδιά που φιλοξενούνται στους παιδικούς σταθμούς μας απολαμβάνουν σήμερα το σύνολο των προβλεπόμενων υπηρεσιών. Με άλλα λόγια, εξαιτίας μιας πολιτικά υποκινούμενης και συνδικαλιστικά ακατανόητης κινητοποίησης, οι οικογένειες 2.643 παιδιών αντιμετώπισαν πρόβλημα στην εργασία τους ή χρειάστηκε να μπουν σε επιπλέον έξοδα. Αυτό δεν είναι ανεκτό.