Στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα, το τότε Σοσιαλιστικό Κόμμα Γαλλίας σπαράσσεται από τη διαμάχη που αφορούσε το ζήτημα της συμμετοχής ή όχι στις «αστικές κυβερνήσεις». Την ίδια περίοδο ο νεαρός διανοούμενος και βιβλιοκριτικός Λέον Μπλουμ κάνει τα πρώτα βήματα του στην πολιτική.

Ο Μπλουμ αρχικά δεν συγκινούνταν από την κεντρική πολιτική και προσχώρησε σ’ αυτήν λόγω δυο παραγόντων. Ο πρώτος ήταν η υπόθεση Ντρέιφους και η θέλησή του να καταπολεμήσει τον αντισημιτισμό και ρατσισμό. Ο δεύτερος ήταν η επιρροή ενός άλλου επίσης μεγάλου διανοούμενου και ηγέτη του σοσιαλιστικού κόμματος, του Ζαν Ζορές.

Η αποχώρηση του ΔΝΤ από την ομάδα εποπτείας της ελληνικής οικονομίας έπρεπε από καιρό να είναι βασικός στόχος της χώρας στην πορεία σταδιακής απεμπλοκής από τα μνημόνια. Στην πραγματικότητα, από την εποχή του 2010, όταν συμφωνήθηκε το πρώτο Μνημόνιο, η συμμετοχή του ΔΝΤ στην ομάδα των δανειστών δεν ήταν ούτε αναγκαία ούτε φυσιολογική.

Είναι δύσκολο να εκτιμήσει κάποιος την ώρα που γράφεται το κείμενο αυτό το τι ακριβώς επιδιώκει η κυβέρνηση με τη σύγκρουση που έχει καλλιεργήσει με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ). Ορισμένα πράγματα γίνονται με τόσο κυνικά σκοτεινό τρόπο και τόσο απαράδεκτα για ευρωπαϊκή χώρα

Η​​ καταδίκη προ ημερών επτά γνωστών δημοσιογράφων από την ΕΣΗΕΑ, δηλαδή από το επαγγελματικό σωματείο τους, γιατί τάχθηκαν υπέρ του «ναι» στο περσινό δημοψήφισμα, θέτει μείζονα ερωτήματα για την κατάσταση της ελευθεροτυπίας στη χώρα μας. Διότι, εξ όσων γνωρίζω, είναι η πρώτη φορά που η ΕΣΗΕΑ τιμωρεί μέλη της καθαρά για τις πολιτικές τους απόψεις.

Τι φταίει; Η παγκόσμια οικονομία αντιμετωπίζει ένα οξύ, χρόνιο πρόβλημα: την ανεπαρκή ονομαστική ζήτηση. Η ανεπαρκής ζήτηση πιέζει τις τιμές, εντείνει τον αποπληθωρισμό, συμπιέζει τα κέρδη, εγκλωβίζει τη μεγέθυνση στη περιοχή του μηδενός. Ετσι, η Ευρωζώνη υποφέρει από αρνητικό πληθωρισμό (-0,2%) παρά τις (ατελέσφορες) προσπάθειες της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας να τον ωθήσει προς το 2%. Η Ιαπωνία πάσχει από μηδενική μεγέθυνση και ανεπαίσθητο πληθωρισμό. Στις ΗΠΑ, οι οποίες πάνε κάπως καλύτερα, η ανάκαμψη παραμένει απογοητευτική, η απασχόληση πολύ κάτω από εκείνην το 2007, ο πληθωρισμός δεν πρόκειται να πιάσει το 2% ούτε στα επόμενα χρόνια. Δει δη ονομαστικής ζήτησης...

Για το οτι η κατάσταση στην χώρα είναι δραματικά απρόβλεπτη και ραγδαία επιδεινούμενη σε όλους τους τομείς δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω. Ούτε για τις αυταπόδεικτες ευθύνες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ, της σύμπραξης δηλαδη αριστερού και δεξιού εθνικολαικισμού. Το βασικό πρόβλημα της χώρας που αποτυπώνει την πολιτική κρίση που πάει χέρι χέρι με την οικονομική είναι οτι η κυβέρνηση χάνει σταδιακά τα κοινωνικά της ερείσματα χωρίς να καρπώνεται τα κέρδη η αντιπολίτευση. Δηλαδή δεν υπάρχει αξιόπιστη εναλλακτική λύση και αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην καθήλωση του ενδιάμεσου μεταρρυθμιστικού χώρου, της κεντροαριστεράς όπως την ξέρει ο κόσμος.

Το Προσφυγικό - Μεταναστευτικό ήρθε για να μείνει. Αυτό είναι κατανοητό παντού και κυρίως στις χώρες προορισμού, όπως η Γερμανία, η Αυστρία και η Σουηδία αλλά και σε χώρες εισόδου στην ΕΕ, όπως η Ελλάδα και η Ιταλία. Οι ασκούμενες πολιτικές αφορούν αφενός στον έλεγχο και διαχείριση των ροών από τις εμπόλεμες περιοχές και αφετέρου στη φιλοξενία μέχρι την ενσωμάτωση των προσφύγων.

Αυτοί που μελετούν τη γλώσσα λένε ότι ο κώδικας της καθημερινής επικοινωνίας για συγκεκριμένα πράγματα και καταστάσεις δεν παρουσιάζει κατά κανόνα προβλήματα ερμηνείας. Για παράδειγμα, όλοι όσοι ακούνε τη φράση «την Κυριακή πάω Θεσσαλονίκη» τής αποδίδουν το ίδιο ακριβώς νόημα επειδή η σημασία των λέξεων που την απαρτίζουν εκλαμβάνεται ως απλή και δεδομένη.

Ομως, παρά το γεγονός ότι δεν μπορούμε να φανταστούμε καν πώς θα ήταν η ζωή μας χωρίς αυτή την ελάχιστη συνεννόηση, απαραίτητη είναι και η ασάφεια ή η διχογνωμία γύρω από το τι σημαίνουν οι λέξεις.

Ο χώρος της κεντροαριστεράς έχει ταλαιπωρηθεί από ατέρμονες συζητήσεις και ατελείωτα διαδικαστικά σχέδια. Για αυτό πρέπει να προχωρήσουμε με σταθερά βήματα και κοιτώντας προς το μέλλον και όχι προς το παρελθόν. Δεν πρέπει να κυριαρχήσουν μικροκομματικές περιχαρακώσεις, παραγοντισμοί και ηγεμονισμοί. Αυτή την φορά η ιστορία δεν θα μας περιμένει. Όποιος υπονομεύσει με προσχηματικές δικαιολογίες το εγχείρημα θα βρεθεί αντιμέτωπος με τους προοδευτικούς πολίτες και την κοινωνία που δεν έχουν άλλες αντοχές, θέλουν άμεσα την δημιουργία ενός ισχυρού και αυτόνομου σοσιαλδημοκρατικού και μεταρρυθμιστικού πόλου.

Αναγκαίες ή μη, οι επιλογές που έγιναν όλα τα χρόνια μετά την μεταπολίτευση οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια σε ένα αδιέξοδο. Δεν το είδαμε νωρίς ή απλά εθελοτυφλούσαμε; Το 2009 η κρίση δεν είχε δείξει, ακόμη, τα δόντια της αν και τα σημάδια ήταν ήδη εμφανή. Η διακυβέρνηση Καραμανλή θα μείνει στην ιστορία ως ο προάγγελος της κρίσης. Πολλά γίνανε εκείνη την περίοδο και συγχρόνως τίποτα δεν έγινε. Σπατάλες δημοσίου χρήματος, προσλήψεις χωρίς αιτία μα μόνο αφορμή, σκάνδαλα που απλώς είδαν το φως της δημοσιότητας, υπέρογκη διόγκωση του δημοσιονομικού ελλείμματος. Τα υπόλοιπα αποτελούν ένα αίνιγμα.

Το πιο δυσάρεστο και το πιο αποκαλυπτικό από τις πρόσφατες εξελίξεις στις σχέσεις της κυβέρνησης με το ΔΝΤ είναι το τεράστιο και αμφίπλευρο έλλειμμα εμπιστοσύνης. Συζήτηση με βάση υποκλοπές από το Wikileaks, υπόνοιες για εσκεμμένες διαρροές, ιταμό ύφος δεν συνιστούν τα καλύτερα μέσα για διάλογο μεταξύ «εταίρων» και διαβρώνουν περαιτέρω τις ήδη διαταραγμένες σχέσεις τους.

Πάντα αναρωτιόμουν σε τι χρησιμεύει το Πειθαρχικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ, του σωματείου των δημοσιογράφων. Γι’ αυτό και προβληματιζόμουν πάντα μπροστά στην κάλπη. Φανταζόμουν ότι ασχολείται με τίποτα απεργοσπάστες, φρικτούς τύπους δηλαδή που μπορεί και να πηγαίνουν στο γραφείο τους μια μέρα σαν τη σημερινή επειδή θεωρούν ότι ανήκουν σε διαφορετική επαγγελματική κατηγορία από τους δημοσίους υπαλλήλους