Τελευταία ακούω και διαβάζω κάποιους Συριζαίους που διατυπώνουν το εξής παράπονο για την αντιπολίτευση: μα καλά, τι τους έχει πιάσει; Ολα τους μυρίζουνε, όλα τους βρoμάνε.
Ο,τι και να πει ο Τσίπρας, αυτοί θα πουν το αντίθετο και θα του αποδώσουν τα χειρότερα δυνατά κίνητρα. Ο,τι και να κάνει η κυβέρνηση, θα βρουν μια δικαιολογία να το απορρίψουν. Γιατί τόση υστερία κατά του ΣΥΡΙΖΑ;
Από μια άποψη, ένα δίκιο το έχουν. Η αντιπολίτευση όντως μεροληπτεί: βλέπει ό,τι τη συμφέρει, ξεχνάει ό,τι δεν τη συμφέρει, διακατέχεται από αρνητισμό, κάνει την τρίχα τριχιά κ.ο.κ. Μέχρι εδώ να συμφωνήσω.

Ενα πράγμα όμως δεν καταλαβαίνω: πώς είναι δυνατό όσοι εκπλήσσονται με την τακτική της αντιπολίτευσης σήμερα να ξεχνούν ότι όχι μόνο ακολουθούσαν την ίδια, αλλά πολύ χειρότερη τακτική, όταν εκείνοι βρίσκονταν στη θέση τους;

Πριν από λίγο καιρό ολοκλήρωσε τις εργασίες του το Συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας, ενώ το επόμενο Σαββατοκύριακο πραγματοποιείται η Προγραμματική Συνδιάσκεψη της Δημοκρατικής Συμπαράταξης. Η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη ως προέδρου της ΝΔ από τη μια και οι προσπάθειες που καταβάλλονται ώστε να μετατραπεί η Δημοκρατική Συμπαράταξη σε πόλο της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας από την άλλη, ανοίγουν προοπτικές ώστε, έστω και με μεγάλη χρονική υστέρηση, να δημιουργηθούν προϋποθέσεις για την κίνηση του τρένου του ελληνικού πολιτικού συστήματος σε ευρωπαϊκές ράγες.

Υπάρχει ένα πανάρχαιο ιατρικό αξίωμα: ότι η αποτελεσματική θεραπεία προϋποθέτει τη σωστή διάγνωση. Αν δεχτούμε αυτό το αξίωμα – και πώς να μη το δεχτούμε; – τότε η προσπάθεια για την έξοδο από την κοινωνική και οικονομική κρίση αξιώνει προσεκτική αναζήτηση των διαγνωστικών στοιχείων στο βάθος όχι μόνο της εξαετίας της κρίσης, αλλά όλης της μακρινής προηγούμενης περιόδου που δένεται μαζί της ο χρόνιος μαρασμός της χώρας. Ήδη ο στεναγμός της κοινωνίας μόνο από βαρήκοους δεν ακούγεται.

Η δημοκρατική σύμπνοια και υπέρβαση που χρειάζονται για να βγούμε από τον σκοτεινό λάκκο στον οποίο έχουμε πέσει μπορούν να πραγματωθούν αν στηριχτεί η κεντροαριστερά, ο μεσαίος ή κεντρώος προς τα αριστερά αποκαλούμενος χώρος, ο χώρος της προοδευτικής, ανανεωτικής και μεταρρυθμιστικής Αριστεράς, ο χώρος της σοσιαλδημοκρατίας.

Αναζητώντας τους λόγους για τους οποίους τα δύο πρώτα μνημόνια απέτυχαν να οδηγήσουν με ασφάλεια τη χώρα στις αγορές, καταλήγουμε στην διαπίστωση ότι είχαν πρόβλημα από την αρχή ή υπονομεύτηκε στην πορεία η αξιοπιστία τους. Οι αποφάσεις της Ντοβίλ υπονόμευσαν την αξιοπιστία του πρώτου Μνημονίου. Οι υπερβάλλουσες δημοσιονομικές στοχεύσεις υπονόμευσαν την αξιοπιστία του δεύτερου μνημονίου.

Η χώρα μας βρίσκεται σε αδιέξοδο. Εδώ και 15 μήνες η κυβέρνηση δεν έχει παρουσιάσει κανένα σχέδιο για την καταπολέμηση της ανεργίας, την παραγωγική ανασυγκρότηση, τις απαραίτητες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, τρέχει πίσω από τα γεγονότα και δεν διαπραγματεύεται αποτελεσματικά, αγνοώντας τους διεθνείς συσχετισμούς, όπως απέδειξε και η πρόσφατη προσπάθεια επικοινωνιακής αξιοποίησης των διαρροών τηλεφωνικών συνομιλιών από τα WikiLeaks. Το αποτέλεσμα είναι καταστροφικό καθώς οδηγεί σε αργό θάνατο και υπάρχει ο κίνδυνος να καλλιεργηθεί κλίμα αντιευρωπαϊσμού που θα επιβεβαιώσει τις λογικές Σόιμπλε.

Με το σημερινό φύλλο, η Συντακτική Ομάδα που έβγαζε τα «Ενθέματα» τα τελευταία χρόνια (ο Μάνος Αυγερίδης, η Μαρία Καλαντζοπούλου, η Ιωάννα Μεϊτάνη, και ο επιμελητής Στρατής Μπουρνάζος) σας αποχαιρετάμε. Τα «Ενθέματα» θα συνεχίσουν στην «Αυγή», με άλλον επιμελητή και ομάδα. Ευχόμαστε καλή συνέχεια και κάθε επιτυχία.

– Μα δεν μου έλεγες ότι η Δικηγορία ήταν από τα κατ΄ εξοχήν επίζηλα επαγγέλματα, πως συχνά παραμένει ακόμη λειτούργημα, ότι μπορεί να αποφέρει αξιοπρεπές εισόδημα, να προσδώσει επαγγελματική ανέλιξη και κοινωνική καταξίωση;

– Ναι πράγματι, έναν καιρό πολλοί θέλανε τα παιδιά τους να γίνουν Δικηγόροι. Υπήρχαν μια σειρά προϋποθέσεις (δυσλειτουργία διοίκησης, δαιδαλώδες νομικό σύστημα, δικομανία) που οδηγούσαν τους πολίτες στα δικηγορικά γραφεία και εξασφάλιζαν στη συντριπτική πλειοψηφία των Δικηγόρων ευπρεπή βιοπορισμό, ανέλιξη και καταξίωση. Υπήρχαν οι διανεμητικοί λογαριασμοί (ταμεία αλληλοβοήθειας), που βοηθούσαν τους νέους και όσους δεν είχαν ακόμη πελατεία. Σήμερα όμως η κατάσταση είναι πλέον τραγική και το μέλλον προβλέπεται ζοφερό.

...Βεβαίως γι’ όσους γνωρίζουν ορισμένα πράγματα περί ευρωκοινοβουλίου, ο Πιτέλα αποτελεί ένα είδος Ευρωπαίου Γιακουμάτου, αλλά παρόλα αυτά η θέση του θα απαιτούσε μια μεγαλύτερη σοβαρότητα και μια βαθύτερη προσέγγιση του προβλήματος της ελληνικής αποτυχίας. Γιατί αν και έχει δίκιο με το να βάζει στο κάδρο τις δυνάμεις που θεοποιούν τη λιτότητα, του διαφεύγει το μείζον. Η πολιτική του κ. Τσίπρα λειτουργεί ως «νεροκουβαλητής στο μύλο της αντίδρασης», που θα έλεγε και το ΚΚΕ, αφού αυτή η πολιτική απαξιώνει ακριβώς τις δυνάμεις που μάχονται τη μονιμοποίηση της λιτότητας. Παρουσιάζοντας την πολιτική κατά της λιτότητας του κ. Τσίπρα ως το παράδειγμα αυτής της πολιτικής, οι πραγματικά συντηρητικές και νεοφιλελεύθερες δυνάμεις της Ευρώπης έχουν στα χέρια τους ένα «asset» αλά Βαρουφάκη για να πείσουν πόσο «καταστροφικός» είναι ο δρόμος της αντίθεσης στη λιτότητα.

Όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο, δημοσιογράφοι μέλη των συνδικαλιστικών μας ενώσεων αλλά-εξαιτίας των αρχαϊκών τους δομών- και μη μέλη, εκφράζουμε τη βαθιά μας ανησυχία για το τοπίο που διαμορφώνεται στο χώρο των Μ.Μ.Ε..

H κρίση αποδιάρθρωσε τις εργασιακές σχέσεις, διόγκωσε την ανεργία, κατέστησε προβληματικές τις περισσότερες επιχειρήσεις του κλαδου. Απειλητικά σημάδια εμφανίζονται για την ελευθερία του Τύπου από κυβερνητικές επιλογές αλλά και από συνδικαλιστικές μεθοδεύσεις (βλ. πρόσφατες διαγραφές από το Πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ).

Η κατάργηση των ΕΑΕΠ σχολείων (με Ενιαίο Αναμορφωμένο Εκπαιδευτικό Πρόγραμμα) και η εισαγωγή του Ενιαίου Τύπου Ολοήμερου Δημοτικού Σχολείου φέρνει μια σειρά από αλλαγές, που αντί να αναβαθμίζουν, υποβιβάζουν την ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης: κατάργηση της πρωινής ζώνης και διαφορετικοί όροι φοίτησης στο Ολοήμερο Πρόγραμμα

Το τελευταίο διάστημα είμαστε μάρτυρες μιας ολοένα αυξανόμενης πίεσης από ευρωπαϊκούς θεσμικούς παράγοντες της οικογένειας των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων, για την ανάγκη συμπόρευσης της εγχώριας κεντροαριστεράς με τη Ριζοσπαστική Αριστερά.
Με σειρά δηλώσεων αλλά και κινήσεων πιέζουν για πράγματα που στις χώρες τους φαντάζουν αυτονόητα.
Όχι όμως για τη δική μας χώρα. Θεωρώ ότι δεν αντιλαμβάνονται επαρκώς την Ελληνική πραγματικότητα και ιδιαιτερότητα. Φυσικά μετά τη ρήξη της σοσιαλδημοκρατίας με την Κομμουνιστική Αριστερά, που μας πάει πίσω στην εποχή του Λένιν και του Μπερνστάιν, η σύγχρονη Αριστερά της Ευρώπης δομήθηκε με τις αξίες που έχουν αναφορά στη δημοκρατία, στα ανθρώπινα και πολιτικά δικαιώματα στην αλληλεγγύη, στο κοινωνικό κράτος, στην υπεράσπιση των δημοσίων αγαθών ,σε πανανθρώπινες αξίες, που σε πολλά σημεία εφάπτονται με αξίες, που μια σειρά κινημάτων της Ριζοσπαστικής Αριστεράς υπερασπίζει.

Όχι ότι οι στίχοι του Διονυσίου Σολωμού δεν έχουν διαχρονική αξία για τη ράτσα μας, αλλά μάλλον το «όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν» ταιριάζει περισσότερο σαν εθνικός ύμνος στην Ελλάδα της κρίσης.