Η προσωρινή τουλάχιστον δυνατότητα αποπληρωμής των δανείων της χώρας μας μετά την παρέμβαση της Ε.Ε., της ΕΚΤ και του ΔΝΤ μάς δίνει χρόνο να σκεφτούμε το ζήτημα της ανάπτυξης, που αποτελεί τη μοναδική βιώσιμη και μακροπρόθεσμη λύση στο σημερινό οικονομικό και κοινωνικό αδιέξοδο.

Το γεγονός που προκάλεσε τη μεγαλύτερη αίσθηση από το χώρο της Αριστεράς την εβδομάδα που πέρασε ήταν ο αποκλεισμός του Φώτη Κουβέλη από το συνέδριο του Συνασπισμού. Ένας αποκλεισμός που επήλθε όχι τυχαία, αλλά μετά από παρασκηνακή απόφαση μιας άλλης τάσης του κόμματος, της Αριστερής Ανασύνθεσης. Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος και βουλευτής Β΄ Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ μιλά στην εφημερίδα μας για το περιστατικό και τις ευθύνες του Αλέξη Τσίπρα, καθώς και για τα οικονομικά μέτρα και τις αστοχίες του Γιώργου Παπανδρέου.
Κυρίως, όμως, αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο διάσπασης του Συνασπισμού…

Το πρόβλημα αναχρηματοδότησης του δημοσίου χρέους της Ελλάδας θα μπορούσε να είχε αντιμετωπιστεί νωρίτερα και με πολύ χαμηλότερο κόστος, εξήγησε αναλύοντας τις περίπλοκες σχέσεις ανάμεσα στις εξελίξεις στις χρηματοπιστωτικές αγορές και τις διαδικασίες λήψης πολιτικών αποφάσεων ο Λορέντσο Μπίνι Σμάγκι, μέλος του προεδρείου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, σε πρόσφατη ομιλία του.

Σε τρεις μέρες συμπληρώνεται ένας χρόνος από τον θάνατο του Μιχάλη Παπαγιαννάκη. Ήταν 26 Μαΐου του 2009. Μέρα Μαγιού μας μίσεψε κι αυτός, όπως ένα χρόνο πριν, στις 28 Μαΐου του 2008, ο Άγγελος Ελεφάντης. Το ʼχει ο Μάης, φαίνεται...

...Ο Μιχάλης υπήρξε μια ζωή ο «Μιχάλης» των αναμνήσεων του καθένα μας. Όσοι τον γνώρισαν, συναναστράφηκαν ή συνυπήρξαν μαζί του κατά καιρούς περιγράφουν και επιβεβαιώνουν την ίδια πανομοιότυπη εικόνα ανθρώπου. Μόνο τα γεγονότα διαφέρουν σʼ αυτές τις αφηγήσεις, αναλόγως των εκάστοτε τεκταινομένων σʼ αυτή τη μακρά διαδρομή.

...Η θητεία του στον Συνασπισμό και στις προγενέστερες μορφές του δεν αντιφάσκει προς τις σταθερές της δημοκρατικής του κουλτούρας. Στον κομματικό αυτό χώρο δεν πρέπει να αισθάνθηκε έλλειμμα δημοκρατικής λειτουργίας, στο μέτρο του εφικτού πάντοτε, κάτι που μπορεί να ερμηνεύει, εν μέρει έστω, τη συγκατοίκηση και με πολιτικές τάσεις αποκλίνουσες και ενίοτε ανυπόφορες για τον ίδιο. Πιστεύω, τελικά, ότι μια μαρξιστική ηθική της πράξης, μια θεωρητικοποίηση του εφικτού, ήταν το σταθερό πνευματικό πλαίσιο της πολιτικής διαδρομής του Μιχάλη Παπαγιαννάκη

Υπάρχει μία μόνο κρίση του χρηματοπιστωτικοποιημένου και τοξικοεξαρτημένου από το χρέος καπιταλισμού, η οποία άρχισε τον Αύγουστο του 2007 και πέρασε έναν πρώτο παροξυσμό το φθινόπωρο του 2008. Έχουμε εισέλθει στη δεύτερη πράξη αυτής της κρίσης. Στο έργο τους για τις χρηματοοικονομικές κρίσεις στην ιστορία η Κάρμεν Ράινχαρντ (Carmen Reinhardt) και ο Κένεθ Ρόγκοφ (Kenneth Rogoff) δείχνουν ότι οι διεθνείς τραπεζικές κρίσεις σχεδόν πάντοτε επανέρχονται ως κρίσεις χρέους των κρατών.

Το φαινόμενο της «διαρροής εγκεφάλων» συνήθως περιλαμβάνει τις ροές πτυχιούχων από τις λιγότερο αναπτυγμένες χώρες προς τις αναπτυγμένες, ενώ οι αντίστοιχες ροές μεταξύ των αναπτυγμένων κρατών αναφέρονται ως «κυκλοφορία εγκεφάλων». Ερμηνεύουμε το φαινόμενο της «διαρροής εγκεφάλων» στην περίπτωση της Ελλάδας, η οποία αποτελεί αναπτυγμένο κράτος, ως αποτέλεσμα της χαμηλής ζήτησης για επιστημονικό προσωπικό στην ελληνική αγορά εργασίας, και όχι της υπερπροσφοράς πτυχιούχων.

Αγνοώντας προειδοποιήσεις σοβαρών οικονομικών αναλυτών, οι Ευρωπαίοι ηγέτες στρέφονται σε μια περιοριστική δημοσιονομική πολιτική γερμανικής κοπής που κινδυνεύει να ανακόψει την έξοδο από την ύφεση. Διακυβεύουν έτσι την επιτυχία της πιο σημαντικής απόφασής τους απέναντι στην εξαπλούμενη κρίση χρηματοδότησης κρατικών χρεών: το να αποδώσει αντί να μεταθέσει μόνο χρονικά το πρόβλημα ο μηχανισμός στήριξης που συγκρότησαν.

ΤΟ ΑΠΛΩΜΑ ΤΟΥ ΛΑΪΚΙΣΜΟΥ στη χώρα, όσο κι αν είναι αναμενόμενο σε συνθήκες κρίσης και αδιεξόδων, δεν παύει να υπονομεύει τη δημοκρατική διέξοδο υπέρ των εργαζομένων και να δυναμώνει εκδηλώσεις και συμπεριφορές αυταρχισμού.
ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ πολίτες στη χώρα μας βιώνουν σήμερα μια βαθιά αντίθεση που προκαλεί γενικευμένη σύγχυση: από τη μία αντιλαμβάνονται την επείγουσα ανάγκη ενός άλλου συλλογικού σχεδίου για την αντιμετώπιση της κρίσης και της ύφεσης, αλλά από την άλλη οι διεκδικήσεις των κοινωνικών ομάδων τείνουν να αλληλοακυρώνονται και δεν μπορούν να παράγουν σημαντικό πολιτικό αποτέλεσμα.

Πόσοι κάτοικοι αυτής της χώρας αισθάνονται άραγε το βάρος της ιστορικής κληρονομιάς; Όσοι και αν είναι, δεν αρκούσαν για να σταματήσουν τον εξευτελιστικό κατήφορο της Ελλάδας σε όλα τα επίπεδα

Αν στη θέση του Ταγίπ Ερντογάν βρισκόταν την περασμένη εβδομάδα η Άγγελα Μέρκελ, όσα είπε ο Τούρκος πρωθυπουργός θα λέγαμε ότι συνιστούσαν την απαρχή της βελτίωσης του κλίματος στις διμερείς σχέσεις. Κι αυτό γιατί έγιναν φραστικές μετατοπίσεις που σηματοδοτούσαν την πολιτική πρόθεση της εξομάλυνσης. Όμως, αφενός ο κ. Ερντογάν είναι Τούρκος και στη χώρα μας αυτή η προέλευση γεννά καχυποψία και αφετέρου ο κ. Ερντογάν διακρίνεται για τον χειμαρρώδη χαρακτήρα του - ο «πρότερος βίος» του δείχνει ότι αποτολμά καινοτόμες προσεγγίσεις αλλά πάσχει σοβαρά στην υλοποίηση.

Ο Τζον Μίρσχαϊμερ, διακεκριμένος Αμερικανός πανεπιστημιακός (στο πανεπιστήμιο του Σικάγο) βρέθηκε αυτή την εβδομάδα στην Αθήνα προσκεκλημένος του Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων (ΙΔΙΣ) της Παντείου, για να πάρει μέρος στην ημερίδα "Ο κόσμος και η Ελλάδα το 2030". Με την ευκαιρία αυτή μίλησε στην "Αυγή" της Κυριακής για την κρίση στην Ευρώπη αλλά και στις ΗΠΑ και τις ανερχόμενες δυνάμεις.