Στην Προγραμματική Συνδιάσκεψη της Δημοκρατικής Συμπαράταξης (14-15 Μαΐου), άνθρωποι διαφορετικών αφετηριών, πολιτικών και πολιτισμικών αποσκευών, με τις καχυποψίες και τις ενστάσεις τους, άνθρωποι που ίσως λίγα χρόνια πριν δεν φαντάζονταν ότι θα κάθονταν δίπλα-δίπλα, όχι μόνο κάθισαν μαζί, αλλά και «βομβάρδισαν» ο ένας τον άλλον με ιδέες και προτάσεις.
Εκεί διαπίστωσαν ότι η επί 40 χρόνια απουσία μιας θεωρητικής συζήτησης για τα κοινά τους σημεία δεν τους επέτρεψε να γνωρίζουν ότι όλοι αυτοί, μαζί, αποτελούν μέλη, με διαφορετικούς βαθμούς συγγένειας, μιας μεγάλης οικογένειας, της σοσιαλδημοκρατίας. Τον ίδιο βαθμό όσμωσης δείχνει και η συζήτηση μεταξύ των μελών της Επιτροπής Διαλόγου της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και του Ποταμιού.

...Η αξιολόγηση έκλεισε – ευτυχώς. Η αβεβαιότητα του χρέους, τόσο με το πλαφόν που τέθηκε στις δαπάνες εξυπηρέτησής του όσο (και κυρίως...) με την εμπιστοσύνη με την οποία, τις επόμενες ημέρες, θα περιβάλει τα ελληνικά ομόλογα ο κ. Ντράγκι, περιορίζεται κατά πολύ. Θα ήταν (έως επικίνδυνη...) αυταπάτη, όμως, να νομίσουμε ότι τα δύσκολα πέρασαν. Η χώρα έχει αναλάβει την υποχρέωση να εφαρμόσει ένα εξαιρετικά δύσκολο Μνημόνιο (που περιέχει όσα το πολιτικό προσωπικό δημαγωγώντας απέφυγε να κάνει 6 χρόνια...) και, ταυτόχρονα, πρέπει να πολεμήσει την ανεργία.

Σε μια άλλη χώρα, ίσως, μια κυβέρνηση δεν θα διενοείτο να νομοθετήσει έναν νέο κανόνα που αφορά το σύνολο του πολιτικού κόσμου και τον έλεγχο του πολιτικού χρήματος δίχως συνεννόηση με την αντιπολίτευση. Δίχως τη συναίνεση του συνόλου, ει δυνατόν, των ενδιαφερομένων.

Η εικόνα του Πρωθυπουργού και των υπουργών του σε μια άδοξη φιέστα του Υπουργικού Συμβουλίου την Πέμπτη ήταν αποκαλυπτική της κατάστασης στην οποία έχουν περιέλθει ύστερα από τόσα ψέματα και παλινωδίες. Η γύμνια επιχειρημάτων και αισιόδοξης αφήγησης ολοφάνερη αφού τα καλά νέα δεν ήρθαν και όπως όλα δείχνουν θα αργήσουν πολύ.

«Γυμνά ονόματα κρατάμε». Έτσι τέλειωνε ο Έκο το «Όνομα του ρόδου». Ονόματα απομεινάρια πραγμάτων που φεύγουν, και γι αυτό ονόματα απογυμνωμένα από τις προηγούμενες σημασίες τους. Όλο και πιο έντονα έχουμε αυτή την αίσθηση καθώς λέξεις όπως νέο, παλαιό, Αριστερά, Σοσιαλδημοκρατία, ηθικό πλεονέκτημα, περιστρέφονται στον δημόσιο λόγο μιας θολής εποχής.

Ας αρχίσουμε με κοινοτοπίες: μια κυβέρνηση της Αριστεράς όχι μόνο δικαιούται αλλά οφείλει να ευνοήσει εκείνους που στη μοιρασιά της πίτας, όπως γίνεται σήμερα, παίρνουν το μικρότερο κομμάτι.

Διότι παρ’ όλα όσα λέγονται, το ισχύον σύστημα αποτυπώνει αδικίες και κυρίως αναπαράγει ανισότητες, οι οποίες δεν είναι θέλημα θεού, ούτε απόρροια μιας ιδεολογικά ουδέτερης αξιολόγησης που απονέμει χρήμα και εξουσία στους άξιους και εργατικούς, ενώ τιμωρεί τους κουτούς και τους τεμπέληδες.

Το σενάριο της συμμετοχής της στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ είναι επιστημονικής φαντασίας, το οποίο ανά διαστήματα φέρνουν κάποιοι στο προσκήνιο για την εξυπηρέτηση των δικών τους σκοπών. Η κυβέρνηση σήμερα ασκεί μία αδιέξοδη πολιτική σε όλα τα επίπεδα. Στην διαπραγμάτευση δέχθηκε το λάθος μίγμα, μέτρα υπερφορολόγησης, κόφτη συντάξεων και μισθών, υπερταμείο εκποίησης όλων των περιουσιακών στοιχείων για 99 χρόνια και ουσιαστικά μη άμεση εφαρμογή ούτε της απόφασης του Νοεμβρίου του 2012 για αναδιάρθρωση του χρέους. Είναι μία κυβέρνηση κατώτερη των περιστάσεων.

«Το θέμα μου, στην ουσία, είναι ένα: Πού βρισκόμαστε σήμερα και κυρίως που πάμε αύριο.

· Πρέπει να σταματήσει επίσης το γαϊτανάκι του ‘εσύ, όχι εγώ’, ‘οι άλλοι, όχι εμείς’, ‘που κρύβει μια καθολική αποποίηση ευθυνών, και πρέπει να δούμε τι κάνουμε για να μην τελματωθούμε για άλλη μια δεκαετία.

Η κυβέρνηση, ο πρωθυπουργός και τα στελέχη του, επικαλούνται συχνά- σε κάθε ευκαιρία- το «ηθικό πλεονέκτημα» της Αριστεράς. Και όσο αδειάζει το καλάθι των επιχειρημάτων τους για να δικαιολογήσουν τον τρόπο διακυβέρνησής τους τόσο περισσότερο επικαλούνται το «ηθικό πλεονέκτημα», σε μια αγωνιώδη προσπάθεια να πείσουν τους πολίτες που τους πίστεψαν και τους ψήφισαν, πως αυτή η κυβέρνηση, η κυβέρνηση της αριστεράς είναι κάτι άλλο, διαφορετικό.

Με αφορμή το ανακοινωθέν της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, η Δημοκρατική Αριστερά τονίζει ότι για μια ακόμη φορά αναδεικνύεται πόσο αναγκαίος είναι ο διαχωρισμός των σχέσεων εκκλησίας και κράτους.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δυστυχώς δεν προχωρά ούτε στο πεδίο βασικών αλλαγών που δεν έχουν καμία σχέση με τα μνημόνια και είναι διαχρονικές θέσεις της αριστεράς. Ένα τέτοιο θέμα είναι η δίκαιη φορολόγηση της εκκλησιαστικής και μοναστηριακής περιουσίας και η επανατοποθέτηση των σχέσεων εκκλησίας και κράτους με τον αναγκαίο διαχωρισμό τους. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται και η αλλαγή του τρόπου διδασκαλίας του μαθήματος των Θρησκευτικών.

Ο διαχωρισμός εκκλησίας-κράτους με τις ρυθμίσεις τις οποίες συνεπάγεται πρέπει να έρθει επιτέλους από τον αρμόδιο Υπουργό στην Βουλή και να ψηφιστεί χωρίς να αποδειχθεί για άλλη μία φορά ότι ο κ. Τσίπρας είναι όμηρος του εθνικολαϊκιστή εταίρου του, κ. Καμμένου.

...Η Ελλάδα δεν έχει σήμερα ανάγκη από μια απλή κυβερνητική «παραίτηση» και αλλαγή. Η ανακύκλωση των παθογενειών του παρελθόντος μόνο επιζήμια μπορεί να είναι. Η χώρα χρειάζεται ένα σχέδιο ανασυγκρότησης, ένα σχέδιο τολμηρών μεταρρυθμίσεων και πολιτικές δυνάμεις ικανές και αποφασισμένες να το υλοποιήσουν. Η χώρα χρειάζεται μια εναλλακτική και αξιόπιστη πρόταση διακυβέρνησης.

Πριν λίγες μέρες , μια απόφαση της Συνόδου της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος προκάλεσε ιδιαίτερη εντύπωση. Η Ιεραρχία , η οποία συνεδρίασε στα πλαίσια της προετοιμασίας της Αγίας Μεγάλης Συνόδου των Εκκλησιών που θα συνέλθει τον Ιούνιο στην Κρήτη , αποφάσισε να μην αναφέρονται στα κείμενα της ως “ εκκλησίες ” η ρωμαιοκαθολική και η προτεσταντική , αλλά να αποκαλούνται “ομολογίες ” η “ χριστιανικές κοινότητες ”.