Πριν τη συγκέντρωση του κινήματος «Παραιτηθείτε» έβλεπα διάφορους «έγκριτους» διαμορφωτές της κοινής γνώμης να δηλώνουν ή να γράφουν ότι αν η συγκέντρωση είναι μεγάλη, τότε τίθεται θέμα νομιμότητας της κυβέρνησης και παραμονής της στην εξουσία. Θα μείνω στη σημερινή τους άποψη και όχι τόσο στο ότι οι ίδιοι «έγκριτοι» αναλυτές υποστήριζαν, ορθώς, το 2011-2012, ότι οι συγκεντρώσεις και «οι δρόμοι» δεν έχουν τη δημοκρατική νομιμοποίηση να ρίχνουν κυβερνήσεις.

Πάγια θέση του ευρύτερου χώρου της αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ ήταν η απλή και ανόθευτη αναλογική, απέναντι μάλιστα στα επιχειρήματα ότι δεν θα λειτουργήσει. Αν σήμερα εκτιμούν κάτι τέτοιο στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ πρόκειται για την απόλυτη μετάλλαξη. Στην ουσία του θέματος, από τις εκλογές του 2009 και μετά δεν έχει βγει αυτοδύναμη κυβέρνηση ούτε καν με το απαράδεκτο μπόνους των 50 έδρων. Είναι φανερό ότι η κοινωνία έχει αποφασίσει ότι θέλει κυβερνήσεις συνεργασίας. Για αυτό σήμερα είναι περισσότερο αναγκαία από ποτέ η καθιέρωση της απλής αναλογικής. Η χώρα έχει ανάγκη από ένα εκλογικό σύστημα απαλλαγμένο από στρεβλώσεις και «στατιστικές αλχημείες» που θα περιλαμβάνει μεταξύ άλλων και την κατάργηση του μπόνους των 50 εδρών. Μία τέτοια πρόταση θα την στηρίξω.

Όσο αυτονόητο είναι ότι μόνο χάρη στην ενεργό ανάμειξη των πολιτών στα δημόσια πράγματα είναι μια δημοκρατία λειτουργική, άλλο τόσο αυτονόητο είναι ότι ο λαός ως συλλογικό υποκείμενο δεν διαθέτει ούτε κοινή πολιτική βούληση, ούτε μπορεί να διαμορφώσει μια κοινή συνισταμένη απόψεων και διεκδικήσεων. Πολύ περισσότερο στην Ελλάδα της κρίσης, με την εξαέρωση των μαζικών πολυσυλλεκτικών κομμάτων και την αποκαθήλωση των ηγεσιών όπου είχε εναποθέσει εν λευκώ η πλειονότητα του λαού τη διαχείριση της βούλησής του.

Νομίζω πως κανείς δεν θα διαφωνήσει με την άποψη ότι για όσα λέμε ή κάνουμε υπάρχει πάντα κάποιος λόγος που μας οδηγεί στο να πούμε ή να κάνουμε κάτι. Κατά συνέπεια, όταν παραδεχτούμε ένα λάθος μας, παραδεχόμαστε επίσης, είτε το θέλουμε είτε όχι, ότι και το σκεπτικό που κατέληξε σε αυτό ήταν επίσης λανθασμένο.

Οταν ο Αλ. Τσίπρας από το βήμα της Βουλής παραδέχτηκε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έτρεφε αυταπάτες, οι αντίπαλοί του ανέκραξαν ότι στην ουσία ο πρωθυπουργός δικαίωσε αναδρομικά την κριτική εκείνων που το κόμμα του είχε χαρακτηρίσει «ταγματασφαλίτες» και «γερμανοτσολιάδες» (μεταξύ άλλων). Και ώς εδώ η αντιπολίτευση είχε μάλλον δίκιο.

Ο δημοσιογράφος Αλέξανδρος Βέλιος θα πεθάνει. Σύντομα. Η τελευταία του ανάσα θα βγει σε ένα δωμάτιο στη Ζυρίχη. Και τα αγαπημένα του πρόσωπα θα είναι η τελευταία εικόνα που θα πάρει μαζί του.

Ο Βέλιος έχει καρκίνο. Καταφεύγει στην ευθανασία. Και επειδή, στην κυριολεξία, πρώτα τελειώνεις με τη ζωή και μετά με τη δημοσιογραφία, αποφάσισε να μιλήσει και να γράψει για όλο αυτό. «Εγώ και ο θάνατος μου.

4 Μαΐου 2014 : Ο κ. Σπίρτζης συστήνεται στην πολιτική ζωή του τόπου ως τεχνοκράτης.

Οκτώ μήνες πριν υπουργοποιηθεί, εκλέγεται πρόεδρος του Τεχνικού Επιμελητήριου. Προέρχεται από το ΠΑΣΟΚ με στήριξη συνδικαλιστικής παράταξης (Δημοκρατική Συμπαράταξη Μηχανικών- ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, Οικολόγοι κ.α.) ανταγωνιστικής της αντίστοιχης του ΣΥΡΙΖΑ.

Η απουσία μου από την Αθήνα στις Βρυξέλλες για να παίξω το “QED” ή “Τι απέδειξε ο κύριος Φάυνμαν”, με έθετε ντε-φάκτο εκτός της χθεσινής συγκέντρωσης. Όμως και αν ήμουν στην Αθήνα δεν θα πήγαινα. Όχι επειδή ξαφνικά άρχισα να συμπαθώ την κυβέρνηση την οποία επικρίνω συνεχώς αποδοκιμάζοντας τις λανθασμένες πολιτικές της.

Με μία χώρα σε μακρόχρονη και πολύμορφη κρίση, με μια κοινωνία που διχάζει πια και το άτομο, ένα πολιτικό σύστημα που αδυνατεί να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων, το λιγότερο ίσως που θα ζητούσες θα ήταν μια συζήτηση για τα απλά και τα αυτονόητα. Αυτά που παραβλέπουμε και απαξιούμε, αυτά της καθημερινότητας. Αυτά που γράφουν τις καθημερινές χιλιάδες ιστορίες των μικροεπιχειρήσεων και των εργαζομένων σε αυτές, τις δεκάδες χιλιάδες που αδυνατούν να εξυπηρετήσουν τις οφειλές τους, τις εκατοντάδες χιλιάδες που ζουν την αβεβαιότητα του αύριο.

Ημέρα λογαριασμών για τους «Παραιτηθείτε» και τους «Είστε εχθροί του λαού».

Ας τους αφήσουμε να κάνουν ταμείο, ο καιρός θα δείξει τις πολιτικές αντοχές της ασπόνδυλης κίνησης της πλατείας Συντάγματος, αλλά και το καταγέλαστο της ανατριχιαστικής μομφής της κυβέρνησης.

Άλλωστε σε μια βδομάδα από σήμερα, ίσως χρειαστεί να αναρωτηθούμε όλοι μαζί –εντός και εκτός συνόρων– «Και τώρα τι;»

Η χώρα αυτή, από τις πρώτες κιόλας μέρες της ανεξαρτησίας της, έζησε πολλούς εθνικούς διχασμούς. Χρείαστηκε να περάσουν δεκαετίες για να κλείσουν οι ανοιχτές πληγές του εμφύλιου και να φτάσουμε στη μεταπολιτευτική δημοκρατική σταθερότητα. Θα περίμενε κανείς ότι η Αριστερά, η παράταξη που υπέστη τις σκληρότερες συνέπειες αυτού του διχασμού, θα πρωτοστατούσε ερχόμενη στην εξουσία στην κατοχύρωση της ισονομίας και την θωράκιση των δημοκρατικών θεσμών.

Η Συνδιάσκεψη της Δημοκρατικής Συμπαράταξης επεξεργάστηκε την πρότασή μας για μια ΕΘΝΙΚΗ ΓΡΑΜΜΗ εξόδου από την κρίση και τα μνημόνια, την παραγωγική ανασυγκρότηση και ανάπτυξη και την διαφύλαξη της κοινωνικής συνοχής.

Με βάση το σχέδιο αυτό δημοσιοποιούμε 50 νέες θέσεις-«βήματα για την αλλαγή πολιτικής», για το περιεχόμενο δηλαδή της νέας προοδευτικής πρότασης που επαγγελλόμαστε.

Στα 50 σημεία δεν περιλαμβάνονται ειδικές αναφορές μέτρων πολιτικής για κάθε τομέα της οικονομίας. Αναδεικνύουμε, κυρίως οριζόντια μέτρα πολιτικής που αφορούν το σύνολο της οικονομίας.

Ο κενός χώρος υπήρξε μια επαναστατική ποδοσφαιρική ανακάλυψη η οποία μας πρόσφερε δημιουργικότητα με υψηλά αποτελέσματα (γκολ). Στην πολιτική, όμως, τα πράγματα λειτούργησαν και λειτουργούν διαφορετικά. Η τάση συγκλίσεως κεντροαριστεράς και κεντροδεξιάς δημιούργησε σύγχυση στους χώρους που ελευθερώθηκαν και έμειναν κενοί. Εκεί άνθισε ο λαϊκισμός, είτε με τυχοδιωκτική μορφή (ΣΥΡΙΖΑ), είτε με γελοιότητες (διάφορες δεξιο – θρισκευτικο – εθνικιστικες κινήσεις), είτε ως βαρβαρότητα (Χρυσή Αυγή).