Σε σύγκριση με τις βουλευτικές εκλογές, το μεγάλο πλεονέκτημα του δημοψηφίσματος υποτίθεται ότι είναι η καθαρότητα.
Ο κυρίαρχος λαός απαντά Ναι ή Οχι σε συγκεκριμένο ερώτημα και με τρόπο που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση επειδή δεν εκλέγει αντιπροσώπους, οι οποίοι μερικές φορές είτε αθετούν τις προεκλογικές υποσχέσεις είτε αυτονομούνται και εμπλέκονται σε κομματικές μανούβρες χωρίς την άδεια των εντολέων τους.
Τα πράγματα φαίνονται απλά αλλά δεν είναι.
Γιατί, όσο παράξενο κι αν ακούγεται, το τίμημα για την καθαρότητα της απάντησης –τι πιο καθαρό από το Οχι ή το Ναι στο δίλημμα του δημοψηφίσματος;– είναι η ασάφεια.

Πώς έφτασε στο σημερινό σημείο μια τόσο μεγάλη αλυσίδα όπως η «Μαρινόπουλος Α.Ε.»;

Πώς εξηγείται το γεγονός ότι μια εταιρεία που εισέπραττε τοις μετρητοίς αλλά πλήρωνε επί πιστώσει, που εισέπραττε άμεσα ρευστό από τους πελάτες της και πλήρωνε εκ των υστέρων τους προμηθευτές της, έφτασε να έχει χρέη ίσα με μία ποσοστιαία μονάδα του ΑΕΠ της χώρας;.. Αυτό είναι, κατά τη γνώμη πολλών, το κεντρικό ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί.

Ο τόπος για να βγει από την κρίση με ανάπτυξη και κοινωνική συνοχή χρειάζεται ένα νέο πολιτικο-οικονομικό μοντέλο. Τον μετασχηματισμό του κυρίαρχου μοντέλου του πελατειακού κράτους και της κρατικοδίαιτης οικονομίας μπορούν να τον υλοποιήσουν αξιόπιστες πολιτικές δυνάμεις, ικανές να εκφράσουν μια νέα και στέρεη συμμαχία των κοινωνικών δυνάμεων που αποβλέπουν σε μια δημιουργική Ελλάδα.

Μπορεί η Ευρώπη (Ευρωπαϊκή Eνωση - ΕΕ) να αποφύγει τα χειρότερα - την πλήρη ενδεχομένως κατάρρευση - μετά το καταστροφικό αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος που οδηγεί στο Brexit, την έξοδο της χώρας από την ΕΕ; Νομίζω ότι υπό προϋποθέσεις μπορεί. Και πρέπει. Μπορεί, δηλαδή, το Brexit να λειτουργήσει θεραπευτικά αν η Ενωση θελήσει να αντλήσει τα αναγκαία διδάγματα και συμπεράσματα

Τα αίτια που οδήγησαν στην απόφαση των Βρετανών δεν αφορούν μόνο τη Μεγάλη Βρετανία. Αφορούν όλη την Ευρώπη. Είναι η κρίση εμπιστοσύνης προς τις ελίτ και το πολιτικό σύστημα, η αύξηση των ανισοτήτων, η ανασφάλεια των μεσαίων στρωμάτων, η αδυναμία του μεμονωμένου πολίτη να αντιληφθεί τις πολιτικές διαδικασίες λήψης αποφάσεων στις γραφειοκρατικές Βρυξέλλες, οι οποίες του φαίνονται τόσο μακρινές. Οι ανασφαλείς πολίτες αντιτίθενται στην ακύρωση του λαϊκού και κοινωνικού στοιχείου, που συγκροτούσε την εθνική κυριαρχία των φιλελεύθερων δημοκρατιών. Το πρόβλημα όμως δεν είναι μόνο αυτό.

«Η αναθεώρηση του Συντάγματος έπρεπε να είχε ήδη δρομολογηθεί από το 2013, όταν δηλαδή έληξε η προβλεπόμενη πενταετία από την προηγούμενη (2008).

Ωστόσο κανένα κόμμα, παρά τις μεγαλόστομες σχετικές εξαγγελίες, δεν ανέλαβε τη σχετική πρωτοβουλία, η οποία απαιτεί απλώς πρόταση 50 τουλάχιστον βουλευτών.

Ο λόγος είναι, κατ΄εμέ, πολύ απλός και συνοψίζεται στο ότι από το πρόγραμμά τους απουσίαζε πλήρως μια ολοκληρωμένη και επεξεργασμένη συνταγματική πολιτική.

Δεν χρειάζεται μεγάλη φαντασία για να εικάσουμε τους τίτλους εάν είχε επικρατήσει το Bremain αντί του Brexit. «Οι Βρετανοί δεν παρασύρθηκαν απ’ τις σειρήνες του λαϊκισμού!» θα θριαμβολογούσαν οι σχολιαστές. «Οπως το 1940 και σήμερα: Η Μάχη της Αγγλίας έκρινε το μέλλον της Ευρώπης» θα έγραφαν, αντιστεκόμενοι - ελπίζω - στον πειρασμό να τοποθετήσουν τη φωτογραφία του Ντέιβιντ Κάμερον πλάι σε εκείνη του Ουίνστον Τσόρτσιλ.

Στο περίφημο βιβλίο του «Η άνοδος και η πτώση των μεγάλων δυνάμεων» που κυκλοφόρησε το 1987, ο βρετανός ιστορικός Πολ Κένεντι δεν προέβλεψε απλώς την πορεία που θα ακολουθούσε τις επόμενες δεκαετίες η Ευρώπη. Συνέδεσε αυτή την πορεία με κάτι που ένας διανοούμενος του δικού του διαμετρήματος ξέρει καλά πόσο αποφασιστικό ρόλο παίζει στην ανθρώπινη ιστορία. «

...Εν τέλει, η αλλαγή του εκλογικού νόμου μοιάζει με πρόβα διαιρετικής τομής στο πολιτικό σύστημα. Δηλαδή, ποιος πάει με ποιον την επόμενη μέρα. Υπό αυτή την έννοια, κάποιοι μοιάζει να θέλουν να τα ξανασκεφτούν από την αρχή.

Αν στις τελευταίες εκλογές είχε εφαρμοστεί ένας αναλογικός εκλογικός νόμος, χωρίς μπόνους εδρών για το πρώτο κόμμα και με το όριο εισόδου στη Βουλή να διατηρείται στο 3%, το πρώτο κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ, θα έπαιρνε κάτι ανάμεσα σε 112 και 115 έδρες.

Η κυβέρνηση, αντιμετωπίζοντας αδιέξοδο στην οικονομία λόγω της πολιτικής της, θέλησε να αλλάξει την συζήτηση από τα κρίσιμα προβλήματα, με τον εκλογικό νόμο, η αλλαγή του οποίου βέβαια είναι απαραίτητη. Ζητήσαμε από την πρώτη στιγμή της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ να φέρει άμεσα αλλαγές στο εκλογικό σύστημα. Για 17 μήνες ο ΣΥΡΙΖΑ δεν το έπραξε. Σήμερα, αφού συνειδητοποίησε ότι τα εκλογικά ποσοστά του καταβαραθρώνονται οριστικά και δεν υπάρχουν περιθώρια νέας εκλογικής νίκης, φέρνει στο προσκήνιο την αλλαγή του εκλογικού νόμου. Είναι φανερό ότι ο κ. Τσίπρας κινείται και αποφασίζει αποκλειστικά στην βάση μόνο των εκάστοτε μικροκομματικών του σκοπιμοτήτων.

Πολύ σοβαρά στοιχεία για την πώληση του ΟΛΠ και τα περιουσιακά στοιχεία του που πήραν… τσάμπα οι Κινέζοι, δίνει ο πρώην υπουργός και Πρόεδρος του ΟΛΠ Γιώργος Ανωμερίτης, με επιστολή που απέστειλε στον Πρόεδρο της Βουλής Νίκο Βούτση.

Ο Γιώργος Ανωμερίτης στην αναφορά του αυτή, μεταξύ άλλων πολλών στοιχείων, υποστηρίζει ότι «Κανένα μνημόνιο δεν έθεσε θέμα πώλησης του 67% των μετοχών του ΟΛΠ, ούτε καν οι προσληφθέντες από το ΤΑΙΠΕΔ Σύμβουλοί του (Poseidon project)»,