Μετά την εκλογική συντριβή της ΔΗΜΑΡ στις Ευρωεκλογές πιστεύετε ότι υπάρχει περίπτωση ανάκαμψης του κόμματος και με ποιες προϋποθέσεις;

Η Δημοκρατική Αριστερά θα παλέψει και θα πετύχει γιατί η κοινωνία και το πολιτικό σύστημα χρειάζονται έναν χώρο όπως ο δικός μας, που θα ανασυγκροτήσει το προοδευτικό τόξο και θα δοκιμάσει να μειώσει τις αποστάσεις που έχουν δημιουργηθεί μεταξύ της κεντροαριστεράς και της αριστεράς. Το εγχείρημα της Δημοκρατικής Αριστεράς οφείλει και πρέπει να συνεχιστεί ως μία πολιτική δύναμη που θέλει και μπορεί να συμβάλλει στη συνεργασία των προοδευτικών πολιτικών δυνάμεων της χώρας σε μία εναλλακτική κατεύθυνση, απέναντι στις συντηρητικές πολιτικές.

Τον Ιούλιο του 1974 δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με την «πτώση της χούντας» ούτε με την «αποκατάσταση της δημοκρατίας». Οι ιδέες αυτές και τα ερμηνευτικά αυτά σχήματα επικράτησαν στις ανοιχτές διαβουλεύσεις της δημόσιας πολιτικής σφαίρας, αλλά δεν απέκτησαν ποτέ τη θεωρητική δυναμική της ριζικής ερμηνείας του ίδιου του πράγματος, που είναι η πολιτική συγκρότηση της ελληνικής κοινωνίας μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

- Κατ’ αρχήν συμφωνώ απολύτως με την δήλωση του Φ. Κουβέλη ότι το θέμα πρέπει να κριθεί στον κατάλληλο χρόνο. Να μην παίζουμε με την Προεδρική εκλογή πολιτικά παιχνίδια. Έχω υποστηρίξει και το επαναλαμβάνω ότι η παρούσα Βουλή πρέπει να εκλέξει με ευρύτερες συναινέσεις, Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Επίσης έχω δηλώσει ότι ο Φ. Κουβέλης μπορεί να είναι το πρόσωπο που θα συγκεντρώσει τις απαιτούμενες συναινέσεις. Αρα είναι σαφές τι θέλω να ψηφίσω. Σε κάθε περίπτωση θα κινηθώ σε συνεννόηση και με τους συναδέλφους μου βουλευτές της ΔΗΜΑΡ.

Αυτό που συμβαίνει στη ΔΗΜΑΡ είναι πρωτόγνωρο για την αριστερά. Κάθε μεγαλόβαθμο στέλεχος νομίζει πως είναι ο στρατηγός Κουτούζωφ και δίδει την μάχη της Μόσχας. Και γι αυτό σε όλες τις δημόσιες εμφανίσεις η μεγάλη πλειοψηφία των συμμετεχόντων, έχει την προσωπική άποψη ,την προσωπική γνώμη, και όχι τις συλλογικές αποφάσεις. Μερικά ζητήματα μπαίνουν στη σφαίρα του ανεξήγητου. Πως να αιτιολογήσεις συμπεριφορές καθόλα αγαπητών συντρόφων, που ενώ επιζητούν το διάλογο με άλλα κόμματα ,οι ίδιοι επιλέγουν την αποχή από το εσωκομματικό διάλογο; Και άλλοι αμετροεπείς που το μεγάλωμα της σκιάς το πέρασαν για μπόι;

Το εκλογικό αποτέλεσμα οφείλεται σε πολλούς παράγοντες. Μια ορθή ανάλυσή του προϋποθέτει : νηφαλιότητα, εξέταση όλων των πτυχών και σωστή στάθμιση της επίδρασης κάθε παράγοντα. Βασική επιδίωξη πρέπει να είναι η εξαγωγή συμπερασμάτων που δε θα έχουν εκ προοιμίου σκοπό να επιβεβαιώσουν τη μια ή την άλλη άποψη.

Πολλοί θεωρούν ως μια βασική αιτία της ήττας είτε την είσοδο είτε την έξοδο από την κυβέρνηση και εξαντλούν την κριτική τους στα δύο αυτά κομβικά σημεία.

Σειρά άρθρων(5) του Σ.Π.

Εδώ και χρόνια είναι γνωστό ότι τα ασφαλιστικά ταμεία οδηγούνται σε εκρηκτικό αδιέξοδο. Παρ’ όλα τα «μικρομπαλώματα» που επιχειρήθηκαν κατά καιρούς, με βαρύγδουπες εξαγγελίες «περί τομών» και «ασφαλιστικών μεταρρυθμίσεων», τα πράγματα χειροτέρεψαν...

Οι λόγοι πολλοί. Η μεγάλη σπατάλη των πόρων των Ταμείων. Η καταλήστευση των αποθεματικών τους (ομόλογα, «κουρέματα» κ.λπ.). Το ανορθολογικό σύστημα των παροχών σε σχέση με τα έσοδα. Η εισφοροδιαφυγή. Η μαύρη εργασία. Η μεγάλη κρίση που εκτίναξε την ανεργία στα ύψη. Αλλά και η απερισκεψία των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων και της ώθησης πολλών υπαλλήλων στη σύνταξη, για να επιτευχθούν άλλοι στόχοι, όπως η μείωση των δημοσίων υπαλλήλων κ.λπ. Οι ετεροκαθορισμοί από πλευράς εσόδων (φόροι υπέρ τρίτων) ή δαπανών (κοινωνική πολιτική) μέσω των ασφαλιστικών ταμείων ήταν μια πολιτική μη ορθολογική, που ανταποκρινόταν σε μια άλλη εποχή, με άλλα κοινωνικοοικονομικά δεδομένα.

Συμπληρώνονται 40 χρόνια από την προδοσία των χουντικών (και τόσων στρατιωτικών) στην Κύπρο, από τη χωρίς οργανωμένη αντίσταση απόβαση των Τούρκων στο νησί, από την εξαφάνιση της δικτατορίας και την αποκατάσταση των ελευθεριών στην Ελλάδα με την επιστροφή του πραγματικού Καραμανλή.

Τις δυνατότητες επανένωσης της Κύπρου τις τίναξαν στον αέρα Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι, με την αμέριστη ενίσχυση των εθνικιστών της Αθήνας και της Αγκυρας (αυτό κάνουν και σήμερα για να μην προχωρήσουν κάπως οι διαπραγματεύσεις) και πολιτικών χωρίς κουράγιο.

Aν η Γ’ Ελληνική Δημοκρατία ήταν ηθοποιός σήμερα θα ήταν η Ρένα Βλαχόπουλου ως «μια τρελή τρελή σαραντάρα». Ωστόσο, παρά τα όσα «τρελά» της καταλογίζουν, το νεότερο ελληνικό κράτος ουδέποτε γνώριζε αντίστοιχη περίοδο δημοκρατίας και πολιτικής σταθερότητας. Αυτά τα «σαράντα χρόνια φαγούρας», οι εναλλαγές κυβερνήσεων είναι ομαλές, ακόμη και όταν οι δραστηριότητες των κυβερνήσεων δεν είναι.

Η εμφάνιση στην Ελλάδα ενός κόμματος, του Ποταμιού, που κάνει σημαία του τον μεταμοντερνισμό δεν ήταν απρόβλεπτη εξέλιξη. Οι βασικές ιδέες του postmodern έχουν μπολιάσει επί δεκαετίες την κοινωνία μας, έχουν προβληθεί κατά κόρον από τα ΜΜΕ, έχουν διαμορφώσει συνειδήσεις στις νεότερες ηλικίες. Το ακροατήριο ήταν έτοιμο λοιπόν από καιρό.

Για να είμαστε βέβαια ακριβείς, ο Σταύρος Θεοδωράκης δεν αξιοποιεί το σύνολο των απόψεων του μεταμοντερνισμού στο πολιτικό του εγχείρημα. Με τον εκλεκτικισμό που συνηθίζεται στην πολιτική, διαλέγει μια – δυο βασικές και εύπεπτες έννοιες και πάνω σ’ αυτές χτίζει το πολιτικό και κυρίως επικοινωνιακό οικοδόμημα του.

Οι έννοιες αυτές είναι η αποδόμηση των συλλογικών εννοιών και ταυτοτήτων και η άρνηση των βασικών αντιθέσεων. Με αυτές σαν εργαλεία, το Ποτάμι προβάλλει έναν απλό, κατανοητό ως και φαινομενικά αυτονόητο πολιτικό λόγο, ιδιαίτερα ελκτικό στους νέους.

Ποιο είναι το μεμπτό από την οπτική γωνία της αριστεράς ( η οποία κατά δήλωση του δεν ενδιαφέρει καθόλου τον κ. Θεοδωράκη, αλλά εξακολουθεί να ενδιαφέρει τον υπογράφοντα και άλλους ξεροκέφαλους σ’ αυτή τη χώρα) ;

1 Ως κόμμα της λεγόμενης τρικομματικής κυβέρνησης η ΔΗΜΑΡ προώθησε σημαντικές, όπως πιστεύω, νομοθετικές ρυθμίσεις ή άφησε έτοιμα νομοσχέδια για τον επόμενο υπουργό και γενικότερα εφάρμοσε μια άλλη αντίληψη στην άσκηση εξουσίας.
Παράλληλα, η ΔΗΜΑΡ αντέκρουσε σχέδια νόμων ή ΠΝΠ (π.χ. ιδιωτικοποίηση ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ, ΑΔΜΗΕ) ή ρυθμίσεις που γύριζαν την κοινωνία στο δικαιοπολιτικό περιβάλλον της δεκαετίας 1950.
Αυτά παρά την ιστορικά εξηγήσιμη ενοχικότητα που συνόδευσε συγκεκριμένες επιλογές της, κυρίως όμως παρά τις αντιδράσεις από παράγοντες του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος, που αρνούνταν ή υπονόμευαν την προώθηση νομοθετικών ή άλλων πρωτοβουλιών.
Οι σχετικές παρεμβάσεις του προέδρου της ΔΗΜΑΡ, Φ. Κουβέλη, ήταν αλλεπάλληλες, η κουλτούρα όμως συνεργασίας νομίζω ότι ηττήθηκε από τον επεκτατικό–συντηρητικό παλαιοκομματισμό.

Η επιστολή - απάντηση του επικεφαλής του Ποταμιού κυρίου Σταύρου Θεοδωράκη στην πρόσκληση για διάλογο του προέδρου της ΔΗΜΑΡ κυρίου Φώτη Κουβέλη δείχνει πόσο κοντά είναι η (νέα) πολιτική με την αλαζονεία.

Ο κύριος Θεοδωράκης αρνείται να συζητήσει με πρόσωπα «και πολιτικούς που μετέχουν σήμερα στην κυβέρνηση». Δεν θέλει να συζητά με ανθρώπους που έχουν «αντικειμενική πολιτική ευθύνη (και ορισμένοι από αυτούς και προσωπική ευθύνη) για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα». Ναι, είναι ο ίδιος που προεκλογικά υποστήριζε ότι μόνο κυβερνήσεις του 51% θα έχουν τη νομιμοποίηση για να προχωρήσουν σε διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Τώρα πώς μπορεί να προκύψει μια τόσο μεγάλη πλειοψηφία όταν χαράσσεις μια κόκκινη γραμμή μεταξύ των «νέων» και όσων έχουν κυβερνήσει κατά τη Μεταπολίτευση, μόνο η υπερβατολογική «διαλεκτική» μπορεί να γνωρίζει.

Μέρες που είναι (40 χρόνια από την Μεταπολίτευση), δύο γενιές (του 114 και του Πολυτεχνείου), γεμάτες ενοχές για τα συντρίμια που παραδίδουν στις επόμενες γενιές, κάθονται στον καναπέ του δημόσιου ψυχαναλυτή και πασχίζουν σε κάτι έστω να αυτοδικαιωθούν... Έτσι, ο Κώστας Σημίτης μας λέει από την Καθημερινή ότι «το επίτευγμα της Μεταπολίτευσης είναι ότι μετέτρεψε μια χώρα αυταρχισμού και μισαλλοδοξίας σε μια λειτουργούσα δημοκρατία με ελευθερίες που ποτέ άλλοτε δεν είχαν υπάρξει σ’ αυτόν τον τόπο» και ότι ​«η οικονομική κρίση δεν ήταν αναπόφευκτο προϊόν της μεταπολίτευσης. Ήταν αποτέλεσμα των πολιτικών χειρισμών μετά το 2004». Δυστυχώς, δεν είναι έτσι. Δεν υπάρχει η ʼμπάραʼ της καταστροφής του 2004 που επικαλείται ο πρώην πρωθυπουργός. Η καταστροφή της χώρας ξεκίνησε από το 1981, σταδιακά και σε πολλά επεισόδια σαπουνόπερας.